به گزارش رکنا، HIV یا ویروس نقص ایمنی انسان، یک ویروس عفونی است که سلول‌های سیستم ایمنی بدن، به‌ویژه سلول‌های T (که نقش کلیدی در دفاع از بدن دارند) را آلوده کرده و باعث تضعیف عملکرد سیستم ایمنی می‌شود. اگر HIV به مدت طولانی بدون درمان در بدن باقی بماند، می‌تواند منجر به بیماری ایدز (Acquired Immunodeficiency Syndrome) شود. ایدز مرحله پیشرفته‌ای از عفونت HIV است که در آن سیستم ایمنی به طور کامل آسیب می‌بیند و فرد نسبت به انواع مختلف عفونت‌ها و سرطان‌ها بسیار آسیب‌پذیر می‌شود.

چگونگی عملکرد HIV در بدن

HIV (ویروس نقص ایمنی انسان) با هدف قرار دادن سیستم ایمنی بدن، به ویژه سلول‌های CD4+ T که نقش حیاتی در دفاع از بدن در برابر عفونت‌ها دارند، عمل می‌کند. نحوه عملکرد این ویروس به شرح زیر است:

1. ورود ویروس به بدن:

HIV از طریق مایعات بدن (مانند خون، منی، مایع واژن و شیر مادر) وارد بدن می‌شود. بعد از ورود به بدن، ویروس ابتدا به سلول‌های ایمنی بدن، به‌ویژه سلول‌های CD4+ T، حمله می‌کند.

2. اتصال به سلول‌های CD4+:

سلول‌های CD4+ T یا «سلول‌های کمک‌کننده» نقش مهمی در کمک به سیستم ایمنی دارند. HIV از سطح سلول‌های CD4+ به وسیله پروتئین‌های خود (به ویژه پروتئین gp120) متصل می‌شود. این پروتئین‌ها به گیرنده‌های خاصی که روی سطح سلول‌های CD4+ وجود دارند، متصل می‌شوند و باعث می‌شوند که ویروس بتواند به راحتی وارد سلول شود.

3. ورود ویروس به داخل سلول:

پس از اتصال، ویروس HIV به سلول CD4+ وارد می‌شود. این کار از طریق فرآیندهایی به نام همجوشی و اندوسیتوز انجام می‌شود. ویروس به داخل سلول "تزریق" می‌شود و در آنجا، به کمک آنزیم‌های ویروسی، پروتئین‌های ویروس به سرعت تولید می‌شوند.

4. تبدیل RNA ویروس به DNA:

HIV یک ویروس RNA است، به این معنی که اطلاعات ژنتیکی خود را به شکل RNA حمل می‌کند. پس از ورود به سلول، ویروس از یک آنزیم به نام معکوس ترانسکریپتاز (reverse transcriptase) استفاده می‌کند تا RNA خود را به DNA تبدیل کند. این فرایند بسیار مهم است زیرا DNA ویروس باید به DNA سلول میزبان وارد شود تا بتواند تکثیر یابد.

5. ادغام DNA ویروس با DNA سلول میزبان:

پس از تبدیل RNA ویروس به DNA، ویروس از آنزیم دیگری به نام اینترگره (integrase) استفاده می‌کند تا DNA ویروس را به DNA سلول میزبان وارد کند. این مرحله به ویروس اجازه می‌دهد که ژن‌های خود را درون سلول میزبان قرار دهد و از آن به عنوان "کارخانه تولید" برای ساخت ویروس‌های جدید استفاده کند.

6. تولید ویروس‌های جدید:

سلول میزبان که اکنون حاوی DNA ویروس است، دستورات ژنتیکی ویروس را دنبال کرده و شروع به تولید قطعات مختلف ویروس (مثل پروتئین‌ها و RNA ویروس) می‌کند. این پروتئین‌ها و RNAهای ویروسی در نهایت با هم ترکیب شده و ویروس‌های جدید تولید می‌کنند.

