ورزش مدیا: آدم کم‌کم به شک می‌افتد که نکند علیرضا دبیر واقعا خودش دوست دارد اینطور سیبل و سوژه باشد. حتی اگر رسانه‌ها از او فراری باشند و نخواهند دیگر چیزی در موردش بنویسند، باز رییس فدراسیون کشتی اصرار دارد بهانه دست آنها بدهد؛ مثل اینجا، در حاشیه افتتاح یک سالن ورزشی، زمانی که پدر و پسری با نام خانوادگی «خادم» به او معرفی می‌شوند و دبیر، برزخ درونش را از دریچه شوخی بیرون می‌ریزد: «همه‌چیزتون خوبه، جز فامیلی‌تون. عوضش کنید بابا.»

حسابش از دست‌مان در رفته این چندمین حمله و طعنه و زخم زبان دبیر به رسول خادم است؛ مرد خاموش و خلوت گزیده‌ای که گاه از سوی او «پهلوان مجازی» و هماهنگ با معاندان لقب می‌گیرد و گاه به «بی‌ربط گویی» متهم می‌شود. شگفتا که در تمام این مدت، طرف مقابل لام تا کام حرف نزده. دغدغه آقا رسول و همرزمانش، بچه‌های بی‌شناسنامه سیستان، پاره تن ایران بوده، اما هر روز به کنایه‌ای تازه از سوی دبیر مهمان شده است؛ مردی که حتی پخش آهنگ زورخانه روی تصاویر خادم را هم بر نمی‌تابد و اینگونه به تشابه اسمی یک نفر با او واکنش نشان می‌دهد.

آقا رها کن این داستان را؛ مگر نمی‌گویی در اوج موفقیت هستی و حتی از راه دور برای نجات فوتبال و بقیه رشته‌ها نسخه نمی‌پیچی؟ مگر صداوسیما دربست در اختیارتان نیست؟ مگر دست هر رهگذری را نمی‌گیری و مفتخرانه ساخت و سازهایت را نشانش نمی‌دهی؟ پس دیگر این حجم از درگیری ذهنی با رسول چه فلسفه‌ای دارد؟ شما آن بالا، در قله موفقیت کیفش را ببر و بگذار آن آدم معمولی بی‌افتخار هم در گوشه‌های محروم این خاک، خادم مردمش باقی بماند. می‌ماند فقط یک نکته؛ می‌گویند ابتلا به حسادت، بیشتر از این که مایه آزار دیگران باشد، حکم شکنجه خود آدم را دارد. با این حالی که ما از شما می‌بینیم، رییس سازمان ملل هم بشوی، آرامش نخواهی داشت!