تصویر روز ناسا «سحابی دمبل» یا M27 را به نمایش گذاشته است. این سحابی در فاصله حدود 1000 سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی روباهک (Vulpecula) قرار گرفته و یکی از درخشان‌ترین سحابی‌های سیاره‌نما به شمار می‌رود. M27 نمونه‌ای شگفت‌انگیز از سرنوشت احتمالی خورشید ماست.
سحابی‌های سیاره‌نما نوعی سحابی گسیلی هستند که پس از مرگ ستارگان با جرم متوسط، مانند خورشید، به وجود می‌آیند. هنگامی که ستاره به پایان عمر خود نزدیک می‌شود، منبسط شده و با بادهای ستاره‌ای، مقدار زیادی گاز را به بیرون می‌راند.
ستاره در مراحل پایانی عمر خود با تمام توان میتابد که سبب یونیزه شدن گازهای اطراف می‌شود. در این فرایند، اتم‌ها و مولکول‌های گاز باردار شده و نور گسیل می‌کنند. این مجموعه را «سحابی سیاره‌ای» می‌نامند.
به احتمال زیاد، خورشید ما هم به چنین سرنوشتی دچار خواهد شد! اکنون می‌دانیم حدود 6 میلیارد سال بعد، خورشید ما گازهای بیرونی‌اش را آزاد می‌کند و مانند M27 به سحابی سیاره‌نما تبدیل می‌شود. هسته باقی‌مانده آن نیز به کوتوله سفید با تابش پرتو ایکس بدل خواهد شد.
تصویر روز ناسا سحابی M27 را در رنگ‌های ساطع‌شده از گوگرد (قرمز)، هیدروژن (سبز) و اکسیژن (آبی) نشان می‌دهد. این سحابی سال 1764 را «چارلز مسیه»، ستاره‌شناس فرانسوی، اتفاقی کشف کرد.
مسیه آن زمان فهرستی از اجرام پراکنده تهیه می‌کرد تا مانع اشتباه‌گرفتن آنها با دنباله‌دارها شود. جرم شماره 27 این فهرست M27 بود که بعدها «سحابی دمبل» (Dumb-Bell) نام گرفت.
این سحابی اولین سحابی سیاره‌نمایی بود که کشف شد و درک فیزیک و اهمیت آن بسیار فراتر از علم قرن 18 بود. درحال‌حاضر نیز ابعاد زیادی درمورد سحابی‌های سیاره‌نما، ازجمله نحوه ایجاد اشکال پیچیده آنها، ناشناخته مانده است.
سحابی دمبل با قدر ظاهری ۷٫۵ با دوربین دوچشمی نیز قابل‌مشاهده است.