7. خروج ویروس از سلول:

ویروس‌های جدیدی که در سلول تولید شده‌اند، پس از تکمیل فرایند، از سلول میزبان خارج می‌شوند. این ویروس‌های جدید به سلول‌های دیگر بدن حمله می‌کنند و این چرخه را ادامه می‌دهند. در این فرآیند، سلول CD4+ ممکن است آسیب ببیند و در نهایت از بین برود.

8. تخریب تدریجی سیستم ایمنی:

با هر بار تکثیر ویروس، تعداد سلول‌های CD4+ کاهش می‌یابد. این امر باعث می‌شود که سیستم ایمنی به تدریج ضعیف شود و بدن قادر به مقابله با عفونت‌های مختلف نباشد. با گذشت زمان، اگر HIV درمان نشود، سیستم ایمنی به شدت تضعیف می‌شود و فرد به بیماری ایدز (Acquired Immunodeficiency Syndrome) مبتلا می‌شود.

در نهایت، بدن مبتلا به HIV، به دلیل کاهش شدید تعداد سلول‌های CD4+، قادر به مقابله با بیماری‌های معمولی و عفونت‌ها نخواهد بود. این موجب می‌شود که فرد در برابر بیماری‌های فرصت‌طلبانه (بیماری‌هایی که به طور معمول در افراد سالم ایجاد نمی‌شوند) و برخی انواع سرطان‌ها آسیب‌پذیر شود.

9. درمان HIV:

اگرچه HIV یک ویروس غیرقابل درمان است، اما درمان‌های ضدویروسی (ART) می‌توانند به شدت تکثیر ویروس را مهار کنند. این درمان‌ها با هدف جلوگیری از تکثیر ویروس و حفظ تعداد سلول‌های CD4+ در بدن، به فرد مبتلا کمک می‌کنند تا از زندگی طولانی و سالمی برخوردار باشد. درمان ART با استفاده از ترکیبی از داروهای ضدویروسی به طور مداوم ویروس را در سطح بسیار پایین نگه می‌دارد و از پیشرفت به ایدز جلوگیری می‌کند.

مراحل عفونت HIV

مراحل عفونت HIV به طور کلی به چهار مرحله اصلی تقسیم می‌شود. در اینجا این مراحل را توضیح می‌دهیم:

توضیحات بیشتر

مرحله عفونت حاد: این مرحله ممکن است به صورت "پنجره ایمونولوژیک" شناخته شود. در این دوره، ویروس به سرعت تکثیر می‌شود و سطح ویروس در خون به بالاترین حد خود می‌رسد. افراد در این مرحله معمولاً به راحتی می‌توانند ویروس را به دیگران منتقل کنند.

مرحله مزمن: در این مرحله، اگرچه فرد به ظاهر سالم است، ویروس همچنان در حال تکثیر است و به تدریج سلول‌های CD4+ (سلول‌های ایمنی) کاهش می‌یابد. افراد مبتلا در این مرحله می‌توانند با درمان ضدویروسی به زندگی عادی ادامه دهند.

مرحله ایدز: وقتی تعداد سلول‌های CD4+ به حد بحرانی کاهش یابد (زیر 200 سلول در هر میلی‌متر مکعب خون)، سیستم ایمنی بدن به شدت تضعیف می‌شود و فرد به عفونت‌ها و بیماری‌های جدی مبتلا می‌شود. این مرحله می‌تواند زندگی فرد را تهدید کند.

در نهایت، استفاده از درمان‌های ضدویروسی (ART) می‌تواند روند پیشرفت HIV را کند کرده و حتی در برخی موارد، به کنترل کامل ویروس کمک کند.

درمان HIV

در حال حاضر، HIV یک بیماری غیرقابل درمان است، اما درمان‌های موجود می‌توانند به کنترل ویروس و جلوگیری از پیشرفت آن به ایدز کمک کنند. درمان اصلی برای HIV درمان ضدویروسی (ART) است که شامل ترکیبی از داروهایی است که تکثیر ویروس را متوقف می‌کنند و به سیستم ایمنی کمک می‌کنند تا به عملکرد طبیعی خود بازگردد.

