موشک سامانه ۹ دی که برخی از آن با نام «گنبد آهنین» ایران یاد می کنند، از طراحی مرسوم خانواده موشک‌های طائر خصوصاً نمونه‌های نهایی آن در شکل ظاهری خود بهره می‌برد. بال ذوزنقه‌ای در قسمت میانی به سمت عقب بدنه و بالک‌های کنترلی نصب‌شده در انتهای بدنه، خصوصیات پیکربندی موشک‌های موفق طائر را در خود داشت.
به گزارش خبرآنلاین، تفاوت ابعاد ۹ دی و طائر نشان می‌داد این موشک برای بردهای کم توسعه یافته است. پرتابگرهای این موشک مقطع مربعی دارند. این موشک از پیشران سوخت جامد استفاده می‌کند و سرعت آن با توجه به نمونه‌های هم رده در دنیا بیش از سه تا چهار برابر سرعت صوت (سه تا چهار ماخ) قابل تخمین است.
در جریان رونمایی سامانه ۹ دی در ۳۱ خرداد ۱۴۰۰ برد آن بین ۲۰ تا ۳۰ کیلومتر و ارتفاع هدف قابل درگیری ۱۰کیلومتر ذکر شد. این موارد نشان می‌دهد ۹ دی برای پوشش برد و ارتفاع کوتاه تا مرز متوسط طراحی شده است.
روش هدایت این موشک به صورت دریافت فرامین اصلاحی برای طی مسیر به سمت هدف است. در این شیوه که در بسیاری از موشک‌های سطح به هوا استفاده می‌شود، خود موشک می‌تواند فاقد جست‌وجوگر داخلی باشد.
در این صورت به سبک‌تر شدن و کوچک‌تر شدن قطر موشک کمک می‌شود و البته سامانه زمینی نیازمند قدرت بالاتری است، زیرا تا لحظه اصابت باید تمام موشک‌های خود را به علاوه اهداف ردیابی کند و با محاسبه فرامین اصلاحی، موشک را به هدف برساند. در موشک‌های برد بلند نیز در فازهای میانی معمولاً از روش هدایت دستوری یا فرمانی استفاده می‌شود.
موشک‌هایی که به طور کلی فاقد جست‌وجوگر درونی باشند، به میزان قابل توجهی ارزان‌تر از موشک‌های دارای جست‌وجوگر ساخته می‌شوند و به کارگیری آن‌ها در رفع نیازهای تعداد بالا مقرون‌به‌صرفه‌تر می‌شود. موشک‌های ۹ دی از فیوزهای مجاورتی پیشرفته لیزری هم برخوردار هستند تا با رسیدن به بهترین موقعیت نسبت به هدف انفجار سرجنگی صورت گیرد و هدف منهم شود.
سامانه ۹ دی در کنار رادار روی هر پرتابگر به یک جست‌وجوگر اپتیکی از نوع تصویرساز حرارتی نیز مجهز شده است. گسترده وسیعی از سامانه‌های الکترواپتیکی در کشور ساخته می‌شود، به طوری که ایران در این زمینه به کشوری صاحب سبک تبدیل شده است، حتی نمونه‌هایی با برد ۱۵۰کیلومتر در برابر اهداف هوایی نیز در کشور ساخته شده است.
