سرمربی پیشین تیم ملی کشتی آزاد تصمیمات خلق‌الساعه و معاف کردن تعداد زیادی از کشتی‌گیران را به ضرر کشتی دانسته و اینها را عاملی برای خالی شدن سالن‌ها از کشتی‌گیر می‌داند.

به گزارش سرویس ورزشی تابناک، تا سال گذشته محسن کاوه در کنار مدیریت تیم‌های ملی کشتی آزاد، هدایت تیم ملی جوانان را برعهده داشت و تیم‌هایش هم قهرمان جهان می‌شدند. بعد از آن، او سرمربی تیم ملی در بازی‌های المپیک شد که تیمش در پاریس سه نقره و یک برنز گرفت. بعد از المپیک، کاوه بار دیگر به باشگاهش (امجدیه) بازگشت و شاگردانش را در مرکز شهر تمرین می‌دهد. کاری که همیشه، در زمان دوری از تیم ملی انجامش داده است.

در حالیکه چرخه انتخابی تیم ملی کشتی آزاد در سال ۲۰۲۵ با مسابقات قهرمان کشوری استارت خورد و حالا در ادامه مسیر، تورنمنت‌های بین‌المللی در پیش است، گفت‌وگویی داشتیم با سرمربی سابق تیم ملی آزاد درباره تصمیماتی که برای امسالِ کشتی ایران گرفته شده است. مصاحبه محسن کاوه با خبرنگار تابناک را در زیر می‌خوانید:

تابناک: گفت‌وگوی‌مان را از تعداد بالای معاف شدگان از مسابقات قهرمان کشوری شروع کنیم؛ چیزی که در نگاه اول به چرخه، در ذوق می‌زند.

یک ایرادی که واقعاً به چرخه امسال وارد می‌دانم همین موضوع است. ما یک سری از کشتی‌گیران را از مسابقات قهرمانی کشور بیرون می‌کشیم، آنهایی که مدال‌دار المپیک و جهانند، منطقی است که آوانسی داده شود و در این مرحله کشتی نگیرند، ولی اینکه به مدال‌دار امید و جوانان این آوانس داده شود، درست نیست. همین کشتی‌گیری که معافش کردید، اگر در کشوری مبارزه می‌کرد ممکن بود به مدعیان دیگر ببازد. خب اگر این نفری که معافش کردید خوب است که همه را می‌برد، اگر خوب نیست، یک نفر بهتر، او را می‌برد و ما آن وقت مدعیان بیشتری در هر وزن داریم. ما آمدیم ۲۰ نفر را از این چرخه بیرون کشیدیم، شاید بحث ارنج کردن تیم ملی مطرح است که قابل قبول نیست. مسئله بعدی هم اینکه گفتیم فقط کشتی‌گیر زیر ۲۳ سال به قهرمانی آسیا می‌رود، در حالیکه کشتی ما فقط به نیرو‌های امید احتیاج ندارد، کشتی‌گیر ۲۴، ۲۵ و حتی ۳۰ ساله سرمایه است و باید باشد.

تابناک: در این سال‌ها خوشحال بودیم که بار دیگر مسابقات قهرمان کشوری جایگاه خود را پیدا کرده، اما با تصمیماتی که در چرخه گرفته شد، از جمله معاف کردن تعداد زیادی از نفرات و همین موضوع اعزام زیر ۲۳ ساله‌ها به آسیایی، امسال این رقابت‌ها بسیار کم رونق برگزار شد.

