سرویس ورزش مشرق- این روزها، مدام از لزوم مدال آوری و افزایش طلاهای کاروان کشورمان در آوردگاه های مهمی مانند بازیهای آسیایی ناگویا و المپیک لس آنجلس گفته می شود. حتی دیروز، وزیر ورزش و جوانان بار دیگر بر ضرورت آن سخن گفت که از دوران صدارت، چندمین بار است که چنین منظر و رویکردی را اعلام می کند که قطعا قابل تقدیر و شایسته است. اساسا، ورزش کشور نیازمند چنین نگرش توسعه محور و روبه جلویی است که سالها از داشتن آن محروم بوده که چنین روزگاری برایش رقم خروده اما همه ماجرا همین است؟
بیشتر بخوانید:
تصمیم درست دنیامالی برای بازنشسته‌ها
آشتیانی: انتخاب سرپرست قانونی نبوده و بدترین نوع مدیریت است
حرکت به سمت «ورزش دستوری» و پیامدهای آن/ سقوط استقلال و تخصص!
در حرف و نظر، می توان تعداد مدال ها را افزایش داد اما در عمل است که می بینیم با سوء مدیریت مواجه هستیم. الان که این نوشتار را مرور می کنید، چگونه می توان متصور بود که فدراسیون هایی مانند تیروکمان، تیراندازی، دوومیدانی و ... مدال آور باشند؟ درباره بدمینتون، تنیس روی میز و ... سخن نمی گوییم که اساسا نقش جدی نداشته و بیشتر در قالب یک گردشگر اعزام می شوند و خروجی نداشته اند. آیا رویکرد توسعه محور و مدال آور، با فدراسیون های کنونی که دچار رکود و عقل ماندگی مدیریتی و راهبری مواجه هستند، شدنی است؟ پاسخ قطعی، منفی است!
با حلوا حلوا گفتن، دهان شیرین نمی شود. سخن از مدال آوری و موفقیت در آوردگاه های پبیشرو نیز به همین مثل شباهت دارد؛ مگر طرحی نو در مدیریت ورزش نوشته شود!
