ورزش مدیا: شاید اگر تلویزیون دولتی ایران را دست یک مشت دشمن خونی هم می‌دادند، باز خروجی کار نمی‌توانست تا این حد سیاه و اسفبار باشد؛ یک دورهمی سخیف و چندش‌آور از بی‌استعدادترین آدم‌های روی زمین. تماشای همین یک دقیقه کراهت محض، کافی است تا روشن کند در مورد چه چیزی حرف می‌زنیم؛ تلاش رقت‌انگیز یک مجری لوس و بی‌مایه برای خوشمزه‌نمایی و نمک‌پرانی. روزی هزار بار شکر کنید که در این مملکت زندگی می‌کنید و می‌توانید تا اجرای برنامه تلویزیونی بالا بروید، وگرنه معلوم نیست با این سطح از توانایی، در یک سیستم نرمال از چه راهی باید امرار معاش می‌کردید!
این، تازه‌ترین پرده از حملات سازمان‌یافته به علی دایی است؛ مردی که فقط دو دقیقه صحبت کرد، اما حالا چند شبانه‌روز است صغیر و کبیرشان بسیج شده‌اند جواب او را بدهند و مثلا بی‌اعتبارش کنند. البته که نمی‌شود. عزت و ذلت دست خداست، نه این طفیلی‌های مواجب‌بگیر. اصل حرف اما چیز دیگری است؛ این که کاش یک‌صدم درصد از همین جلز و ولز و جوش و خروش، صرف بازنمایی مصایب این ملت می‌شد.
اگر عقدهگشاییهایتان تمام شد و عاقبت دست از گریبان شهریار کشیدید، روی آنتن آن رسانه به اصطلاح ملی، کمی هم به فقر و فاقه‌ای بپردازید که کمر این مردم را شکسته، به گرانی افسارگسخیته دوا و دکتر و بیمارانی که دست خالی داروخانه را ترک می‌کنند، به سرب بی‌رویه‌ای که در حلقوم ایرانیان فرو می‌رود، به آسمان سیاهی که تنها علاج آقایان برایش، تعطیلی گاه و بیگاه مدارس و ادارات است، به خشونت لجام‌گسخته‌ای که بازتاب شرایط سخت زندگی در این جامعه است، به موج مهاجرتی که دامنه‌اش تا صافکار و جوشکار هم رسیده، به سفره‌های خشکیده زیرزمینی و بحران قریب‌الوقوع بی‌آبی، به دلار هشتادوپنج هزار تومانی، به کشوری که صنعتش خوابیده و تجارتش تعطیل است، به توریست‌هایی که نمی‌آیند، به ورزشکارانی که برای ساده‌ترین مسابقات‌شان هم نمی‌توانند ویزا بگیرند. یعنی جای هیچ‌کدام از اینها روی آن آنتن کوفتی نیست؟ همین دیروز یک داده هولناک آماری منتشر شد در مورد این که بیست‌وهفت درصد مردم ایران با درآمد فقط روزی دو دلار زندگی می‌کنند؛ بابت این فاجعه محض هم غیرتی می‌شوید یا رگ گردن‌تان فقط برای علی دایی باد می‌کند؟
پی‌نوشت: در آن جام‌جهانی که این به اصطلاح مجری و رفقا با پول مردم عازمش شدند تا روی سکوها نعره بکشند، علی دایی دعوت رسمی فیفا برای افتتاحیه را نپذیرفت و گفت: «می‌خواهم کنار مردمم باشد.» بله خب؛ شماها خیلی با هم فرق دارید...
