اکنون چگونه است که پس از چند سال برپایی ستاد برگزاری نمایشگاه در وزارت صمت و ده‌ها سفر و آماده‌سازی طرح‌ها و برنامه‌های مختلف و صرف هزینه‌های بسیار، با دلایل رعب‌انگیز مالی و عدم همکاری کشور میزبان، موجب محرومیت خودخواسته کشور از مواهب عظیم این رویداد می‌شوند؟ آیا زدودن و پاک کردن صورت‌مساله راه‌حل منطقی است؟
حضور ۱۶۰ کشور جهان و میلیون‌ها بیننده و شش ماه متوالی در مهم‌ترین نمایشگاه جهان، ویترین مناسبی برای معرفی مفاخر فرهنگی، کارآفرینان، هنرمندان، و اهالی صنعت و فناوری نیست؟
طراحی جامعه آینده برای زندگی بشر، شعار این دوره اکسپو در شهر اوزاکای ژاپن ۲۰۲۵ است. آیا ما به‌عنوان مدعی فرهنگ و تمدن چندهزارساله، متاعی برای عرضه نداریم؟
اگر وزارت صمت نتوانسته یا نخواسته با برنامه‌ریزی مناسب، هماهنگی با بخش خصوصی مثل اتاق بازرگانی، شرکت‌های دانش‌بنیان، دانشگاه‌ها، انجمن‌های علمی، فرهنگی و صنعتی و نهادهای نخبگانی، از این فرصت استثنایی بهره برد، چرا کشور باید متضرر شود؟
مطالبه عمومی اگر چون باشگاه‌های ورزشی و با انبوه جوانان پرانرژی و با آگاهی چهره‌های شاخص علمی و فرهنگی صورت گیرد، ناکارآمدی برخی مدیران در تصمیم‌گیری‌ها روشن می‌شود و این پرسش اساسی مطرح می‌شود که اگر چهار سال مجال لازم برای برنامه‌ریزی و هماهنگی جهت حضور در یک نمایشگاه که وظیفه اصلی شماست کافی نیست، پس چه ضرورتی به وجود سازمان عریض‌وطویل نمایشگاه‌هاست؟
تصمیم شگفتانه دولت مبنی برعدم حضور در این صحنه جهانی با شعار اصلی تعامل و ارتباطات جهانی ناسازگار است و این تصمیم ضربه اساسی به فرهنگ، اقتصاد، تجارت و صنعت کشور است. اگر مجال تجدیدنظر نیست حداقل زمینه حضور بخش خصوصی را فراهم کنید. اکنون اعتماد و برون‌سپاری به نهادهای مستقل ضرورتی انکار‌ناپذیر است.
ساختار سازمانی نهادهای برگزاری مراسم جهانی باید دگرگون شود تا با تغییر مدیریت‌ها دچار اخلال نشود و این مستلزم ارتباط ساده و صمیمی دولت با نخبگان و شخصیت‌های صاحب‌‌رای است.
