به گزارش همشهری آنلاین، صرع یک اختلال عصبی مزمن است که با تشنج های مکرر و ناگهانی مشخص می شود. حمله تشنجی که ناشی از تخلیه‌های غیر طبیعی فعالیت الکتریکی در مغز است که می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم مانند از دست دادن هوشیاری، تشنج، تغییر رفتار و احساسات غیرعادی شود.

توجه به این نکته مهم است که همه تشنج‌ها مربوط به صرع نیستند. تشنج‌ها می‌توانند بوسیله عوامل گوناگون دیگری از جمله تب، قند خون پایین یا صدمات سر نیز ایجاد شوند.

صرع افراد را در هر سنی از کودکان گرفته تا سالمندان مبتلا می کند و شدت آن از فردی به فرد دیگر متفاوت است. در بسیاری از بیماران می‌توان صرع ر با دارو یا سایر درمان های غیر جراحی به خوبی کنترل کرد. با این حال، برخی از افراد ممکن است درمان‌های دیگری مانند گزینه‌های جراحی ضروری شود.

چه عوامل صرع ایجاد می‌کنند؟

عوامل گوناگونی ممکن است در ایجاد صرع نقش داشته باشند:

عوامل ژنتیکی: برخی افراد مستعد ژنتیکی به صرع هستند، به این معنی که ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را از خانواده خود به ارث ببرند.

آسیب مغزی: آسیب‌های ناشی از ضربات وارد بر مغز (TBI)، مانند آنهایی که در تصادفات رانندگی یا سقوط ایجاد می‌شوند، ممکن است منجر به صرع شوند. حتی صدمات خفیف سر ممکن است گاهی باعث تشنج شوند.

ناهنجاری های مغزی: ناهنجاری های ساختاری یا ناهنجاری های مغز، مانند تومورها، کیست‌ها یا ناهنجاری‌ها، ممکن است فعالیت طبیعی مغز را مختل کرده و باعث صرع شوند.

عفونت‌ها: برخی از عفونت ها مانند مننژیت، آنسفالیت یا آبسه‌های (کانون‌های موضعی عفونت) مغزی در صورت آسیب به بافت مغز ممکن است منجر به صرع شوند.

اختلالات رشدی: برخی از عوارض رشدی، مانند اوتیسم یا نوروفیبروماتوز با خطر بالاتر ابتلا به صرع مرتبط هستند.

سکته مغزی: سکته مغزی می تواند به بافت مغز آسیب برساند و احتمال ابتلا به صرع را افزایش دهد.