همین ۸۶ کیلوگرم را می‌گویم، الان کامران قاسم‌پور را به این وزن آوردید، از یک طرف نفری که قرار است به آسیایی برود، باید رده سنی امید باشد، این وسط هادی وفایی‌پور، علی سوادکوهی و... برای چه باید کشتی بگیرند؟ این بی‌انگیزگی ایجاد می‌کند. ما باید همه این بچه‌ها را حفظ کنیم. همه‌شان به درد کشتی ما می‌خورند، حالا که به بلوغ کشتی رسیده‌اند، چرا نباید به آنها فرصت و شانس داده شود؟ خیلی از کشتی‌گیران تازه در ۲۵-۲۶ سالگی اوج می‌گیرند، این ایراد چرخه است. هم چرخه را در بحث معاف کردن کشتی‌گیران خیلی بزرگ کردیم و هم گفتیم فقط کشتی‌گیران زیر ۲۳ سال به آسیایی می‌روند، این یعنی بی‌انگیزه کردن نیروها. سالن‌های تمرین ما خالی می‌شود. من به این فکر می‌کنم که اگر کسی که در مسابقات قهرمان کشوری به هردلیلی کشتی نگرفته، نتواند در انتخابی جام تختی هم کشتی بگیرد، یعنی به کل امسال را از دست داده و به این شکل سالن‌های کشتی ما کم جمعیت‌تر می‌شوند. یک سری از کشتی کنار می‌روند و استدلال‌شان این است که تمرین کنند برای چه، چرخه یک جا مثل قیف باز شده و جای دیگر مثل سوراخ سوزن است و این کشتی را بدون پشتوانه می‌کند.

تابناک: اینکه باز هم مثل سال المپیک، دائم صحبت از وزنِ کامران قاسم‌پور و حسن یزدانی است، اینطور به مخاطب القا می‌شود که همه ظرفیت کشتی ما، محدود به این دو نفر است.

نظر من این است اولاً باید به فکر کشتی باشیم، اگر بگوییم کامران قاسم‌پور بیاید ۸۶ کیلو و به نوعی این مسئله را مدیریت کنیم، خب این ممکن است باعث بی‌انگیزگی سایر بچه‌ها شود. امروز خطری جدی که کشتی ما با آن مواجه شده، مسئله پشتوانه است. کشتی‌گیر درجه یک جهانی ما مدال می‌گیرد، اما کشتی فقط یک مدعی در هر وزن نمی‌خواهد و این ضعیف‌مان می‌کند؛ اینکه دائم در ۸۶ کیلو صحبت از حسن یزدانی و کامران قاسم‌پور باشد. این دیدگاه به کل کشتی ما رسوخ می‌کند و اصلاً هم خوب نیست. وظیفه ماست که همه موجودیت‌مان را حفظ کنیم چه کامران باشد و چه حسن و نفرات بعدی مثل مبین عظیمی، امیرحسین فیروزپور، امیرعلی آذرپیرا، مجتبی گلیج و... وقتی همه در رقابت کنار هم قرار بگیرند کشتی قشنگ می‌شود. همه اینها در رقابت باشند و ببینیم چه چیزی از داخل آن درمی‌آید و منِ مربی روی آنها کار کنم.

تابناک: یک تعداد کشتی‌گیر در ابتدای چرخه از مسابقات کشوری معاف شدند و تعدادی هم در آستانه مسابقات. اینها همه نگران‌کننده است، اینکه عملاً دیگر چیزی به اسم عدالت در چرخه وجود ندارد.

تصمیمات خلق‌الساعه و احساسی با منطق ورزش جور در نمی‌آید. مثلاً در آستانه مسابقات کشوری یونس امامی معاف می‌شود، یا چرا امیرمحمد یزدانی نباید کشتی بگیرد، فرق آنها با زارع که مدال المپیک گرفته، چیست؟ اینها همه‌اش ابهام است و باعث دلسردی کشتی‌گیر می‌شود. آمریکا هم یک اولویت و آوانس به مدال‌دارش می‌دهد و این منطقی است و کسی با این مشکلی ندارد، اما سایر نفرات که معاف می‌شوند، باعث کم رونقی کشتی خواهد شد. چرخه‌ای نوشته شده و باید دید آیا همه جای کشتی را می‌بیند یا نه؟ همه کشتی‌گیران را مدنظر قرار می‌دهد یا نه. وقتی صحبت از عدالت در چرخه می‌کنیم، عدالت این است که یک کشتی‌گیر می‌تواند در آن ۲۰ ساله باشد و یکی ۳۰ ساله.

