چلنگری از پیشه‌های باستانی ایران و نوعی آهنگری است که به ساخت اشیاء سبک‌وزن مانند میخ طویله، میخ سرکج، نیم ذرع بزازی، انبر و سیخ و سه‌پایه‌ی آهنی، زنجیر و سیخانک، قلم، سنبه، منقل آهنی، چفت‌وریزه، تملیک، اسکنه، مقار، درفش، جوالدوز و امثال اینها می‌پردازد. با تحولات صنعتی و روش‌های نوین ساخت، این پیشه می‌رود تا به دست فراموشی سپرده شود. استاد حسین کاوه از آخرین بازماندگان چلنگری است که طی هفتاد سال چراغ این پیشه سخت و کهن را در شهر محلات استان مرکزی روشن نگه داشته است.