همشهری آنلاین، انگلیسی‌ها حدود 150سال پیش حضور خود را در خلیج فارس مطرح کردند. آنان سعی داشت با نفوذ و اشغالگری خود در مناطق جنوبی ایران قدرت خود را افزایش دهند. در این راستا اشغال بحرین یکی از جدی ترین اهداف آنان تلقی میشد. اشغال این استعمارگران ادامه داشت تا زمان رضاخان فرا رسید. در زمان حکومت او وضعیت اشغالگری ادامه داشت و وضعیت به شکلی بود که اجازه خروج ایرانیان ساکن بحرین برای حضور در سایر مناطق کشور داده نمیشد. انگلیسی ها پرچم خود را بالا برده بودند و در این راستا حتی زبان فارسی را هم ممنوع اعلام کردند.

وضعیت اشغالگری انگلیسی ها در زمان پهلوی ادامه داشت و نامه های بسیاری از سوی مردم آن منطقه ارسال میشد که نسبت به این وضعیت اعتراض داشتند. اما در مقابل چندان اعتنا وتوجهی صورت نمیگرفت و پهلوی ها چندان اقبالی برای حل این موضوع نداشتند. این شرایط ادامه دار بود و در آنسو جلساتی بین ایران، آمریکا و انگلیس در مورد بحرین برگزار شد که نتیجه مشخصی نداشت.

در سال 1348 زمزمه های جدایی بحرین از ایران مطرح شد. در این مورد؛ آمریکا سعی کرد تمهیدات کار را در سازمان ملل مطرح کند و کارهای لازم در این باره صورت بگیرد. سپس در ادامه در هتلی، صندوقی قرار داده شد و تنها یک تعداد کم که از قضا به بیگانگان هم متعلق بودند در آن صندوق رأی به جدایی بحرین از ایران دادند. جالب است که خود شاه پهلوی هم از اولین کسانی بود که جدایی بحرین از خاک ایران را تبریک گفت.

پس از این ماجرا در مجلس به هویدا اعتراض میشود و او در جواب ادعا میکند که اتفاق خاصی نیفتاده است، بحرین دختری بود که ما شوهرش داده ایم و نباید نسبت به این اتفاق حساسیت داشته باشیم. یعنی آنان با چنین منطقی بخشی از خاک کشور را از ایران جدا کردند. جدایی بحرین از ایران سند روشنی بر بی کفایتی پهلوی ها در قبال خاک ایران است. این خاک استان چهاردهم ایران بود و از آنجایی که منابع سرشاری داشت از اهمیت بالایی برخوردار بود. این که امروزه افرادی به دنبال نفی این موضوع هستند میخواهند شاه و البته سیاست استعمارگران در قبال تجزیه کشور را تطهیر نمایند.

قاسم تبریزی - مورخ