تابناک: در واقع اگر مقوله عدالت مدنظر باشد، سن و سال نباید در آن مطرح شود.

همین را می‌خواهم بگویم. یک زمان در دوره گذشته، یک کشتی‌گیر را می‌خواستند به هر صورت بیاورند، وزنش را نمی‌کشیدند، از خانه او را می‌آوردند، اما در نهایت نه او می‌توانست نتیجه بگیرد و نه نفر بعدی‌اش. ما نمی‌توانیم بگوییم یک کشتی‌گیری که دو یا چهار سال تیم ملی می‌شود و به مسابقات آسیایی و جهانی می‌رود، در ایران هیچی نمی‌شود و بعد این را کنار بگذاریم. اینکه کشتی‌گیر ما به جهانی می‌رود و چون مقام نمی‌آورد، او را حذف کنیم.

تابناک: بعد می‌گوییم او کشتی‌گیر درجه دو است!

اصلاً این نگاه اشتباه است. طبق آماری که من درآوردم، کشتی‌گیر ۳-۴ سال تیم ملی بوده و اصلاً باخته، اما در ۲۶-۲۷ سالگی مدال گرفته، اکبر فلاح چندین سال ملی‌پوش شد و به مسابقه رفت اما نتیجه نگرفت تا سال ۱۹۹۳ که طلای جهانی گرفت. اگر نگاهی که امروز داریم، آن وقت هم بود، این آدم اصلاً به مدال طلای جهانی نمی‌رسید، چون چند سال ملی‌پوش شد، اما مدال نگرفت و یک دفعه سال ۱۹۹۳ مدال طلای جهانی‌اش را می‌گیرد.

تابناک: اسماعیل موسکائف کشتی‌گیر روسی‌الاصل مجارستان هم سال ۲۰۲۳ تازه در ۳۰ سالگی مدال طلای جهانی‌اش را گرفت.

حالا من می‌خواهم مثال‌های ایرانی بزنم، نمونه خارجی هم زیاد است، اما آمار من، از قهرمانان خودمان است. حسن محبی، عسگری محمدیان، اینها هم در ۲۷-۲۸ سالگی مدال‌شان را گرفتند. یا علیرضا سلیمانی ۳۳ سالگی مدال گرفت. در عین حال کشتی‌گیر هم داشتیم ۲۰ سالگی قهرمان جهان شده، مهدی حاجی‌زاده ۲۱ ساله بود که در جهانی ۲۰۰۲ تهران طلا گرفت. سال بعدش به هادی حبیبی باخت و به نیویورک نرفت، بعد برای المپیک ۲۰۰۴ و جهانی ۲۰۰۵ هم تیم ملی شد، یکی دو سال بعد کشتی گرفت و بعد هم محو شد. یا خود مهدی تقوی، در المپیک پکن بود اما سال بعدش در هرنینگ دانمارک در ۲۲ سالگی قهرمان جهان شد، ۲۰۱۰ مسکو مدال نمی‌گیرد. ۲۰۱۱ دوباره طلا می‌گیرد، ۲۰۱۲ اوت شد. یعنی در ۲۴-۲۵ سالگی عمر کشتی‌گیری‌اش تمام شد، دو سال بعد هم گرفت، اما عملاً نتیجه‌ای در برنداشت.

تابناک: الزاما کسی که ۲۱ سالگی طلا گرفته، قرار نیست تا ۳۰ سالگی طلا بگیرد.

