به گزارش همشهری‌آنلاین، بعد از تمدید قرارداد ۲ساله اوستون اورونوف با پرسپولیس، یکی از خبرگزاری‌ها مدعی شد وینگر ازبکستانی برای فصل اول یک‌میلیون و برای فصل دوم یک‌میلیون‌و۲۰۰هزار دلار دستمزد خواهد گرفت که ۲۰ درصد آپشن در دسترس و سهل‌الوصول هم به آن اضافه می‌شود. خب رقم واقعا زیادی است. راستش این است که ما نمی‌دانیم چنین عددی چقدر دقیق است، اما در عین حال برخی واکنش‌ها به آن در مورد گران بودنش چندان قابل هضم نیست. بیایید چند نکته را مرور کنیم.
۲ حالت دارد؛ شما یا اورونوف را می‌خواهید یا نمی‌خواهید. اگر خواهان ادامه همکاری با چنین بازیکنی هستید، روشن است که باید هزینه بدهید. وقتی منتقدان و هواداران فوتبال ارزش واقعی وینگر ازبکستانی را می‌دانند، طبیعی است که خودش هم از این مسئله باخبر باشد و قبول نکند مثلا با ۳۰۰ یا ۴۰۰ هزار دلار قراردادش را تمدید کند.
پرسپولیس در این تابستان عبدالکریم حسن را در ازای مبلغی حدود یک میلیون و ۳۰۰هزار دلار به الوکره قطر فروخت. پرسش اینجاست که چرا نباید چنین پولی صرف حفظ یک بازیکن ارزشمند دیگر تیم شود؟ این یک رویکرد منطقی است.
اما مهم‌ترین نکته؛ پرسپولیس و استقلال عادت دارند سالی دو سه بازیکن ۵۰۰-۴۰۰ هزار دلاری خارجی بگیرند که خیلی از آنها هم جواب نمی‌دهند و درنهایت چیزی غیراز دردسر ندارند. آیا بهتر نیست تمام این مبلغ تجمیع شود و آن را به بازیکنی بپردازند که قبلا کیفیتش را نشان داده؟ این می‌تواند مصداقی از همان ضرب‌المثل فرنگی مشهور باشد: «ما آنقدر پول نداریم که جنس ارزان و بی‌کیفیت بخریم.»
گذشته از همه اینها، اگر واقعا قرارداد اورونوف بند و تبصره خاصی نداشته باشد و اگر بتوانند دستمزد او را به موقع بدهند که قادر نباشد یکطرفه فسخ کند، این قرارداد به پرسپولیس فرصت فروش وینگر ۲۳ساله را هم خواهد داد که در هر زمان، ضمن استفاده از توانایی‌های فنی این بازیکن، او را بفروشند و به سود خوبی هم دست پیدا کنند.