مفاهیم کلیدی در درمان HIV

داروهای ضدویروسی (ART)

در درمان HIV از انواع مختلف داروهای ضدویروسی استفاده می‌شود که به دسته‌های مختلف تقسیم می‌شوند. مهم‌ترین دسته‌های داروهای ART عبارتند از:

اهمیت پایبندی به درمان:

پایبندی به درمان: برای جلوگیری از بروز مقاومت ویروسی، بیمار باید به طور منظم داروها را مصرف کند و هیچ‌گاه درمان را بدون مشورت با پزشک قطع نکند.

آزمایش‌های منظم: پزشک معمولاً پس از شروع ART، برای نظارت بر بار ویروسی و تعداد سلول‌های CD4+ آزمایش‌های منظم می‌گیرد. این آزمایش‌ها به اطمینان از موفقیت درمان کمک می‌کنند.

پیشگیری از مقاومت دارویی: استفاده از درمان ART ترکیبی از داروها به کاهش خطر ایجاد مقاومت دارویی کمک می‌کند.

پیشگیری از انتقال HIV

در کنار درمان ART، روش‌های پیشگیری از انتقال HIV نیز اهمیت دارند. از جمله این روش‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

 پیشگیری از HIV

پیشگیری از HIV اهمیت زیادی دارد، چرا که این ویروس می‌تواند به بیماری‌های جدی مانند ایدز منجر شود. خوشبختانه، روش‌های مختلفی برای پیشگیری از ابتلا به HIV وجود دارد که در ادامه به آنها اشاره می‌کنیم:

1. استفاده از کاندوم (کاندوم‌های مردانه و زنانه)

یکی از مؤثرترین روش‌ها برای پیشگیری از انتقال HIV و سایر بیماری‌های مقاربتی، استفاده صحیح از کاندوم در هنگام رابطه جنسی است. کاندوم‌ها می‌توانند ویروس را از تماس مستقیم با مایعات بدن (مانند مایع منی، مایع واژن و خون) جلوگیری کنند.

2. پیشگیری قبل از تماس (PrEP)

پیشگیری قبل از تماس (PrEP) یک روش پیشگیری است که برای افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا به HIV قرار دارند، توصیه می‌شود. این روش شامل مصرف روزانه داروهای ضدویروسی (مانند تریمبدا یا دولوتگراویر) برای کاهش خطر ابتلا به HIV است. PrEP می‌تواند در کاهش انتقال ویروس از فرد مبتلا به HIV به فرد سالم مؤثر باشد، به خصوص در افراد دارای رفتارهای پرخطر (مانند روابط جنسی بدون کاندوم یا استفاده مشترک از سوزن).

3. پیشگیری پس از تماس (PEP)

پیشگیری پس از تماس (PEP) دارویی است که باید در عرض 72 ساعت پس از مواجهه با خطر ابتلا به HIV (مانند تماس جنسی بدون محافظت یا استفاده از سوزن آلوده) مصرف شود. PEP شامل یک دوره درمان 28 روزه است که با هدف جلوگیری از عفونت انجام می‌شود. این روش زمانی مؤثر است که فوراً پس از مواجهه با HIV شروع شود.

4. آزمایش‌های منظم HIV

آزمایش منظم HIV برای افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا هستند (مانند افرادی که رفتارهای پرخطر جنسی دارند یا از سوزن مشترک استفاده می‌کنند) توصیه می‌شود. این آزمایش به شناسایی سریع HIV در افراد کمک می‌کند و می‌تواند از انتقال ویروس به دیگران جلوگیری کند. اگر فردی HIV مثبت باشد، می‌تواند به درمان ضدویروسی (ART) دسترسی پیدا کند و از انتقال ویروس به دیگران جلوگیری کند.

5. درمان به عنوان پیشگیری (TasP)

درمان به عنوان پیشگیری (TasP) به افرادی که HIV مثبت هستند و تحت درمان ART قرار دارند، توصیه می‌شود. وقتی که بار ویروسی فرد مبتلا به HIV به حد غیرقابل شناسایی برسد (یعنی مقدار ویروس در خون آنقدر پایین است که آزمایش قادر به شناسایی آن نیست)، خطر انتقال ویروس به دیگران از طریق رابطه جنسی کاهش پیدا می‌کند. در این صورت، فرد مبتلا به HIV می‌تواند رابطه جنسی ایمن داشته باشد بدون اینکه ویروس را به شریک خود منتقل کند.

