علی (ع) در آغوش گرم پیامبر رحمت (ص) پرورش یافت و خود به اسطوره‌ای بی‌بدیل در پدری و تربیت فرزند تبدیل شد. ثمره این تربیت، فرزندانی همچون حسن و حسین (علیهما السلام) بود که باغ بشریت را با فضائل اخلاقی خود معطر ساختند.
به گزارش تابناک به نقل از ایمنا، امروز که میلاد فرخنده امام علی (ع) را به نام روز پدر و مرد می‌شناسیم، فرصتی است تا به ژرف‌اندیشی درباره جایگاه والای پدران در معماری شخصیت فرزندان بپردازیم. پدر، این ستون استوار خانواده، همچون کوهی پابرجاست که سایه امنیت و آرامشش، بستری مطمئن برای رشد و شکوفایی فرزندان فراهم می‌آورد.
شهید مطهری در کتاب ارزشمند «تعلیم و تربیت در اسلام» تربیت را فرآیندی طبیعی و هماهنگ با فطرت انسانی می‌داند. از دیدگاه ایشان، تربیت به معنای شکوفا کردن استعدادهای درونی است که به صورت بالقوه در وجود انسان نهفته است. این فرآیند، همانند پرورش یک گل، نیازمند ظرافت، دقت و توجه به اصول طبیعی رشد است. پدران باید همچون باغبانی دلسوز و آگاه، با شناخت استعدادهای فرزندان خود، زمینه رشد و شکوفایی آنها را فراهم کنند.
پدران موفق کسانی هستند که با صبر و حوصله، گام به گام با فرزندان خود همراه می‌شوند
نکته مهمی که شهید مطهری بر آن تأکید می‌کند، پرهیز از خشونت و ارعاب در تربیت است. همانطور که نمی‌توان با کشیدن و اعمال زور، غنچه‌ای را به گل تبدیل کرد، در تربیت انسان نیز نمی‌توان با تهدید و ترس به نتیجه مطلوب رسید؛ پدران باید با درک این اصل مهم، محیطی امن و سرشار از محبت برای رشد فرزندان خود فراهم کنند.
تربیت صحیح نیازمند شناخت دقیق نیازها و استعدادهای فطری انسان است. همانطور که یک گیاه برای رشد به خاک مناسب، آب کافی، نور و هوای مطلوب نیاز دارد، انسان نیز برای رشد و تعالی به عوامل متعددی نیازمند است. پدران باید با درک این نیازها، محیطی مناسب برای رشد همه‌جانبه فرزندان فراهم کنند.
در نگاه شهید مطهری، تربیت امری تدریجی و مستمر است که باید با ملایمت و نرمش همراه باشد. پدران موفق کسانی هستند که با صبر و حوصله، گام به گام با فرزندان خود همراه می‌شوند و آنها را در مسیر رشد و تعالی یاری می‌کنند. این همراهی باید با درک شرایط سنی، روحی و عاطفی فرزندان همراه باشد.
نکته قابل توجه دیگر این است که تربیت باید متناسب با استعدادهای موجود در فرد باشد. نمی‌توان انتظار داشت استعدادی که در فردی وجود ندارد، پرورش یابد. پدران باید با شناخت دقیق توانمندی‌های فرزندان خود، آنها را در مسیر شکوفایی استعدادهایشان هدایت کنند.
پدر هوشمند کسی است که خستگی روحی فرزند را تشخیص داده و با روش‌های جذاب و شوق‌انگیز، روحیه فرزند را تقویت کند
نقش پدر در تربیت فرزندان نیازمند درک عمیق از روحیات و ظرافت‌های روانی فرزندان است؛ همانطور که در کلام گهربار امیرالمؤمنین علی (ع) در نهج‌البلاغه آمده است، قلب‌ها و روح انسان‌ها دارای حالات و تمایلات متفاوتی هستند که باید در تربیت به آنها توجه ویژه داشت.
پدران باید بدانند که روح و روان فرزندان همچون گلی ظریف است که نیازمند مراقبت و پرورش صحیح است. بر اساس حکمت‌های نهج‌البلاغه، قلب‌ها دارای شوق، اقبال و ادبار هستند و پدران موفق کسانی هستند که این حالات روحی را به خوبی درک کرده و متناسب با آن رفتار می‌کنند. اجبار و تحمیل در تربیت نه تنها مؤثر نیست، بلکه می‌تواند اثرات مخرب و جبران‌ناپذیری بر روح و روان فرزندان داشته باشد.
