کامبیز نوروزی- حقوقدان و پژوهشگر حقوق رسانه- در یادداشتی با عنوان « انسان هم سانسور می شود» نوشت: سریال نمایش خانگی "تاسیان" ساختۀ خانم تینا پاکروان به تصمیم ساترا، که زیرمجموعۀ صدا وسیماست، توقیف شد و اجازۀ پخش ندارد.
در نامه ای که در رسانه‌ها منتشر شده علت این تصمیم محتوای سریال نیست.
در این نامه آمده است " وضعیت صیانت خانم تینا پاکروان همچنان نامشخص است... تا زمان حصول نتیجۀ استعلام صیانت امکان بررسی سریال مذکور وجود ندارد.
کدام مجوز قانونی به ساترا و صدا و سیما اجازه داده است که چنین گسترده و بی مهابا دست به سانسور شخص بزند.
طرز تفکری که در صدا و سیماست و در دولت رئیسی در وزارت فرهنگ هم حاکم بود و آثارش هنوز باقی است، از حد سانسور محتوا به حد سانسور آدمها رسیده است.
قبلاً هم این سنت ناپاک غیرقانونی بود اما نه به این گستردگی غیرقانونی و غیراخلاقی. همین الان همچنان برخی از کارگردانها و بازیگران سینما اجازۀ کار ندارند. یعنی سانسور شخص و شخصیت.
فیلمنامۀ روز واقعه را بهرام بیضایی نوشت که هنوز بعد از ۳۰ سال بهترین اثر سینمایی در مورد واقعۀ کربلاست. همان زمان اجازه ندادند بیضایی خودش فیلمنامه‌اش را بسازد.
این رفتارها تماماً نقض حقوق اساسی اشخاص از جمله حق آزادی بیان بوده و هستند.
معنی سادۀ آن نامه این است که چون خانم تینا پاکروان هنوز مورد تأئید برخی نهادها نیست، پس فیلم او اجازۀ پخش ندارد. کاری هم به این ندارند که در فیلمش چه گفته و چه آمده است.
هیچ یک از نظارتهایی که برای نمایش خانگی پیش بینی شده‌اند قانون ندارند. محروم کردن اشخاص از حقوقشان قطعاً مستلزم حکم قانون است.
در تمام مشاغل، از پزشکی و مهندسی و وکالت گرفته تا طباخی و نانوایی و تزریقاتی و شوفری و الباقی مشاغل، اگر قرار به محروم کردن موقت یا دائمی کسی از اشتغال به شغلش باشد باید هم نهاد صنفی آن شغل تصمیم بگیرد و هم مرجع قضایی. در تمام مراحل رسیدگی نیز آن فرد حق دفاع دارد.
اما در مشاغل فرهنگی از جمله سینما قاعده و قانون و قراری حاکم نیست. یک مقام اداری با یک نامۀ ساده یا حتی بدون نامه یک نویسنده یا بازیگر یا کارگردان یا نقاش و غیره را از شغلش محروم می‌کند. آن فرد هم هیچ حا حق دفاع ندارد. عدالتی در کار نیست.
در میان همۀ حقوق اساسی حق آزادی بیان یک حق غیر مشروط و قطعی است. هر کسی فارغ از سابقه و تفکر و علائقش از حق آزادی بیان برخوردار است و می تواند از هر طریق، از قبیل شعر و رمان و موسیقی و تئاتر و سینما و هنرهای تجسمی و رسانه و عکس و هر طریق دیگر آزادانه حرفش را بزند. اگر در آنچه می گوید جرمی بود، در صورت مجازات شود.
اما در روش غیرقانونی و تمامت خواهانۀ آقایان فقط کسانی حق دارند حرف بزنند که مورد تأئید آنها باشند. تازه در مرحلۀ بعد حرفشان هم باید بازبینی شود و فقط حرفی بزنند که آن هم مورد تأئید باشد. وگرنه ممنوع!
نمی‌دانم آقایان از اسلام چه می دانند. اما هرچه هست آشکار است که اسلام را چنان می خوانند که سود ایشان است. وگرنه لااقل به این جملۀ بسیار معروف امام علی(ع) وفادار می‌بودند که اُنظُر إلى ما قالَ و لاتَنظُر إلى مَن قالَ. به گفته بنگر نه به گوینده. تا لااقل آدمها را سانسور نکنند.
سانسور آدمها شدیدترین و گسترده‌ترین نوع نقض آزادی بیان است.
منبع: کانال kambiznouroozi