6. استفاده از سوزن و تجهیزات استریل

برای افرادی که از سوزن‌های تزریقی استفاده می‌کنند، مانند مصرف‌کنندگان مواد مخدر، استفاده از سوزن و تجهیزات استریل بسیار مهم است. به اشتراک گذاشتن سوزن‌ها می‌تواند منجر به انتقال HIV و سایر بیماری‌های عفونی مانند هپاتیت C شود. استفاده از تجهیزات استریل و مراجعه به مراکز بهداشتی برای دریافت سوزن‌های تمیز می‌تواند از انتقال HIV جلوگیری کند.

7. آموزش و آگاهی جامعه

آموزش عمومی در مورد HIV و روش‌های پیشگیری از آن نقش حیاتی در کاهش شیوع این بیماری دارد. آگاهی از خطرات، روش‌های انتقال ویروس، و اقدامات پیشگیرانه می‌تواند به افراد کمک کند تا از مواجهه با ویروس اجتناب کنند.

8. مراقبت از شریک زندگی و زوج‌ها

اگر یکی از شرکای جنسی مبتلا به HIV باشد، مهم است که هر دو طرف از روش‌های پیشگیری (مانند استفاده از کاندوم، مصرف PrEP و انجام درمان ART) استفاده کنند تا از انتقال ویروس جلوگیری شود. همچنین، در صورت لزوم، زوج‌ها می‌توانند به پزشک مراجعه کنند و برنامه‌ای مناسب برای پیشگیری و درمان دریافت کنند.

9. پیشگیری از انتقال HIV از مادر به کودک

HIV می‌تواند از مادر به کودک در دوران بارداری، زایمان یا شیردهی منتقل شود. استفاده از داروهای ضدویروسی در طول بارداری، زایمان و شیردهی می‌تواند خطر انتقال HIV از مادر به کودک را کاهش دهد. همچنین، انجام زایمان سزارین در برخی موارد و جلوگیری از شیردهی می‌تواند این خطر را به حداقل برساند.

زندگی با HIV

زندگی با HIV می‌تواند با چالش‌هایی همراه باشد، اما با درمان مناسب و مراقبت‌های پزشکی، بسیاری از افراد مبتلا به HIV قادرند زندگی سالم و طولانی‌تری داشته باشند. در ادامه، نکات مهم درباره زندگی با HIV آمده است:

1. درمان ضدویروسی (ART)

درمان مداوم: درمان ضدویروسی (ART) مهم‌ترین روش برای کنترل HIV است. این درمان شامل ترکیب داروهایی است که ویروس را مهار کرده و از تکثیر آن جلوگیری می‌کنند. ART باعث می‌شود که بار ویروسی به سطح غیرقابل شناسایی برسد و سیستم ایمنی فرد به وضعیت نرمال نزدیک شود.

پایبندی به درمان: برای موفقیت درمان، فرد باید به طور منظم و بدون وقفه داروهای ART را مصرف کند. رعایت این نکته می‌تواند از پیشرفت بیماری به ایدز جلوگیری کند.

2. پیگیری منظم پزشکی

معاینات دوره‌ای: افراد مبتلا به HIV باید تحت مراقبت پزشکی منظم قرار بگیرند. پزشک ممکن است آزمایش‌های منظم برای اندازه‌گیری بار ویروسی و تعداد سلول‌های CD4+ (که نشان‌دهنده وضعیت سیستم ایمنی است) درخواست کند.

مراقبت از عوارض جانبی: درمان‌های ART ممکن است عوارض جانبی داشته باشند، بنابراین پیگیری و مشورت با پزشک برای مدیریت این عوارض ضروری است.

3. سبک زندگی سالم

تغذیه مناسب: داشتن یک رژیم غذایی سالم و متوازن برای تقویت سیستم ایمنی بسیار مهم است. مصرف میوه‌ها، سبزیجات، پروتئین‌ها و ویتامین‌ها به تقویت بدن کمک می‌کند.

