زمزمه‌ها و ناله‌های آرام کودک می‌تواند در نظر خیلی از افراد بی معنی باشد اما آن قهقهه‌ها و زمزمه‌ها چیزی بیش از یک صدای بی معنا برای والدین هستند. محققان در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم گزارش می دهند که این صداها در واقع نشانه هایی هستند که قلب نوزاد به طور ریتمیک و هماهنگ با گفتار در حال رشد آنها کار می کند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از هلث دی، محققان دریافتند اولین صداهای دوست داشتنی نوزاد و تلاش های اولیه برای تشکیل کلمات به طور مستقیم با ضربان قلب آنها مرتبط است. جرمی بورجون، محقق ارشد، استادیار روان‌شناسی دانشگاه هیوستون، گفت: «معلوم شد که نوزادان زمانی که نوسانات ضربان قلبشان به اوج (حداکثر) یا پایین‌ترین حد موضعی (حداقل) رسیده بود، به احتمال زیاد صداسازی می‌کردند.

برای این مطالعه، محققان بیش از 2700 صدایی را که از 34 نوزاد 18 تا 27 ماهه پخش می‌شد، اندازه‌گیری کردند، در حالی که بچه‌ها با یک مراقب بازی می‌کردند. نوزادان در این گروه سنی معمولاً هنوز کلمات کاملی را بیان نمی کنند. در واقع، نتایج نشان می‌دهد که تنها حدود 10 درصد از صداها را می‌توان به‌طور قابل اعتماد به عنوان کلمات شناسایی کرد. به گفته محققان، اما این صداها شواهدی هستند که نشان می‌دهند که توانایی صحبت کردن کودک به طور آهسته در حال شکل گیری است.

بورژون گفت: «هر صدایی که یک نوزاد تولید می کند به مغز و بدن آنها کمک می کند تا یاد بگیرند که چگونه با یکدیگر هماهنگ شوند و در نهایت منجر به گفتار شوند.»

به گفته محققان، علاوه بر این، به نظر می رسد این صداها به سیستم عصبی خودمختار آنها مرتبط است: بخشی از بدن که عملکردهای خودکار مانند ضربان قلب و تنفس را کنترل می کند. نتایج نشان می‌دهد که قلب و ریه‌ها با رشد در چند سال اول زندگی دچار تغییرات قابل‌توجهی می‌شوند و این تغییرات با توانایی رشد کودک برای صحبت کردن ارتباط برقرار می‌کند. اگر ضربان قلب نوزادان کند شده بود، احتمال بیشتری داشت که یک کلمه قابل تشخیص را بیان کنند.

بورژون گفت: رابطه بین صداهای قابل تشخیص و کاهش ضربان قلب ممکن است به این معنی باشد که رشد موفقیت آمیز گفتار تا حدی به این بستگی دارد که نوزادان محدوده های قابل پیش بینی فعالیت های خودمختار را از طریق رشد تجربه می کنند.» از سوی دیگر، نتایج نشان می‌دهد که نوزادان در زمانی که ضربان قلبشان به اوج می‌رسد، بیشتر درگیر صداهای طولانی‌تر هستند.

به گفته محققان، این نتایج می تواند به محققان و کارشناسان کمک کند تا رشد گفتار را بهتر درک کنند، از جمله مواردی که در آن تاخیر در رشد توانایی صحبت کردن کودک رخ می دهد. بورژون نتیجه گرفت: «درک ارتباط سیستم عصبی خودمختار با صداهای کودک در طول رشد، راه مهمی برای تحقیقات آینده برای درک چگونگی ظهور زبان و همچنین عوامل خطر برای رشد زبان غیر معمول است.»