یکی از نکات کلیدی که پدران باید در تربیت فرزندان مد نظر قرار دهند، توجه به زمان و موقعیت مناسب برای آموزش و تربیت است. همانطور که در حکمت ۱۸۸ نهج‌البلاغه اشاره شده، روحیه و قلب‌ها همانند جسم خسته می‌شوند و نیاز به استراحت دارند؛ پدر هوشمند کسی است که این خستگی را تشخیص داده و در چنین مواقعی به جای تحمیل مطالب سنگین، با استفاده از روش‌های جذاب و شوق‌انگیز، روحیه فرزند را تقویت می‌کند.
در امر تربیت، پدران باید به این نکته توجه داشته باشند که هر فرزندی دارای ظرفیت و استعداد خاص خود است. برخی از فرزندان در زمینه‌های علمی، برخی در زمینه‌های هنری و برخی در زمینه‌های دیگر استعداد دارند. پدر موفق کسی است که این استعدادها را شناسایی کرده و متناسب با آن برنامه‌ریزی می‌کند. تحمیل خواسته‌های شخصی بر فرزندان و نادیده گرفتن علایق و استعدادهای آنها می‌تواند به سرخوردگی و عدم موفقیت منجر شود.
در تربیت فرزندان، باید به اصل «تدریج و مرحله‌بندی» توجه داشت. همانطور که در حکمت ۳۰۴ نهج‌البلاغه در مورد عبادت اشاره شده، باید متناسب با حال و اقبال قلب عمل کرد، پدران نیز باید در تربیت فرزندان این اصل را رعایت کنند و به تدریج و متناسب با رشد فکری و روحی فرزندان، مفاهیم و آموزه‌های تربیتی را منتقل کنند.
فرزندان بیش از آنکه به گفته‌های پدر توجه کنند، رفتار و عملکرد او را الگو قرار می‌دهند
مسئله مهم دیگر در تربیت، ایجاد فضای عاطفی و صمیمی در خانواده است. پدری که با محبت و عطوفت با فرزندان خود رفتار می‌کند، زمینه پذیرش بهتر آموزه‌های تربیتی را فراهم می‌کند. برعکس، پدری که با خشونت و تحکم رفتار می‌کند، موجب می‌شود فرزندان از او فاصله گرفته و حتی در برابر آموزه‌های صحیح نیز مقاومت کنند.
الگوسازی و عمل به آموزه‌ها توسط خود پدر، یکی دیگر از ارکان مهم تربیت است. فرزندان بیش از آنکه به گفته‌های پدر توجه کنند، رفتار و عملکرد او را الگو قرار می‌دهند. پدری که می‌خواهد فرزندانش اهل مطالعه باشند، باید خود اهل کتاب و مطالعه باشد. پدری که می‌خواهد فرزندانش اهل عبادت و معنویت باشند، باید خود در این زمینه پیشگام باشد.
توجه به تفاوت‌های فردی و شخصیتی فرزندان نیز در امر تربیت بسیار مهم است. هر فرزندی دارای شخصیت منحصر به فرد خود است و نمی‌توان یک نسخه واحد برای همه تجویز کرد. پدر باید با شناخت دقیق روحیات هر یک از فرزندان، روش تربیتی متناسب با آن را اتخاذ کند.
در نهایت، صبر و حوصله در امر تربیت از ضروریات است. تربیت فرآیندی تدریجی و زمان‌بر است که نیاز به صبر و شکیبایی دارد. پدران نباید انتظار داشته باشند که نتیجه تربیتی به سرعت ظاهر شود. همانطور که در کلام امیرالمؤمنین (ع) آمده، باید به حالات روحی توجه کرد و در زمان مناسب و با روش مناسب به تربیت پرداخت.
بر اساس آنچه گفته شد، پدران موفق در امر تربیت کسانی هستند که با درک صحیح از روحیات فرزندان، توجه به استعدادها و علایق آنها، رعایت اصل تدریج، ایجاد فضای عاطفی مناسب، الگوسازی صحیح، توجه به تفاوت‌های فردی و صبر و حوصله، زمینه رشد و تعالی فرزندان را فراهم می‌کنند؛ این مهم جز با مطالعه، کسب آگاهی و تلاش مستمر میسر نخواهد شد.
