حضور موسیقی در فرهنگ ایران در دوره‌های مختلف استمرار پیدا کرد و به‌ همین‌سبب کشور ما را به شعر و موسیقی می‌شناسند و این دو با هم درهم‌آمیخته هستند. داستان سرایش شعر «بوی جوی مولیانِ» آدم‌الشعرا ابوعبدالله رودکی برای امیر بخارا، ظرفیت موسیقایی ایران در آن روزگار و کاربردش در شعر را اثبات می‌کند. این ظرفیت نهفته شعر و موسیقی است.

او در ادامه گفت: موسیقی همان‌قدر که با شعر درآمیخته است، با ریاضیات نیز چنین است. اگر موسیقی ما ماندگار است، چون فلسفه و حکمت و نظریه در پس آن وجود دارد. درنتیجه موسیقی یک علم در ابعاد مختلف است.

موسیقی ایران عنصر و ظرفیت ملی این سرزمین است که ‌باید به آن توجه بیشتری کنیم. نباید از داشته‌های ملی‌ غافل شویم و باید به آن بها دهیم. گمان نکنید این میراث کم‌ارزش است.