به گزارش رکنا، انعکاس صداى کفش هاىِ مرد در ایوان ها و سرسراها، پژواک فواره حوض در شاه نشین و سرداب مسجد از خاص ترین بخش های فیلمبرداری قدیم بود. پازولینی دوبار به ایران سفر کرد، بار نخست در دهه 40 به عنوان یک جهانگرد و بار دوم در سال 52 خورشیدى برای ساخت فیلم هزار و یک شب با همکاران و بازیگران، او لوکیشن فیلم را شهرهای اصفهان و مورچه خورت قرار داد.

در اصفهان او سراغ "مسجد جامع" که از شاهکارهای معماری اسلامی بود رفت و میدان نقش جهان ، عمارت عالی قاپو و عمارت چهل ستون، مسجد شاه و عمارت درونی عالی قاپو، فضاهاىِ معمارانه اى بودند که توجه پازولینی را به خود جلب کردند تا در نهایت او بخش هاىِ عاشقانه و اروتیک داستانش را در فضاهاى اسلامی و مذهبى جای دهد.

این فضا و معمارى افسونگر توسط این فیلمساز بزرگ کشف می شود و او برای ساخت فیلم هزار و یک شب به اصفهان می آید. جالب است که "محمد حقیقت" که آن روزها جوان 20 ساله ای بود از طریق دوستانش متوجه حضور پازولینی در اصفهان می شود و محل فیلمبرداری در عالی قاپو را می یابد. محل را بسته بودند و اجازه ورود به کسی را نمی دادند اما او چون اصفهانى بود و محیط را می شناخت قاچاقی وارد می شود و با دوربین 8 میلی متری فیلم می گیرد و با گزارش برای مهم ترین هفته نامه سینمایی آن زمان به نام مجله "فیلم و هنر" می فرستد. اینجا "کافه نوستال" است، پروژه نجات تاریخ، صداى راستین خاطرات و یادگارهاى ملت ایران.