دقیقا، این مدال گرفتن هم چیزی را تضمین نمی‎‌کند. یا خود علیرضا دبیر، سه تا از نوابغ کشتی ما که خود علی و امیر و رسول خادمند، ۲۴-۲۵ سالگی کشتی را می‌گذارند کنار، حرف من این است دائم نگوییم کامران قاسم‌پور ۸۶ کیلو می‌گیرد، حسن یزدانی هم ۹۲ یا ۹۷ کیلو کشتی می‌گیرد، این باعث بی‌انگیزگی دیگر کشتی‌گیران می‌شود. نمونه بزرگ آن، علیرضا کریمی است. موقعی که حسن یزدانی آمد، آنها به هم خیلی نزدیک بودند و شاید علیرضا کریمی در دنیا می‌توانست همان مدال را بگیرد. اما در همین بی‌انگیزگی‌ها محو شد و از بین رفت. ما نمی‌توانیم بگوییم اگر کشتی‌گیر ما در ۲۰ سالگی در رده سنی بزرگسالان اول شد، خوب است. آمار به ما می‌گوید نه، این چیزی را تضمین نمی‌کند. صادق گودرزی هم جزو آنهایی بود که وقتی تیم ملی شد، نتیجه گرفت. چهار تا مدال گرفت، ولی بعد آسیب دید و رفت. هیچ تضمینی در مورد آینده کشتی‌گیر نیست.

تابناک: در واقع می‌خواهید بگویید همانطور که اگر کشتی‌گیری در ۲۰ سالگی قهرمان جهان شد، به این معنا نیست که تا ۳۰ سالگی حتماً مدال می‌گیرد و ممکن است مثل مهدی حاجی‌زاده تک مداله شود و یا نهایتاً ۲-۳ مدال بگیرد، در عین حال هم ممکن است یک کشتی‌گیر ۲۶-۲۷ سالگی تازه اوج کارش باشد و استارت مدال گرفتن را بزند؟

رضا یزدانی سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ دو برنز جهانی گرفت و بعد از آن دیگر مدال نگرفت تا ۲۰۱۱ و ۲۰۱۳ که دو مدال طلا گرفت یعنی آخرین مدالش که طلا هم بود را در ۲۹ سالگی گرفت. اگر ما نخواهیم به کشتی‌گیر بالای ۲۳ سال فرصت و شانس بدهیم، یعنی این مدال‌ها را در تاریخ کشتی‌مان نباید می‌گرفتیم. اگر نگاه حذفی داشته باشیم، در المپیک پکن که رضا یزدانی باخت، دیگر نباید تیم ملی می‌شد و کنارش می‌گذاشتیم.

تابناک: با این نگاهی که امروز در چرخه نسبت به کشتی‌گیران وجود دارد، یکی مثل رضا یزدانی، هرگز قهرمان جهان نمی‌شد.

ما باید شانس را به همه بدهیم. حتماً اینطور نیست کسی که در سن پایین مدال گرفته چند مداله شود و یکی که چند سال باخت، یعنی کشتی‌اش تمام شده و بعد دیگر نمی‌تواند مدال بگیرد، ضمن اینکه یک استثنا هم داریم به اسم حسن یزدانی که از جوانی مدال گرفته و بعد در تیم ملی بزرگسالان هم از ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۴ به صورت مداوم به مدال رسیده است. ما اگر بخواهیم بگوییم به واسطه اینکه یک نفر جهانی برود و نتیجه نگیرد به درد نمی‌خورد و سراغ یکی دیگر برویم، آمار نشان می‌دهد که این نگاه خوبی نمی‌تواند باشد. مثلاً رضا اطری، او در لیگ خوب کشتی گرفته و همه را می‌برد، اما چون نگاهی به او وجود ندارد، در مسابقات قهرمان کشوری کشتی نمی‌گیرد. چون بعد از باختی که در مسابقات جهانی داشت، طرد شد و نگاه‌ها از او برگشت، در حالیکه می‌تواند به درد کشتی ما بخورد.

تابناک: نمونه‌های خارجی هم کم نداریم که کشتی‌گیر چند سال فقط باخته و بعد یک دفعه قهرمان جهان شده.

مثل آوتاندیل کنتچادزه گرجستانی که امسال قهرمان ۷۹ کیلوگرم جهان شد.

