مادر؛ تنها واژه‌ای ست که در یک کلام خلاصه نمی‌شود و در سرزمین ما تنها خلق پروردگار است که فرزندانش را بیش از خود دوست دارد. تمام زندگی اش را به پای او می‌گذارد، شاهد بزرگ شدن قامت عزیزانش است و قامتش را می بازد و سال به سال خموده تر می‌شود. در این سرزمین بعد از گذر سی و پنج سال از اتمام جنگ تحمیلی؛ مادران شهدای دفاع مقدس هنوز با یاد و خاطره فرزندانشان زندگی می‌کنند، در خلوت روشن برایشان تولد گرفته‌اند، آنها بارها در رخت دامادی به ذهن سپرده‌اند و به هنگام دیدن عکس پسر رشیدشان از تمام دردها و غصه‌های خود و زمانه شأن به گفتگو پرداخته‌اند. این تنها مادر است که می‌تواند حتی با وجود شهادت فرزندش؛ او را همچنان دیده و با او زندگی کند.