خبرگزاری مهر: باشگاه پرسپولیس، ۴ سال گذشت. چه روزهایی بود و چه کابوس نحسی! حالا با رفتن مهرداد میناوند چشم همه به علی انصاریان بود. کمتر کسی می‌توانست تصورش را کند که کارگردان روزگار بخواهد درام‌ترین پایان را برای این داستان بنویسد. همه پیش خودمان می‌گفتیم نه این داستان قسمت دومی خواهد داشت. این جا تمام نمی‌شود. یکی از قهرمان‌ها در لحظه آخر جان به در می‌برد ولی این گونه نبود.

یادش به خیر. حال و احوالش خیلی سینمایی بود. یک عشق فیلم تمام عیار. هیچ گاه نفهمیدیم بالاخره عشق نخستش فوتبال بود یا فیلم ولی با فیلم و سینما زندگی می‌کرد حتی در اوج فوتبال. علی انصاریان را حالا با ترکیب رنگارنگی از خاطرات به یاد می‌آوریم. چه قدر احساسی بود.

او را با آن بازی‌های متعصبانه‌اش به یاد می‌آوریم. با سری که جلوی استوک و توپ می‌گذاشت. با بخیه‌هایی که به خاطر بازی فوتبال روی سر و تنش نشست و به آنها افتخار می‌کرد. می‌گفت؛ این‌ها خیالم را راحت می‌کند که کم نگذاشته‌ام.

حالا کجا است ببیند، هوادارانی که برای‌شان زخم برمی‌داشت، روی سکوها چه زخم‌ها که برمی‌دارند و شماتت هم می‌شوند. روحش شاد و یادش گرامی باد.