تابناک: مربی‌اش (گئورگی گوگچلیدزه) زمانی که کنتچادزه سهمیه المپیک نگرفت، می‌گفت ذهنش از کشتی خارج شده، اما چند ماه بعدش همه را در آلبانی برد و طلا گرفت.

ما اگر فقط نتیجه الان را بخواهیم برای آینده کشتی‌گیر ملاک قرار دهیم آمار می‌گوید نمی‌توانیم چیزی را به قطعیت تشخیص دهیم. ما حق نداریم اینطور عمل کنیم.

تابناک: کامران قاسم‌پور امسال به آلبانی رفت و مدال نگرفت و از قهرمان کشوری معافش کردند. این معاف کردن‌ها بیشتر به ضرر کامران قاسم‌پوری بود که در این سال‌ها یکی از فنی‌ترین کشتی‌گیران ما بوده، اگر در مسابقات داخلی کشتی می‌گرفت شاید در نهایت دستاورد بهتری داشت.

کامران خودش نمی‌تواند برای خودش خوب تصمیم بگیرد. این مورد بزرگ کامران قاسم‌پور است که باید خودش تصمیم بگیرد. او در لیگ پادوبنی روسیه، میکروفن دستش گرفت و گفت ۹۲ کشتی می‌گیرم ولی الان قرار است در ۸۶ کیلو باشد. کشتی‌گیران ما که در المپیک مدال گرفتند یا جهانی اوزان غیرالمپیکی، اینها استثنا هستند و همه قبول داریم که در قهرمان کشوری کشتی نگیرند، اما کشتی‌گیران رده جوانان و زیر ۲۳ سال که مدال گرفتند را هم از قهرمان کشوری معاف کردیم. بعد برای همین‌ها که از چرخه آنها را بیرون کشیدیم اردو می‌گذاریم و از قبل اعلام می‌کنیم نفراتی که قرار است به آسیایی بروند زیر ۲۳ سال باشند این‌ها همه باعث کم رونقی مسابقات کشوری و بی‌انگیزگی کشتی‌گیران می‎شود. ضمن اینکه خود کشتی‌گیر معاف شده هم ضرر می‌کند. مثلاً مهدی یوسفی جوانی بوده که سال گذشته این موقع کسی او را نمی‌شناخته، بعد مدال جهانی امید گرفت و آینده‌دار هم هست، اما یوسفی باید در همین قهرمان کشوری با همین بچه‌ها کشتی می‌گرفت.

تابناک: یوسفی در لیگ هم به حریف خارجی باخت و هم داخلی، یعنی داخل کشور هم برنده دارد؛ چرا باید از مسابقات کشوری معاف می‌شد؟

یوسفی اگر اینجا همین بچه‌ها را ببرد از نظر روحی بالاتر می‌آید و وقتی باخت، می‌فهمد ایراد‌هایی دارد. یوسفی را معاف می‌کنیم و بعد لیگ می‌شود ملاک ما برای معاف کردن یک تعداد دیگر. اگر لیگ ملاک شد که یونس امامی و کامران قاسم‌پور را طبق آن معاف کردند، پس یوسفی که دو باخت داشت، چرا از کشوری معاف شد؟

تابناک: علاوه بر این اگر ملاک لیگ بود، رضا اطری نفر اول ۵۷ کیلوگرم بود و باید او هم از کشوری معاف شده و به اردوی تیم ملی دعوت می‌شد.

این بچه‌ها اگر در کشوری کشتی می‌گرفتند، برای‌شان بهتر بود. مثلا علی مومنی را معاف کردیم، نگذاشتیم کشوری کشتی بگیرد و بلافاصله کشوری که تمام شد والی‌زاده در لیست اعزام به تورنمنت قرار گرفت. اینجا علی مومنی ضرر کرد و آسیایی نمی‌تواند برود. رضا مومنی و بچه‌هایی که امسال مدال نگرفتند و یا مدال‌دار امید و جوانان بودند باید در کشوری کشتی می‌گرفتند. ابوالفضل رحمانی اگر بخواهد به خودباوری برسد چقدر خوب بود که در کشوری کشتی می‌گرفت. شاید اول یا دوم می‌شد و از نظر کیفی بالا می‌آمد. اگر اینها را قایم کنیم که کشتی نگیرند، افت می‌کنند.

