دونالد ترامپ در نخستین روز‌های حضور خود در کاخ سفید، مایکل پی. دیمینو، یک افسر سابق سیا در حوزه مبارزه با تروریسم را به عنوان رئیس بعدی پنتاگون انتخاب کرده است. با توجه به این که دیمینو، از مدافعان رویکرد خویشتنداری در برابر ایران است، برخی تحلیلگران گمانه‌هایی را درباره تلاش ترامپ برای کاهش تنش‌ها با ایران و تغییر رویکرد‌های او مطرح کرده‌اند.
به گزارش رکنا، « حشمت الله فلاحت پیشه » تحلیلگر ارشد سیاست خارجی و رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس دهم در گفت‌و‌گو با فرارو به تحلیل شرایط موجود پرداخته است:
حشمت الله فلاحت پیشه به فرارو گفت: «سخنرانی سوگند ترامپ، ملی گرایانه‌ترین سخنرانی محسوب می‌شود که لااقل، نسل کنونی از روسای جمهور ایالات متحده به یاد دارد و معتقدم او دقیقا از همین دریچه، به موضوعات خاورمیانه و ایران نگاه می‌کند. نقد کلی ترامپ به بایدن و پیش از او به اوباما، این بود که چرا تا کنون آمریکا وظیفه «پلیس بد» بر عهده داشته و در قبال کشور‌هایی از جمله ایران، هزینه‌های سیاست فشار و تحریم را متحمل شده است، اما بعد از آن سود توافقات سیاسی به جیب کشور‌هایی از جمله چین، روسیه و حتی اتحادیه اروپا رفته است. ترامپ با دید ملی گرایانه خود در تلاش است، بازی را جور دیگری برنامه ریزی کند. درواقع او سعی دارد هزینه فشار و تحریم را بر دوش دیگر کشور‌ها بیندازد و اگر این فشار‌ها منتج به یک توافق سیاسی شد، در این قرارداد، آمریکایی‌ها بیشترین سهم را داشته باشند. به طور مشخص، در موضوع ایران، معتقدم که ترامپ سعی خواهد کرد کشور‌های اروپایی را به گونه‌ای تحریک کند تا مکانیسم ماشه را به عنوان یک «چماق» بالای سر ایران حفظ کنند و حتی کشور‌هایی از جمله چین را تهدید می‌کند که اگر به سیاست فشار حداکثری علیه ایران نپیوندند، در مناسبات با آمریکا، هزینه کلانی را متحمل می‌شوند.»
وی افزود: «ترامپ سعی دارد با این کار، هم کشور‌های اروپایی و هم چین را در فشار با ایران قرار داده و سهیم کند ولی اگر ایران پای میز مذاکره آمد، نقش اصلی با آمریکا باشد. با این شرایط، معتقدم که حتی اگر مذاکره‌ای بین ایران و آمریکا شکل بگیرد، باید توجه کنیم که این مذاکره بعد از دوره‌ای از فراز و نشیب اقتصادی شکل می‌گیرد و بسته به این که آمریکایی‌ها چقدر موفق شوند، سیاست فشار حداکثری را به نتیجه برسانند، نوع مذاکره متفاوت خواهد بود.»
این تحلیلگر ارشد سیاست خارجی در ادامه و در خصوص تغییر ریاست پنتاگون و تاثیر آن بر کاهش تنش و جنگ گفت: «من به طور قاطع، معتقدم بین ایران و آمریکا جنگی صورت نخواهد گرفت. آمریکای ترامپ هیچوقت به خاطر دیگران با ایران وارد جنگ نخواهد شد. به عبارت دیگر، چک سفید امضایی از جانب ترامپ به نتانیاهو داده نخواهد شد و سیاست تمرکز جنگ با ایران که سیاست نتانیاهو است، در دولت ترامپ طرفدار نخواهد داشت. من حتی معتقدم وقتی دست نتانیاهو از بحران سازی خالی شود، امکان تغییر دولت در اسرائیل نیز وجود دارد. آمریکا تنها در شرایطی با ایران وارد جنگ می‌شود، که به طور مستقیم، منافع و امنیت آمریکا توسط ایران تهدید شود. این در حالیست که در هیچ یک از راهبرد‌های سیاسی، امنیتی، دفاعی ایران، تهدید مولفه‌های اصلی نظامی آمریکا وجود ندارد و بنابراین جنگ هم نخواهد شد. در این شرایط بروز جنگ ایران و آمریکا را بعید میبینم.»
وی افزود: «آمریکا نقش کشور‌های اروپایی را در جریان مذاکرات، یک نقش کاملا واسطه‌ای می‌بیند و برای آن‌ها جایگاهی همسنگ با خود سر میز برجام نمی‌بیند. ترامپ، زمانی، به گونه‌ای عملگرا وارد مذاکره با ایران می‌شود که یک طرح جامع، از جمله طرح همکاری‌های اقتصادی وجود داشته باشد و چون چنین طرحی وجود ندارد، ۲ کشور در کوتاه مدت به سمت مذاکره نخواهند رفت. تنها بخش موثر در مذاکرات کشور‌های اروپایی و ایران همین بحث است که شرایطی به جز چالش با ایالات متحده منجر به اسنپ بک نشود. مثلا شرایط روسیه و جنگ اوکراین، یا شرایط اوکراین از دیدگاه اتحادیه اروپا. ماهیت اروپایی‌ها اینگونه است که بدون آمریکایی‌ها نمی‌توانند اقدام مستقیمی به سود ایران انجام دهند، اما با آمریکا می‌توانند هزینه‌های اقتصادی بر ایران را بیشتر کنند. در طول چند ماه آتی، آن چه بیش از هر چیز، وقت ترامپ را خواهد گرفت، مسائل داخلی ایالات متحده است. مجموعه فرامینی که او در ابتدای کار اصلاح کرد، هیچ یک درباره ایران نبود و این نشان می‌دهد ترامپ برای موضوع ایران هیچ عجله‌ای به خرج نخواهد داد. موضوع دیگری که وجود دارد، گام دوم ترامپ در جهت اصلاح تعرفه‌ها با کشور‌هایی از جمله چین است. درواقع جنگ بعدی ترامپ، جنگ تعرفه‌ها است و پس از آن، ممکن است موضوع ایران در دستور کار قرار بگیرد. به طور طبیعی، دیپلمات‌های دو طرف، تلاش خواهند کرد موضوع کاهش تنش را در دستور کار قرار دهند، از هم اکنون هم می‌بینیم آمد و شد‌های غیرمعمولی شکل گرفته، مثل سفر ظریف به داووس؛ بنابراین دیپلمات‌ها سعی می‌کنند که اگر شرایط برای مذاکره آماده نیست، لااقل حوزه تنش را محدود نگه دارند.»
