به گزارش ایسنا، ماجرا از این قرار بود: یک فروند هواپیمای نظامی C-۱۳۰ با ۹۴ سرنشین و خدمه که بیشتر آنها را خبرنگاران رسانه‌های گروهی تشکیل می‌دادند، از تهران برای پوشش خبر رزمایش نظامی عازم منطقه چابهار بود، پس از نقص فنی، هنگام بازگشت به فرودگاه مهرآباد و فرود اضطراری در ساعت ۱۳:۴۵ در شهرک مسکونی «توحید» واقع در حوالی سه راه آذری، دچار سانحه شد و سقوط کرد. این سقوط در حالی رخ داد که خلبان هواپیما هنگام کنترل توانسته بود از برخورد آن با بلوک مسکونی یک شهرک مسکونی جلوگیری کند اما یکی از بال‌های هواپیما هنگام سقوط با همان ساختمان برخورد کرد و دچار آتش‌سوزی شد. پس از سقوط هواپیما، صدای مهیب انفجار به گوش رسید و آتشی وسیع محل حادثه را فرا گرفت؛ آتشی که مهار آن ساعت‌ها به طول انجامید. در جریان این حادثه هیچکدام از ۹۴ سرنشین هواپیما زنده نماندند.
اما برای ایسنایی‌ها شروع آن روز، مثل همه روزها بود، چه بسا شادتر! تا قبل از عصر حادثه، اهالی ایسنا مشغول تدارک برای جشن آغاز هفتمین سال تاسیس خود در آستانه روز دانشجو بودند. در چشمان هر کدام‌شان برق شادی به‌خاطر گذران شش سال پر جنب و جوش خبری و نور امید برای آغاز هفتمین سال با ایده‌های جدید، موج می‌زد اما به ناگاه یک خبر و در نهایت تأیید آن با چند تماس تلفنی، همه این شور و شوق را ربود و جای خود را به اشک و آه و فریادهای ناباورانه داد. بله؛ ایسنا خیلی زود یعنی در آخرین شب ششمین سال تولدش، به عزای دو تن از همکاران جوان خود نشست؛ محمدحسن قریب (عکاس) و اسماعیل عمرانی (خبرنگار) دو جوانی بودند که در جریان این فاجعه از میان ایسنایی‌ها پر کشیدند.
در این سال‌ها، خبرهای غمگنانه بسیاری از سقوط هواپیماها که به کشته شدن جمع کثیری از هموطنانمان منجر شد، در رسانه ها مخابره شده است؛ خبرهایی که برای انتشار هر کدام، نفس‌های خبرنگاران در سینه حبس شد، اشک‌ها ریخته شد و قلم‌هایشان لریزد تا در نهایت توانستند به وظیفه اطلاع‌رسانی خود عمل کنند اما از این بین، سنگینی خبر سقوط هواپیما C-۱۳۰ هنوز روی دوش اهالی رسانه احساس می شود؛ برای آنها که انتشار این خبر به منزله تایید از دست دادن همیشگی جمعی از دوستانِ نزدیک و همکارانشان بود و حالا با گذشت ۱۹ سال از آن حادثه تلخ، در حالی ایسنا به بیست و پنج سالگی پا می‌گذارد که هنوز یاد و خاطره دوستان از دست رفته‌اش را فراموش نکرده است.
حسن قریب و اسماعیل عمرانی. یکی عکاس و دیگری خبرنگار ایسنا که در جریان پوشش خبری رزمایش نظامی منطقه چابهار در اثر سقوط هواپیما جان خود را از دست دادند و به همراه ۹۴ تن دیگر برای همیشه آسمانی شدند.
شهید محمدحسن قریب اگر زنده بود، الان ۴۶ سال داشت. او اهل «نکا» در مازندران بود و برای اخذ رتبه ۳۰ در کنکور و قبول شدن در رشته عکاسی دانشگاه هنر، راه نسبتا دشواری را گذرانده بود؛ از کار در ساختمان‌سازی تا کوره‌های آجرپزی.
قریب فعالیت خود را در ایسنا از تیرماه سال ۱۳۸۲ آغاز کرد. او با ثبت تصاویر دیدارهای مقام معظم رهبری با مردم و مسئولان، ثبت محرومیت‌های جامعه (با محرومان) و حضور در زرند برای گرفتن تصاویر فجایع زلزله این شهر، فعالیت حرفه‌ای خود را در حوزه‌های مختلف عکاسی خبری ارتقاء داد. قریب در دوازدهمین جشنواره مطبوعات با کسب رتبه نخست در رشته‌ی «عکس خبری گروه نشریات» موفق به دریافت لوح افتخار و تندیس جشنواره شد.
اسماعیل عمرانی زمانی که شهید شد فقط ۲۵ سال داشت. او متولد «عنبرآباد» جیرفت بود و در واقعه زلزله بم تعداد زیادی از دوستان و همکلاسی‌های خود را از دست داده بود. عمرانی در سال ۸۲ با شرکت در طرح اسکان موقت زلزله‌زدگان بم، به مجموعه جهاد دانشگاهی استان کرمان پیوست و در سال ۸۳ فعالیت خود را در خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه کویر آغاز کرد. از اهم فعالیت‌های عمرانی به حضور به موقع او در زلزله زرند می‌توان اشاره کرد که ثبت تصاویر این زلزله و ارسال آن بر خروجی ایسنا، از جمله نخستین تصاویر ثبت‌شده آن سانحه محسوب می‌شود.
عمرانی برای گسترش فعالیت حرفه‌ای خود به دفتر مرکزی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در تهران عزیمت کرد و خیلی زود، در اعزام به مأموریت برای پوشش خبری مانور نیروی دریایی عاشقان ولایت (چابهار) در پانزدهم آذرماه ۱۳۸۴ در سانحه سقوط هواپیمای C-۱۳۰ در آسمان خاطره‌ها آرام گرفت.
انتهای پیام