تابناک: قبلاً این جایگاه را برای طلای جهان و المپیک قائل بودیم که در مراحلی از چرخه معاف باشند، چرا این جایگاه را به مدال برنز جوانان و زیر ۲۳ سال تقلیل دادیم؟

یکی از ایراد‌های بزرگ همین است. ما خیلی‌ها را داشتیم قهرمان جوانان جهان شدند، اما چند درصدشان قهرمان بزرگسالان جهان هم شدند؟ در واقع نتیجه جوانان نمی‌تواند ملاک باشد. کسانی را هم داشتیم که در جوانان مدال نگرفتند و در بزرگسالان قهرمان جهان شدند. چقدر خوب بود ابوالفضل رحمانی یا علی رضایی در مسابقات کشوری کشتی می‌گرفتند.

تابناک: منطق درستی در مورد کشتی نگرفتن علی رضایی در مسابقات کشوری نبود؛ خصوصاً آنکه بعد از طلای جوانان جهانش، در امید‌های جهان اوت شد.

قایم کردن کشتی‌گیر از مسابقه، به خودش ضربه می‌زند. خودمان حقی برای کشتی‌گیر قائل می‌شویم و بعد خودمان همان حق را می‌گیریم.

تابناک: این معافیت‌ها در واقع قاعده مشخصی نداشت. یونس امامی را بعد از المپیک گفتند کشتی‌گیر درجه دو است، بعد همین کشتی‌گیر را در آستانه مسابقات کشوری، معاف کردند. اگر کشتی‌گیر درجه دو بود، در این فاصله چه دستاوردی داشت که معافش کردند یا امیرمحمد یزدانی.

مسائل گنگی در این چرخه هست. البته من می‌دانم چرا یک دفعه یونس امامی معاف شد. اگر قرار است از اول خودمان دائم تبصره برای چرخه بگذاریم اصلاً چرا چرخه را گذاشتیم. از همان ابتدا می‌گفتیم منِ مسئول فنی، چون باید در مورد نتایج پاسخگو باشم، سلیقه‌ام این است که این کار را بکنم. منِ سرمربی باید جوابگو باشم، من روی فلانی نظر دارم و روی فلانی ندارم. این فدراسیون است که تصمیم بگیرد این تصمیمی که منِ سرمربی دارم آیا منافع کوتاه مدت و بلند مدت کشتی را می‌بیند. نظر شخصی خودم را می‌گویم اینکه سرمربی تیم ملی یا مسئول فنی ما چرخه را بنویسد اصلاً درست نیست، چراکه ما در کشوری زندگی می‌کنیم که نتیجه گراست. همه دنبال نتیجه هستند، بنابراین مسئول فنی در نوشتن چرخه انتخابی تیم ملی فقط نتیجه را ملاک قرار می‌دهد، در حالیکه چرخه باید طوری باشد که همه طرف کشتی را نگاه کرده و زیر نظر داشته باشد و صرفاً به کسب نتیجه در آن سال خاص فکر نکند. این چرخه، آینده را نمی‌بیند. در رده‌های سنی امید، جوانان و نوجوانان هم همینطور است. سرمربی چرخه را طوری می‌نویسد که آن سال نتیجه بگیرد و دیدش نمی‌تواند باتوجه به اینکه باید پاسخگوی نتایج باشد، همه جای کشتی را ببیند. این اصلاً نمی‌تواند خوب باشد.

تابناک: سال گذشته که سرمربی تیم ملی بودید هم این نظر را داشتید؟!

