نمایش «تولد لازگی» به کارگردانی عسکر خلمومینوف از آثار بخش بین‌الملل از کشور ازبکستان در ششمین روز جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر روی صحنه رفت.

دینارا ابراهیمووا مدیر تئاتر هنری – موزیکال خوارزکی جمهوری ازبکستان که طراحی صحنه این نمایش را نیز بر عهده داشته و به عنوان نماینده کارگردان اثر در ایران حاضر شده است، درباره «تولد لازگی» در گفت‌وگو با ایرنا بیان کرد: این نمایش درباره پیدایش حرکات موزون لازگی است و چگونگی به وجود آمدن این حرکات موزون را نشان می‌دهد. در واقع دختری می‌میرد و خداوند تصمیم می‌گیرد زندگی دوباره‌ای به آن بدهد اما روح از ورود به بدن تاریک و سرد می‌ترسد و خداوند یک موسیقی را با نام لازگی خلق می‌کند و روح در آن لحظه از خود بی‌خود می‌شود و از طریق این موسیقی وارد بدن شده و دختر دوباره به زندگی بازمی‌گردد.

او در ادامه درباره حضور در ایران و جشنواره تئاتر فجر عنوان کرد: ایران همواره برای ما کشوری با استعدادهای هنری بی‌شمار بوده و هست و هنر دست ایرانی برای ما بسیار جذاب و ارزشمند است. به همین دلیل برای ایران به عنوان کشوری با تاریخی چند هزار ساله ارزش و احترام زیادی قائل هستیم و خوشحالیم که در این جشنواره حضور داشتیم و از نزدیک این کشور را دیدیم.

طراح صحنه «تولد لازگی» درباره جایگاه هنر تئاتر در کشور ازبکستان گفت: تئاتر جایگاه ویژه‌ای در تمام دنیا دارد و مانند یک مدرسه بهترین‌ها را به افراد می‌آموزد. ما در صحنه تئاتر ضعف‌ها، قوت‌ها، خوشبختی خود و... را می‌بینیم و از آن درس می‌گیریم. جوان‌هایی که وارد هنر تئاتر می‌شوند، زندگی خود را می‌توانند به بهترین شکل ممکن بسازند؛ به درستی تفکر کنند، به خوبی ببینند و در زندگی آن را اجرا کنند. تماشاگرانی که مخاطب یک تئاتر هستند، خود را در قامت بازیگر نمایش روی صحنه می‌بینند و به بسیاری از مسائل زندگی پی می‌برند.

او ادامه داد: ما در کشور خود به تئاتر بسیار علاقه‌مند هستیم. در کشور ازبکستان قدیمی‌ترین تئاتر ۱۱۰ سال سن دارد و یک قرن است که این هنر در این کشور حضور پررنگی دارد.

ابراهیمووا در پایان درباره فرصتی که جشنواره‌های بین‌المللی برای گفتمان بین ملت‌ها ایجاد می‌کند، گفت: در جشنواره‌ها تبادل فرهنگی، افکار، دانش و... رخ می‌خواهد و تماشای نمایش‌های کشورهای گوناگون آموزنده خواهد بود و این ارتباطات باعث رشد هنر در کشورها می‌شود. چنین جشنواره‌هایی باعث اشاعه صلح در دنیا می‌شود. زمانی که وارد ایران شدیم آنقدر برخوردها دوستانه و صمیمانه بود که تفاوت‌ها قابل حس نبود و ارتباط ما بدون توجه به زبان و گویش کاملا دوستانه رخ داد.