به گزارش اقتصادنیوز، 19fortyfive با انتشار یادداشتی مدعی شد: همین چند سال پیش، فعل و انفعال‌های مسکو در سوریه گواه این بود که این کشور هنوز به دنبال بر تن کردن ردای امپراتوری از دست رفته‌اش است. در سال 2015، دولت اسد - متحد دیرینه مسکو در خاورمیانه - به نظر می‌رسید در آستانه شکست از سوی شورشیان قرار دارد.
در این میان نیروی هوایی روسیه، مستشاران، نیروهای ویژه و مزدوران گروه واگنر – در کنار مقاومت و ایران،- دولت سوریه را نجات دادند. شکست شورشیان، بیش از یک پیروزی در سیاست خارجی برای کرملین بود، از منظری دیگر به نظر می‌رسید آنچه رخ داده، جنگ صلیبی پوتین برای بازگرداندن چیزی است که او از آن تحت عنوان احیای شکوه امپراتوری شوروی یاد می‌کند.
این وبگاه در ادامه مدعی شد: بیش از ۶۳ هزار سرباز روسی در دهه گذشته به همراه ده‌ها هواپیمای جنگی که مواضع شورشیان و همچنین شهر‌های محل استقرار تروریست‌ها را بمباران کرده و بدین طریق سلطه روسیه را بر مسکو تحکیم کردند. حال ناظران این سؤال را مطرح می‌کنند، بعد از این همه تلاش، روسیه چه چیزی به دست آورد؟
بشار اسد اکنون در مسکو در تبعید به سر می‌برد، در حالی که دولت جدید او در دمشق علاقه چندانی جهت تعامل با روسیه ندارد. حتی اگر دولت جدید به روسیه اجازه دهد کرملین پایگاه‌های دریایی و هوایی ارزشمند خود را در سوریه حفظ کند، روابط ویژه دو کشور محقق نخواهد شد.
در همین راستا، روسلان پوخوف، مدیر مرکز تحلیل استراتژی‌ها و فناوری‌ها (CAST)اندیشکده در مسکو، استدلال می‌کند که یکی از اشتباهات کرملین این بود که توانایی روسیه برای فرافکنی قدرت در خارج از کشور را دست بالا ارزیابی کرد.
پوخوف در مقاله‌ای برای روزنامه روسی کومرسانت نوشت: مسکو نیروهای نظامی، منابع، نفوذ و اختیار کافی برای مداخله مؤثر با زور در خارج از اتحاد جماهیر شوروی سابق را ندارد و در واقع، تنها با اجازه سایر قدرت‌های قوی و تا زمانی که آن‌ها اجازه دهند، می‌تواند پیشروی کند.
پوخوف هشدار داد: «در صحنه جهانی می‌توان با قدرت و توانایی‌ها بلوف زد، اما مهم است که بیش از حد به بلوف خود اعتقاد نداشته باشیم».
پوخوف همچنین روسیه را به خاطر اقدام قاطعانه‌اش در دمشق سرزنش کرد و نوشت: هنگامی که پوتین نیروهای خود را به سوریه اعزام کرد، باید مطمئن می‌شد که دولت سوریه در جنگ پیروز می‌شود. در عوض، سوریه از بین رفت و دولت اسد در نهایت کنترل دو سوم کشور را دوباره به دست گرفت، در حالی که گروه‌های شورشی مانند کرد‌ها، داعش و شبه‌نظامیان مورد حمایت ترکیه کنترل بقیه را در دست داشتند.
پوخوف نوشت: قدرت نظامی روسیه در سوریه برای شکست کامل مخالفان اسد، بالاخص آن که این گروه از حمایت بازیگران قدرتمند خارجی (ایالات متحده آمریکا، ترکیه، پادشاهی‌های عرب) برخوردار بودند، کافی نبود. هم طرف روسی و هم دولت سوریه مجبور شدند در اصل با یک تقسیم سازشی در سوریه موافقت کنند که خود شکستی معلق برای حامیان اسد بود.
مسکو معتقد بود که می‌تواند شورشیان را به امضای صلح سازشی که به نفع روسیه وا دارد. از نظر پوخوف، این فقط به قدرت‌های خارجی - مانند ایالات متحده - فرصتی داد تا روسیه را در یک باتلاق به دام بیندازند. سخت است که بفهمیم چرا دیگر نیروهای قدرتمند باید با توافقی بر اساس شرایط مسکو موافقت می‌کردند و این آرزو‌ها طبیعتاً رویشان ترسیم شدند.
برعکس، محدودیت‌های آشکار دستاورد‌های نظامی روسیه، تنها دشمنان روسیه را تشویق کرد تا با افزایش مشارکت خود، انتقام بگیرند و مسکو را با تحمیل فشار‌های بیشتر تضعیف کنند. نتیجه این بود که روسیه برای حمایت از «دولت در حال زوال اسد» تلاش کرد. اما بسیاری از این نیرو‌ها در نهایت مجبور شدند پس از سال ۲۰۲۲ به خانه بازگردند تا خواسته‌های سیری ناپذیر جنگ اوکراین را برآورده کنند.
پوخوف در این باره نوشت: «نشستن روی دو صندلی (جنگ نکردن و ترک نکردن) به طور طبیعی با نقض وضعیت موجود توسط بازیکنان دشمن زمینه ساز سقوط شد».
به ادعای این وبگاه، دلایل زیادی برای فروپاشی دولت اسد وجود داشت که تنها یکی از آن‌ها تخلیه منابع روسیه ناشی از جنگ اوکراین بود. دولت سوریه درگیر فساد بود و ارتشش در موقعیت شکننده‌ای قرار داشت. اسد برای بقا به حمایت‌های ایران و حزب‌الله و روسیه وابسته بود که بیشتر با شورشیان درگیر نبرد سخت بودند. اما این ستون به واسطه متغیر‌هایی چون تغییر معادلات خاورمیانه و جنگ روسیه در اوکراین نتوانست این بار نتیجه را به نفع دولت وقوت سوریه تغییر دهد.
براساس ارزیابی‌های پوخوف، پس از جنگ‌های ناموفق در ویتنام، عراق و افغانستان، بسیاری از آمریکایی‌ها تنها توانستند با سرمایه‌گذاری روسیه در سوریه موافق باشند اما برای آینده استراتژی دقیق‌تری داشتند.
به ادعای این نویسنده، «در دنیای مدرن، پیروزی تنها در یک جنگ سریع و زودگذر امکان‌پذیر است. اگر در عرض چند روز و چند هفته به طور مؤثر برنده شوید، اما نتوانید به سرعت موفقیت خود را از نظر نظامی و سیاسی تثبیت کنید، در نهایت هر کاری که انجام دهید، بازنده خواهید شد.»