نظر من همیشه همین بود، زمانی هم که من آمدم، چرخه نوشته شده بود و من وسط کار بودم. در سال‌های گذشته چند دفعه چرخه را دور زدیم. همانطور که گفتم سرمربی تیم ملی فقط بحث همان سال را می‌بیند. در حالیکه شعار ما همه‌ش این است که در المپیک باید نتیجه بگیریم. با این چرخه، نگاه اصلاً المپیکی نیست، فقط کسب نتیجه آن سال، دیده می‌شود. این یک اصل است که باید رعایت شود.

تابناک: و چرخه را چه کسی بنویسد؟

یک نفر نه، یک گروه بنویسند. خود فدراسیون یک گروه را مجاب کند که این کار را انجام دهند و با در نظر گرفتن جمیع جوانب کشتی، آن را تنظیم کنند. می‌تواند یکی از کارشناسان عضو این گروه، خود سرمربی تیم ملی باشد، ولی یک نفر این کار را انجام ندهد. اساساً باید یک چیزی قانون شود که قبلاً تصویب شده و هر کسی سرمربی شد انجامش دهد. مثل چیزی که در آمریکا می‌بینیم. یا خود روس‌ها، آنها مسابقه انتخابی می‌گذارند و هر کسی اول شود، او را به مسابقه جهانی و المپیک می‌برند. گاهی فقط یک شرایط خاص پیش می‌آید. مثل المپیک که بسیک کودوخوف را از مسابقه معاف کردند، او پیش از مرگش، آخرین المپیکی که رفت، بدون مسابقه انتخابی بود، اما این خیلی به ندرت پیش می‌آید.

تابناک: انستیتو چه نقشی می‌تواند در تدوین چرخه انتخابی تیم ملی داشته باشد؟

جدیداً شنیدم اسم انستیتو را گذاشتند اندیشکده؛ خب این اندیشکده می‎‌خواهد چه کار کند؟ شاید یکی از کارهایش این باشد که یک طرحی برای انتخاب کشتی‌گیر تیم ملی در همه رده‌های سنی بدهد، بنابراین باید کسانی اینجا باشند که همه چیز را در نظر بگیرند، همه اهداف بلند مدت و کوتاه مدت کشتی و خروجی کار مشخص باشد و آن هم کاملاً اجرا شود. یکی از ایراداتی که در دوره گذشته از انتخابی می‌گرفتیم همین بود که آن فرآیند خیلی اوقات دور زده می‌شد. روراست باشیم، این چرخه هم چه قبلاً و چه همین الان دور زده می‌شود. به هرحال ایراداتی به خودمان وارد است.

باز هم می‌گویم فدراسیون دو راهکار دارد، یا اینکه بگوید آقای سرمربی! ما یک چارچوبی داریم و طبق آن جلو برو، یا اینکه بگوییم از تو نتیجه می‌خواهیم و مسئول فنی خودش تصمیم‌گیرنده است و برنامه به فدراسیون می‌دهد و فدراسیون برنامه او را اجرا می‌کند. وقتی من سرمربی می‌شوم، به فدراسیون می‌گویم این برنامه منِ محسن کاوه برای انتخابی تیم ملی است یا فدراسیون اجرایش می‌کند یا نه و در آن شرایط یا منِ مسئول فنی قبول می‌کنم بمانم یا قبول نمی‌کنم. این می‌تواند بهتر باشد. به غیر از اینکه طبق چرخه فعلی، ما نمی‌توانیم نتیجه کوتاه مدت بگیریم، در بلند مدت هم، چون نگاه حذفی است و کشتی‌گیران را بی‌انگیزه می‎‌کند، آینده کشتی ما در خطر است.