ورزش منظم: فعالیت بدنی منظم به حفظ سلامت عمومی و تقویت سیستم ایمنی کمک می‌کند. ورزش همچنین می‌تواند به کاهش استرس و بهبود خلق و خو کمک کند.

استراحت کافی: خواب مناسب و استراحت کافی برای تقویت سیستم ایمنی و حفظ انرژی بدن ضروری است.

4. مراقبت روانی و اجتماعی

حمایت روانی: زندگی با HIV ممکن است با استرس، اضطراب و افسردگی همراه باشد. بنابراین، حمایت روانی و مشاوره از اهمیت بالایی برخوردار است. صحبت با خانواده، دوستان یا مشاوران می‌تواند به کاهش اضطراب و استرس کمک کند.

حمایت اجتماعی: حمایت از طرف خانواده، دوستان و گروه‌های حمایت از افراد مبتلا به HIV می‌تواند باعث افزایش کیفیت زندگی فرد مبتلا به HIV شود. حمایت اجتماعی به فرد کمک می‌کند تا احساس تنهایی نکند و با شرایط خود کنار بیاید.

5. آگاهی و آموزش

آگاهی از HIV: افراد مبتلا به HIV باید اطلاعات دقیقی درباره بیماری و درمان آن داشته باشند تا بتوانند به درستی از سلامت خود مراقبت کنند. همچنین، آگاهی از روش‌های انتقال HIV به دیگران می‌تواند به پیشگیری از انتقال ویروس کمک کند.

آموزش به خانواده و دوستان: آموزش خانواده و دوستان درباره HIV و چگونگی پشتیبانی از فرد مبتلا، نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی فرد مبتلا به HIV دارد.

6. پیشگیری از انتقال HIV به دیگران

درمان به عنوان پیشگیری (TasP): هنگامی که بار ویروسی فرد مبتلا به HIV به حد غیرقابل شناسایی برسد (به دلیل مصرف ART)، خطر انتقال ویروس به شریک جنسی به طور چشمگیری کاهش می‌یابد. این امر به فرد مبتلا به HIV کمک می‌کند که زندگی جنسی ایمن‌تری داشته باشد.

استفاده از کاندوم: برای جلوگیری از انتقال HIV به شریک جنسی یا جلوگیری از ابتلای فرد به دیگر بیماری‌های مقاربتی، استفاده از کاندوم در تمامی روابط جنسی توصیه می‌شود.

7. مراقبت از سایر بیماری‌ها

مراقبت از عفونت‌های فرصت‌طلبانه: سیستم ایمنی ضعیف در افراد مبتلا به HIV می‌تواند آنها را مستعد ابتلا به عفونت‌های فرصت‌طلبانه (مانند سل، پنومونی یا عفونت‌های قارچی) کند. بنابراین، مراقبت از این عفونت‌ها و انجام واکسیناسیون‌های لازم اهمیت دارد.

مراقبت از سلامت روان: علاوه بر مراقبت‌های جسمی، سلامت روان نیز اهمیت دارد. افراد مبتلا به HIV باید از سلامت روان خود مراقبت کنند و در صورت نیاز از مشاوران روان‌شناسی کمک بگیرند.

8. زندگی عادی و مشارکت در جامعه

حفظ روابط اجتماعی: افراد مبتلا به HIV می‌توانند مانند دیگر افراد در جامعه فعال باشند. حفظ روابط اجتماعی، کار کردن، تحصیل و مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی به فرد کمک می‌کند تا حس تعلق و شادی را تجربه کند.

برخورد با انگ و تبعیض: یکی از چالش‌های زندگی با HIV ممکن است برخورد با انگ و تبعیض باشد. آموزش جامعه و آگاهی بخشی می‌تواند به کاهش این مشکلات کمک کند.

جداسازی افراد مبتلا به HIV از سایر افراد درست نیست

جداسازی فرد مبتلا به HIV از سایر افراد روش درستی نیست و به هیچ عنوان توصیه نمی‌شود. HIV از طریق تماس‌های معمول اجتماعی منتقل نمی‌شود و نیازی به قرنطینه یا جداسازی افراد مبتلا به HIV از جامعه وجود ندارد. در واقع، این کار می‌تواند به افزایش انگ و تبعیض علیه افراد مبتلا به HIV منجر شود و باعث احساس انزوا و افسردگی در آنها شود.

