وی در ۱۹۸۱ عضوی از گروه ضد‌فعالیت‌های اتمی موسوم به گروه مطالعات دفاعی در حزب کارگر بود و در تاسیس بنیاد خلع سلاح‌های هسته‌ای اروپا با سردبیری مجله‌ای به همین نام (۸۸-۱۹۸۳) نقش داشت. کالدور موسس انجمن شهروندان هلسینکی بود و یک عضو موسس در شورای روابط خارجی اروپا به‌شمار می‌رفت. در ۱۹۹۹ او با نگارش مقاله‌ای از مداخله نظامی انسان‌دوستانه در کوزوو و دخالت ناتو در این نبرد دفاع کرد. اما از ۲۰۰۹ در مصاحبه‌ای با گاردین با این گفته که «نقش جامعه‌جهانی هر جا که دخالت کرده، هراسناک بوده است»، از این دیدگاه عقب نشست: «مشکل بتوان مثالی از مداخله بین‌المللی در دهه ۱۹۹۰ یافت که بتوان با صراحت تمام آن را یک موفقیت برشمرد. به‌خصوص بعد از جنگ کوزوو بحث در این باب که آیا می‌توان حقوق‌بشر را با استفاده از ابزار دخالت‌های نظامی تقویت کرد، موضوعی مناقشه‌برانگیز بوده است. به‌خصوص جنگ‌های افغانستان و عراق که با اصطلاحات انسان‌دوستانه توجیه می‌شد [و نتایجی که به بار آوردند] موضوع مداخله را با چالش بیشتری مواجه کرده است.»
از میان کتاب‌های وی می‌توان به «فروپاشی غرب»، «جنگ خیالی: درک تعارض میان شرق و غرب»، «جامعه مدنی جهانی: پاسخی به جنگ» و «جنگ‌های جدید و قدیم: خشونت سازمان‌یافته در پهنه جهانی» اشاره کرد.