تابناک: باتوجه به روال تاریخی نتیجه گرفتن کشتی ایران در جهانی بعد از المپیک، در سال ۲۰۲۵ هم این اتفاق خواهد افتاد یا اینکه اوضاع نگران‌کننده به نظر می‎‌رسد؟

چیزی که داریم می‌بینیم روس‌ها خودشان را تجهیز کرده‌اند. اردو می‌گذارند و داغستانی‌ها فعالند. آمریکا هم به جنب‌وجوش افتاده، شما ببینید سنگین وزن‌شان (گیبل استیوسون) برگشته و این نمی‌تواند اتفاقی باشد. درست است میانگین سنی تیم آمریکا بالا رفته،، اما دیوید تیلور، جردن باروز، کایل دِیک پشتوانه دارند و در عین حال من فکر می‌کنم با این روال ما در آینده به مشکل بخوریم، اگر خوب فکر نکنیم و خوب تصمیم نگیریم. حالا در سنگین‌وزن چند مهره خوب داریم، اما در اوزان پایین ممکن است با مشکل جدی روبه‌رو شویم. واقعاً چه تضمینی هست که ما کامران قاسم‌پور را تا المپیک ۲۰۲۸ در ۸۶ کیلو داشته باشیم، اینها به نظر من نگران‌کننده است.

تابناک: باتوجه به اینکه در این سال‌ها در تیم‌های ملی حضور داشتید و باتوجه به تجربه‌تان، بر این باورید که حسن یزدانی بعد از دو جراحی کتف می‌تواند بار دیگر به تیم ملی بازگشته و مدال بگیرد؟

اولاً حسن یک انسان بزرگ است با روحی بزرگ که خودش را بالا کشیده؛ در المپیک بعد از جراحی، شاید پزشکان به این باور بودند که خیلی زود به مسابقه برگشته، اما روحش بزرگ بود و می‌خواست در المپیک کشتی بگیرد. درست است روز فینال المپیک آن بدشانسی را آورد، اما چیزی از ارزش‌هایش کم نشد. به نظر من، باید او را راحت بگذاریم و صحبتی در موردش نکنیم تا با فراغ بال دوران درمان دستش، حرکات اصلاحی و فیزیوتراپی را پشت سر بگذارد. حسن از نظر سنی با عضلات خسته‌تری مواجه است، او باید آرام حرکت کند. اصلاً چرا باید در مورد امسالِ حسن یزدانی صحبت کنیم؟ هیچ اتفاقی نمی‌افتد امسال نباشد و باید به او زمان بدهیم، تا به موقع به کشتی برگردد و آن وقت می‌شود در مورد آینده قهرمانی‌اش صحبت کرد. امروز مطرح کردن این بحث‌ها بیهوده است. حسن یزدانی از آن دسته کشتی‌گیرانی است که روحش می‌تواند جسمش را رو به جلو بکشد. فقط باید به او زمان داد.

تابناک: از وضعیت امیرعلی آذرپیرا خبر دارید؟

پیگیر بحث‌های درمانی خود است. گاهی می‌خواهیم به خاطر بازگشت زودتر، درمان اصولی را یک مقدار فشرده کنیم و این ما را آسیب‌پذیر می‌کند. خیلی از قهرمانان بزرگ ما در سن کم به خاطر آسیب‌دیدگی کشتی را کنار گذاشتند، در حالیکه اگر یک مقدار بیشتر استراحت کرده و دیرتر برای بازگشت استارت می‌زدند، دوره قهرمانی‌شان با آن مصدومیت تمام نمی‌شد.

تابناک: و سؤال آخر؛ با هیئت تهران همکاری دارید؟

زنگ می‌زنند و گاهی مشورت می‌گیرند. من در سالن امجدیه تمرین می‌دهم و موضوعم خدمت به کشتی است. خیلی از بچه‌ها از شهرستان‌ها و شهر‌های اطراف برای تمرین به امجدیه می‌آیند، از کرج، قزوین، کرمانشاه و...‌ ای کاش همه مربیان ما، وقتی دوره حضورشان در تیم ملی تمام شد، بعد هم در باشگاه‌ها مربیگری را ادامه دهند و اینطور نباشد که صرفاً در تیم ملی مربی باشند.