دلایل عدم لزوم جداسازی فرد مبتلا به HIV

انتقال HIV تنها از طریق مایعات خاص بدن: HIV از طریق تماس‌های معمولی مانند دست دادن، بغل کردن، نشستن کنار هم یا استفاده از همان وسایل مشترک (مثلاً غذا خوردن از یک بشقاب) منتقل نمی‌شود. ویروس HIV فقط از طریق مایعات بدن خاص مانند مایع منی، مایع واژن، خون و شیر مادر منتقل می‌شود.

درمان‌های مؤثر برای کنترل HIV: با مصرف داروهای ضدویروسی (ART)، ویروس HIV در بدن فرد تحت درمان به سطح غیرقابل شناسایی می‌رسد، به این معنی که ویروس دیگر نمی‌تواند به دیگران منتقل شود. بنابراین، افرادی که تحت درمان هستند می‌توانند به طور کامل در جامعه مشارکت کنند بدون اینکه خطر انتقال HIV به دیگران وجود داشته باشد.

پیشگیری از انتقال HIV: روش‌هایی مانند درمان به عنوان پیشگیری (TasP) و مصرف داروهای PrEP و PEP می‌توانند به طور مؤثر از انتقال HIV جلوگیری کنند، به همین دلیل نیازی به جداسازی افراد مبتلا به HIV نیست.

حمایت اجتماعی و روانی: جداسازی افراد مبتلا به HIV می‌تواند به احساس انزوا و اضطراب بیشتر منجر شود. این امر می‌تواند تأثیر منفی بر سلامت روانی و اجتماعی فرد داشته باشد و مانع از داشتن یک زندگی سالم و عادی در جامعه شود.

آگاهی عمومی و آموزش جامعه: آگاهی و آموزش در مورد HIV و روش‌های انتقال آن می‌تواند به از بین بردن ترس‌ها و باورهای غلط درباره این بیماری کمک کند و باعث کاهش انگ و تبعیض علیه افراد مبتلا به HIV شود.

آیا ابتلا به HIV منجر به مرگ می شود؟

ابتلا به HIV به خودی خود منجر به مرگ نمی‌شود، اما اگر درمان نشود و به ایدز (مرحله پیشرفته HIV) برسد، ممکن است به عوارض جدی و مرگ منجر شود. در حال حاضر، با وجود پیشرفت‌های پزشکی، افرادی که به HIV مبتلا هستند، می‌توانند با درمان مناسب و مراقبت‌های پزشکی، زندگی سالم و طولانی‌تری داشته باشند.

1. HIV و ایدز (AIDS)

HIV (ویروس نقص ایمنی انسانی) به تدریج سیستم ایمنی بدن را تضعیف می‌کند. در صورتی که فرد مبتلا به HIV درمان نشود، ممکن است به ایدز (Acquired Immunodeficiency Syndrome) دچار شود.

ایدز زمانی تشخیص داده می‌شود که سیستم ایمنی بدن به شدت آسیب دیده باشد (تعداد سلول‌های CD4 کمتر از 200 باشد) و فرد به عفونت‌های فرصت‌طلبانه یا سرطان‌های خاص مبتلا شود.

عفونت‌های فرصت‌طلبانه و سرطان‌ها در افراد مبتلا به ایدز می‌توانند منجر به مرگ شوند.

2. درمان HIV (ART)

درمان ضدویروسی (ART) در حال حاضر مؤثرترین روش برای کنترل HIV است. این داروها ویروس را در بدن مهار کرده و به جلوگیری از پیشرفت بیماری کمک می‌کنند.

با مصرف منظم ART، بار ویروسی در خون کاهش یافته و به سطح غیرقابل شناسایی می‌رسد. این به این معناست که فرد مبتلا به HIV نمی‌تواند ویروس را به دیگران منتقل کند و سیستم ایمنی بدن به وضعیت سالم‌تری برمی‌گردد.

