ورزش مدیا: آنچه امشب دیدیم فقط فوتبال نبود؛ این تفاوت تلخ و فاحش ایران و عربستان در بسیاری از زمینه‌ها بود. این که حالا باشگاه‌های ما به زنگ تفریح و کیسه بوکس سعودی‌های سرمست تبدیل شده‌اند، این که مردم بی‌نوا و پرغصه ما جلوی الهلال و النصر از دقیقه بیست باید خدا خدا کنند که مسابقه زودتر تمام شود و این که بزرگترین خوشی و تفریح هواداران ما شده باخت سنگین‌تر تیم رقیب در آسیا، فقط نوک کوه یخ است.
ریشه‌های این تفاوت، بسیار عمیق‌تر و جدی‌تر از این حرف‌هاست؛ از استادیوم مجلل کینگ‌دام آرنا تا ورزشگاه بی‌در و پیکر قلعه حسن خان که سوژه خنده بازیکنان حریف است، از سوپراستارهای سرشناس تیم‌های عربی تا خانه سالمندان و سرای متوسط‌های پرسپولیس و استقلال، از ده‌ها دوربین مجهز و پیشرفته آنها تا تصاویر تلویزیونی چرک و شلخته ما در ایران، از چمن سبز و خوشرنگی که می‌خواهد از قاب تصویر بیرون بزند تا لحاف چهل‌تکه‌ای که اینجا به اسم زمین فوتبال زیر پای بازیکنان پهن است، از سرزمینی که در حال تبدیل شدن به قطب گردشگری جهان است تا جایی که فرودگاه بین‌المللی‌اش روزی صد تا پرواز هم ندارد، از کشوری که روزانه بیش از یک میلیارد دلار نفت می‌فروشد تا مملکتی که شش سال است می‌خواهد طلب شش میلیارد دلاری‌اش را از بقیه کشورها بگیرد، اما نمی‌تواند. فوتبال؟ بی‌خیال رفقا، ما همه چیز را باختیم...
