این روزها نماد قلب جلوه‌ای رمانتیک پیدا کرده و در اشکال مختلف از شکلات‌های ولتناین گرفته تا عروسک‌های زیبا دیده می‌شود. در گذشته هم قلب به‌عنوان نماد عشق و احساسات شناخته می‌شد؛ اما همه‌چیز به زیبایی و آسانی امروز نبود. با نگاهی به تاریخ می‌توان داستان‌های وحشتناکی را مشاهده کرد که همگی به قلب انسان مربوط می‌شوند.
به گزارش خبر انلاین؛ در برخی مناطق افراد ترجیح می‌دادند قلب عزیزان خود را به‌عنوان یادگاری از جسد خارج نموده و کنار خود نگه دارند. در برخی مناطق نیز آیین‌های خاصی برای خارج و اهدا کردن قلب به خدایان وجود داشت. با ما همراه باشید تا سفری عجیب به اعماق تاریخ داشته باشیم.
در سال ۱۸۲۲ پرسی شلی شاعر معروف انگلیسی و همسر مری شلی (نویسنده کتاب فرانکنشتاین) در سن ۲۹ سالگی در دریا غرق شد. چند روز بعد جسد شلی به ساحل بازگشت. بازماندگان می‌خواستند جسد شلی را بسوزانند تا سپس مراسم تدفین صورت گیرد؛ اما در کمال تعجب قلب او نمی‌سوخت. در نتیجه همسر شلی تصمیم گرفت که قلب او را تا پایان عمر در کنار خود نگه دارد.
از نظر پزشکی خفگی در آب باعث می‌شود که قلب مملو از خون گردد. به همینخاطر چندان در فضای آزاد مستعد سوختن نیست. برخی نیز وجود توده‌های آهک در قلب به‌خاطر عفونت را دلیل این اتفاق عنوان کرده‌اند.
آمریکای میانه مرکز تمدن‌ها و فرهنگ‌های خاص با آیین‌های تعجب‌آور است. برخی از عجیب ترین اهرام جهان در این منطقه قرار دارند. این اهرام معمولا محل قربانی کردن افراد مختلف برای خدایان بوده‌اند تا بیماری، خشکسالی و قحطی برطرف گردد. این تمدن‌ها حتی از قربانی کردن کودکان نیز هیچ ابایی نداشتند. در نتیجه چندان عجیب نیست که مراسمی برای اهدا کردن قلب افراد به خدایان داشته‌اند.
مردم آمریکای مرکزی فرد را به‌صورت زنده روی صخره‌ای قرار داده و بدن او را می‌کشیدند. سپس با ایجاد یک حفره قلب بیرون کشیده می‌شد تا پیشکش خدایان شود.
فواره تروی را می‌توان یکی از مرموزترین جاذبه های گردشگری جهان دانست. در قسمت بالایی شما یکی از نمادهای هنر دوران باروک را می‌توانید مشاهده کنید. هرچند چند قدم پایین‌تر کلیسایی قرار دارد که میزبان قلب ۲۲ پاپ از سال ۱۵۸۳ تا ۱۹۰۳ است.
در گذشته پیروان مذهب کاتولیک بسیار به بقایای افراد مقدس خود احترام می‌گذاشتند و تصور می‌کردند که این بقایا می‌توانند شفابخش باشند. به همینخاطر قلب پاپ‌ها پس از مرگ از بدن آنها خارج می‌شد. گرچه این آیین پس از وصیت پاپ پیوس دهم در سال ۱۹۱۴ کاملا متوقف شد. البته افراد هنوز می‌توانند از قلب‌های خارج شده دیدن کرده و دعا کنند.
توماس هاردی نویسنده معروف انگلیسی در سال ۱۹۲۸ فوت کرد. برخی تمایل داشتند که هاردی در کنار سایر اعضای خانواده خود در استینسفورد دفن شود و برخی دیگر اصرار می‌کردند که جسد وی در قسمت شاعران کلیسای وست‌مینستر قرار گیرد.
در نهایت قرار شد که قلب هاردی از بدن جدا شده و در استینسفورد دفن شود. بقیه جسد نیز به وست‌مینستر منتقل گردد. ظاهرا وقتی پزشک قلب را از جسد بیرون آورد، به‌دلیلی از اتاق خارج شد. او در هنگام بازگشت متوجه شد که یک گربه قلب نویسنده نامدار انگلیسی را خورده است. گروهی می‌گویند که گربه کشته شد و درون ظرفی دفن گردید. گروهی دیگر نیز می‌گویند که دکتر با عجله قلب یک خوک را خریداری کرد و به‌جای قلب توماس هاردی قرار داد.
فردریک شوپن، موسیقی‌دان برجسته لهستانی همیشه نگران بود که زنده به‌گور شود. به همینخاطر وصیت کرده بود که پس از مرگ تحت کالبدشکافی قرار گیرد و قلب او نیز در لهستان دفن گردد. این هنرمند نامی در سال ۱۸۴۹ در سن ۳۹ سالگی دار فانی را وداع گفت. خواهر او نیز تصمیم گرفت قلب را در شیشه‌ای از الکل قرار داده و به لهستان ببرد.
یک قرن بعد جنگ جهانی دوم باعث شد قلب شوپن به خانه یکی از فرماندهان آلمانی منتقل شود. هرچند که پس از پایان جنگ و شکست آلمان قلب مجدد به لهستان بازگشت. در سال ۲۰۱۴ دانشمندان قلب را به‌صورت بصری بررسی کردند تا دلیل مرگ را کشف کنند. قلب شوپن به‌شدت ورم کرده و با ماده‌ای سفید رنگ پوشیده شده بود. به همینخاطر سل ریوی به‌عنوان محتمل‌ترین دلیل مرگ اعلام شد.