به این ترتیب، با درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به HIV می‌توانند عمر طبیعی داشته باشند و از مرگ ناشی از HIV جلوگیری کنند.

3. عوارض ناشی از عدم درمان

در صورتی که HIV درمان نشود، به تدریج سیستم ایمنی ضعیف می‌شود و فرد در معرض عفونت‌های شدید، سرطان‌ها و بیماری‌های جدی دیگر قرار می‌گیرد. در این صورت، مرگ ممکن است به دلیل عفونت‌های فرصت‌طلبانه یا بیماری‌های دیگر رخ دهد.

4. زندگی سالم با HIV

اگر فرد مبتلا به HIV تحت درمان ART قرار گیرد و از نظر پزشکی مراقبت‌های مناسب دریافت کند، می‌تواند زندگی سالم و طولانی داشته باشد.

پیشرفت‌های علمی و پزشکی در زمینه HIV و ایدز به طور چشمگیری عمر افراد مبتلا به HIV را افزایش داده است.

HIV در سنین مختلف

HIV می‌تواند در هر سنی افراد را تحت تأثیر قرار دهد، اما نحوه تأثیر آن بر سنین مختلف می‌تواند متفاوت باشد. در ادامه توضیح داده شده که HIV در سنین مختلف چگونه می‌تواند بر افراد تأثیر بگذارد:

1. HIV در کودکان

انتقال از مادر به کودک (PMTCT): HIV ممکن است از مادر به کودک در دوران بارداری، زایمان یا شیردهی منتقل شود. در صورتی که مادر تحت درمان مناسب قرار نگیرد، احتمال انتقال ویروس بالا می‌رود.

تشخیص زودهنگام: در بسیاری از کشورها، کودکانی که در معرض خطر HIV قرار دارند، تحت آزمایش‌های زودهنگام قرار می‌گیرند تا بیماری سریع‌تر شناسایی و درمان شود.

درمان: اگر HIV در کودکان تشخیص داده شود، درمان ضدویروسی (ART) می‌تواند به طور مؤثر رشد و توسعه کودک را حفظ کند و از عوارض جلوگیری کند.

چالش‌ها: کودکان مبتلا به HIV به دلیل سیستم ایمنی ضعیف‌تر و نیاز به داروهای ویژه ممکن است با چالش‌های درمانی بیشتری روبه‌رو شوند.

2. HIV در نوجوانان و جوانان

رابطه جنسی: نوجوانان و جوانان ممکن است به دلیل رفتارهای جنسی پرخطر (مانند عدم استفاده از کاندوم یا داشتن شریک جنسی متعدد) در معرض ابتلا به HIV قرار گیرند.

آگاهی پایین: آگاهی کم از روش‌های پیشگیری و نداشتن آموزش کافی می‌تواند خطر ابتلا به HIV را در این گروه افزایش دهد.

مراقبت روانی: نوجوانان و جوانانی که HIV را دریافت کرده‌اند، ممکن است با مشکلات روانی و اجتماعی مانند انگ و تبعیض روبه‌رو شوند که می‌تواند بر درمان و پذیرش بیماری تأثیر منفی بگذارد.

درمان: نوجوانان و جوانان مبتلا به HIV به درمان‌های مشابه بزرگسالان نیاز دارند و باید به طور منظم از داروهای ART استفاده کنند تا از پیشرفت بیماری جلوگیری شود.

3. HIV در بزرگسالان

رابطه جنسی و رفتارهای پرخطر: در بزرگسالان، عوامل اصلی انتقال HIV معمولاً شامل رفتارهای جنسی پرخطر (عدم استفاده از کاندوم) و مصرف مواد مخدر تزریقی هستند.

درمان و مدیریت طولانی‌مدت: در صورتی که HIV در بزرگسالان تشخیص داده شود، درمان ضدویروسی (ART) می‌تواند تا حد زیادی ویروس را تحت کنترل نگه دارد و از پیشرفت بیماری به ایدز جلوگیری کند.

مراقبت‌های پزشکی: بزرگسالان مبتلا به HIV باید تحت مراقبت‌های پزشکی منظم قرار گیرند و آزمایش‌های دوره‌ای انجام دهند تا وضعیت سیستم ایمنی بدن خود را پیگیری کنند.

