ایمپلنت دندانی یک ریشه مصنوعی ساخته شده از مواد خاصی مثل تیتانیوم خالص است که در داخل فک، همانند ریشه دندان است و بر روی تاج آن روکشی مشابه دندان‌های خود بیمار گذاشته می‌شود و چون به دندان‌های مجاور محل بی‌دندانی آسیب نمی‌رساند، یک درمان ایمن و بهترین درمان جایگزین برای بریج یا دندان مصنوعی به شمار می‌رود.
ایمپلنت‌های دندانی اغلب به شکل پیچ‌هایی با ظرافت خاص ساخته می‌شود. پس از کاشته شدن ایمپلنت در فک از طریق پدیده‌ای به نام «اسئواینتگریشن» به استخوان فک متصل می‌شود. هم‌اکنون از ایمپلنت‌های دندانی به طور گسترده در دندان‌پزشکی برای جایگزینی دندان یا دندان‌های از دست رفته استفاده می‌شود.
ایمپلنت برای چه کسانی مناسب نیست؟
در مواردی که بدن توانایی ترمیم و التیام را نداشته باشد (مانند دیابت کنترل نشده) و یا پوکی استخوان، امکان استفاده از ایمپلنت نیست، باید توجه داشت نوشیدن مشروبات الکلی یا سیگار کشیدن مشکلاتی را در ارتباط با التیام اولیه ایجاد می‌کند.
در افرادی که برای درمان سرطان، شیمی درمانی می‌شوند، پس از پایان درمان‌های گفته شده، امکان گذاشتن ایمپلنت وجود دارد، همچنین افراد نباید مبتلا به بیماری لثه و دهان باشند.
از آن‌جا که تا سن ۱۱ سالگی رشد استخوانی بدن کامل نمی‌شود، بنابراین افراد زیر این سن مورد مناسبی برای کاشت ایمپلنت نیستند.
نتیجه درمان رابطه مستقیمی با وضعیت فیزیکی هر بیمار دارد و ممکن است برای بیماران مختلف متفاوت باشد و تنها دندانپزشک متخصص می‌تواند بهترین برنامه درمانی را به بیمار پیشنهاد دهد.
برتری‌های یک ایمپلنت مطلوب
۱) حفاظت از سلامت دندان‌های مجاور ناحیه بی‌دندانی: در ساخت بریج(دندان مصنوعی) دندان‌های مجاور به عنوان پایه عمل کرده و باید تراشیده شود، اما در ایمپلنت دندان‌های مجاور آسیب نمی‌بیند.
۲) جلوگیری از تحلیل استخوان: با نبود ریشه دندان در استخوان فک تحلیل به وجود می‌آید، اما ایمپلنت با عملکردی مشابه ریشه دندان از تحلیل استخوان جلوگیری می‌کند.
مراحل کاشت ایمپلنت
درمان ایمپلنت را می‌توان به ۴ مرحله تقسیم کرد:
۱- برنامه‌ریزی درمان(معاینه، تشخیص و طرح درمان)
۲- جایگزینی ایمپلنت
۳- جایگزینی روکش
۴- نگه‌داری و مراقبت‌های بهداشتی
در مرحله نخست سلامت عمومی بررسی می‌شود و شرایط دهان بیمار به طور ویژه معاینه می‌شود. برای تکمیل طرح درمان نیاز به تهیه رادیوگرافی‌هایی است که دندانپزشک تشخیص می‌دهد.
پس از این مرحله مشخص می‌شود که چه تعداد ایمپلنت، در چه اندازه و کدام نواحی برای درمان بیمار نیاز است.
سپس ایمپلنت با بی‌حسی موضعی، طی عمل جراحی ویژه در استخوان فک بیمار قرار داده می‌شود. برای تسکین درد و عوارض پس از عمل جراحی ممکن است نیاز به مصرف داروهای مسکن و آنتی بیوتیک‌ها باشد.
بعد از قرار دادن ایمپلنت از سوی دندانپزشک، اغلب ۳ تا ۴ ماه بعد، ایمپلنت به استخوان متصل می‌شود.
مرحله بعد، قرار دادن پروتز بر روی ایمپلنت است که در این مرحله از دندان بیمار در حالی که ایمپلنت‌ها در داخل فک قرار دارد، قالبی تهیه و از روی آن برای ایمپلنت‌ها پروتز فراهم می‌شود. با توجه به شرایط بی‌دندانی ممکن است از پروتزهای ثابت یا متحرک متکی بر ایمپلنت استفاده کرد.
مراجعه‌های بعدی و رعایت بهداشت آخرین و مهم‌ترین مرحله در این روند درمانی است، رعایت بهداشت و تمیز کردن دندان‌ها در موفقیت درمان دارای اهمیت زیادی است، زیرا دوام ایمپلنت‌های داخل دهان مانند دندان‌های طبیعی بستگی به میزان مراقبت و رعایت بهداشت فردی دارد.
انتهای پیام