هر ساله افراد زیادی مجبور می‌شوند به‌خاطر بیماری‌های قلبی در صف اهدای عضو قرار بگیرند. متاسفانه این انتظار ممکن است گاهی تا ماه‌ها طول بکشد. در نتیجه برخی بیماران مجبور می‌شوند به روش‌های ابتکاری تن دهند. در سال ۲۰۲۲ دیوید بنات پذیرفت که قلب تغییر یافته یک خوک را به‌جای قلب خود دریافت کند. در سال ۲۰۲۳ نیز فرد دیگری به‌نام لارنس فاست تحت همین عمل قرار گرفت.
همه‌چیز در ابتدا خوب پیش می‌رفت؛ اما شوربختانه بیمار اول ۲ ماه و بیمار دوم تنها ۶ هفته پس از عمل جان خود را از دست دادند. چند ماه پیش نیز دانشمندان سراغ پیوند کلیه خوک به انسان رفتند تا بلکه انقلابی در علم پزشکی ایجاد شود.
روبرت یکم به‌عنوان یک قهرمان در اسکاتلند شناخته می‌شود. او کسی بود که توانست در سال ۱۳۲۷ میلادی استقلال اسکاتلند را از انگلستان به‌دست آورد. او وصیت کرده بود که پس از مرگ قلبش در سرزمین مقدس دفن گردد. به همینخاطر سر جیمز داگلاس قلب را در یک ظرف نقره‌ای به‌دور گردن خود انداخت و روانه جنگ‌های صلیبی شد.
در طول جنگ‌های صلیبی سر داگلاس قلب را بالا می‌گرفت و به‌سمت دشمن حمله می‌کرد. او در طول این جنگ‌ها کشته شد و نتوانست قلب را به سرزمین مقدس برساند. در نهایت جسد سر داگلاس به‌همراه قلب روبرت یکم به اسکاتلند بازگشت و در کلیسای ملروز دفن شد.
ویلیام باکلند جانورشناس معروف انگلیسی بود که توانست به‌عنوان اولین نفر فسیل یک دایناسور را توصیف کند. البته او به‌خاطر یک عادت عجیب دیگر نیز در تاریخ معروف شده است. باکلند تمایل داشت گوشت حیوانات مختلف را امتحان کرده و نکات موردنظر را مستند کند.
روزی یکی از دوستان او به‌نام لرد هارکورت قلب مومیایی‌شده لویی چهاردهم، پادشاه فرانسه را به باکلند نشان داد. جانورشناس انگلیسی نیز خیلی سریع یک تکه از قلب را در دهان خود گذاشت. البته او گفت که فکر می‌کرده یک تکه سنگ را خورده است، ولی با توجه به عادات پیشین باور کردن چنین ادعایی کمی سخت است. بالکند بعدها گفت که کمتر کسی توانسته قلب یک انسان و مخصوصا یک پادشاه را بخورد.
در اواسط قرن هفدهم یک اشراف‌زاده ایرلندی به‌نام هیو مونتگومری از اسب روی نیزه افتاد و یک حفره در قفسه سینه او ایجاد شد. اگرچه مونتگومری جان سالم به‌در برد، اما حفره هرگز کامل بهبود پیدا نکرد. در نتیجه پدرش یک پوشش فلزی را برای پنهان کردن حفره سفارش داد. مدتی بعد مونتگومری به سرتاسر اروپا سفر کرد تا با دریافت مبلغی اعضای داخلی بدن خود را به علاقه‌مندان نشان دهد.
در آن زمان افراد فکر می‌کردند که در حال تماشای ریه او هستند. تا اینکه آوازه‌ی مونتگومری به‌گوش پزشک معروف انگلیسی ویلیام هاروی رسید. او در یادداشت‌های خود نوشته است که می‌توانست سه انگشت خود را وارد حفره کند. همچنین هاروی گفت که حفره قلب مونتگومری را نشان می‌دهد. به همینخاطر او را پیش پادشاه چارلز یکم برد تا قلب انسان را در هنگام تپش مشاهده کند.
انجام آزمایش‌های مختلف روی قلب انسان به‌خاطر محدودیت‌های اخلاقی کمی سخت است. گرچه وقتی نوبت به حیوانات می‌رسد، این سخت‌گیری‌ها کمرنگ می‌شوند. در سال ۱۹۹۵ دانشمندان می‌خواستند ببیند که آیا می‌توان یک قلب احیا شده را پس از مرگ کامل در بدن فرد دیگری قرار داد یا خیر. اینکار می‌توانست صف پیوند را به‌شدت کوتاه کند. به همینخاطر از ۵ بابون برای آزمایش بهره گرفتند. متاسفانه هر ۵ حیوان در فاصله ۱ تا ۳۴ روز جان خود را از دست دادند.
در سه مورد پس زدن قلب پیوندی، در یک مورد سکته و در یک مورد از دست دادن آب بدن علت مرگ اعلام شده بود. در آن زمان هیچ مشکلی در مورد جریان خون مشاهده نشد. به همینخاطر دانشمندان امیدوار بودند که بتوانند همین آزمایش را روی قلب انسان نیز انجام دهند. هرچند که چنین اتفاقی هرگز رخ نداد.