زندگی سالم: بسیاری از بزرگسالان مبتلا به HIV با استفاده از ART قادرند زندگی سالم و طولانی داشته باشند و از مشکلات جدی جلوگیری کنند.

4. HIV در افراد مسن (۶۰ سال به بالا)

افزایش خطر ابتلا: افراد مسن به دلیل ضعف سیستم ایمنی به طور طبیعی در معرض خطر بیشتر ابتلا به عفونت‌ها و بیماری‌ها قرار دارند. اگر در این سنین HIV دریافت کنند، ممکن است بیماری‌های مرتبط با HIV بیشتر و سریع‌تر پیشرفت کنند.

تشخیص دیرهنگام: در بسیاری از موارد، HIV در افراد مسن دیرتر تشخیص داده می‌شود زیرا علائم آن ممکن است با علائم دیگر بیماری‌ها اشتباه گرفته شود.

چالش‌های درمانی: افراد مسن ممکن است به دلیل داروهای دیگر که برای بیماری‌های مزمن خود مصرف می‌کنند، در مدیریت درمان HIV مشکلاتی داشته باشند. همچنین، ممکن است عوارض جانبی داروهای ART در این گروه سنی بیشتر باشد.

حمایت اجتماعی: افراد مسن مبتلا به HIV ممکن است در معرض انگ اجتماعی بیشتری قرار گیرند و نیاز به حمایت روانی و اجتماعی بیشتری داشته باشند.

آیا HIV از طریق بوسیدن منتقل می‌شود؟

HIV از طریق بوسیدن معمولاً منتقل نمی‌شود. اما در موارد خاصی که خون وارد دهان فرد شود، مانند وجود زخم‌های دهانی باز یا خونریزی لثه، احتمال انتقال HIV به صورت ناچیز وجود دارد. این خطر بسیار پایین است و تماس معمولی با دهان، لب‌ها و صورت افراد مبتلا به HIV، به هیچ عنوان خطرناک نیست.

دلایل عدم انتقال HIV از طریق بوسیدن

مقدار بسیار کم ویروس در بزاق: HIV در بزاق موجود است، اما در مقادیر بسیار کم و به اندازه‌ای نیست که بتواند موجب انتقال ویروس شود.

نیاز به تماس مستقیم با مایعات آلوده: HIV بیشتر از طریق مایعاتی مانند خون، مایع منی، مایع واژن و شیر مادر منتقل می‌شود، نه از طریق بزاق.

اچ آی وی همان ایدز است؟

نه، HIV و ایدز دو مفهوم متفاوت هستند:

:

1. HIV (ویروس نقص ایمنی انسانی)

HIV یک ویروس است که سیستم ایمنی بدن را هدف قرار می‌دهد. این ویروس به سلول‌های خاصی به نام سلول‌های CD4 (که به دفاع بدن کمک می‌کنند) حمله می‌کند و آنها را نابود می‌کند.

HIV در صورت عدم درمان می‌تواند سیستم ایمنی بدن را به تدریج تضعیف کرده و باعث شود که فرد به بیماری‌ها و عفونت‌های فرصت‌طلبانه دچار شود.

2. ایدز (Acquired Immunodeficiency Syndrome)

ایدز مرحله پیشرفته HIV است. وقتی که HIV به اندازه‌ای سیستم ایمنی را تضعیف می‌کند که تعداد سلول‌های CD4 به کمتر از 200 برسد، یا فرد مبتلا به عفونت‌های خطرناک یا سرطان‌های خاص شود، ایدز تشخیص داده می‌شود.

ایدز نشانه‌ی پیشرفت شدید HIV است و فرد در این مرحله در معرض بیماری‌های شدید و عوارض خطرناک قرار می‌گیرد.

تفاوت‌های اصلی:

HIV ویروس است که به بدن وارد می‌شود و از طریق مایعات خاص بدن منتقل می‌شود.

ایدز به شرایط نهایی اشاره دارد که در آن سیستم ایمنی بدن به شدت آسیب دیده و فرد دچار مشکلات شدید بهداشتی می‌شود.