هر حکومتی در دنیا سیاست ها و اولویت هایی دارد و برای آن برنامه‌ریزی و سیاست گذاری می کند. در دولت جدید آمریکا این سیاست ها بسیار گسترده و متنوع و گاه غیر منطقی است. کثرت پرونده های باز شده و تنوع آنها یک ابر دیپلماسی را می طلبد که از عهده هیچ دستگاه دیپلماسی بر نمی آيد و نتیجه احیانا باعث سر خوردگی خواهد شد و این البته به برخورد طرف های مقابل بستگی دارد، گروهی با مانور دادن و امتیاز دهی موقت از جلوی این سیل به راه افتاده کنار می روند و گروهی به مقابله بر می خیزند ولی در هر دو حالت این نیز بگذرد!
دوران ترامپ مانند همه پیشینیان به سر خواهد آمد و چیزی که از آن به جا می ماند حس سر خوردگی از نظم حاکم بر جهان است که انسان قرن برتر با آن روبرو می شود به راستی چگونه است از عصر امپراتوری های اساطیری به عصر جدیدی ورود نکردیم و در بر همان پاشنه می چرخد و امپراتوری آمریکا همان راه را می رود که نیاکان ما رفته اند.
نبود جایگاه معتبر برای سازمان هايي مانند سازمان ملل وزیر مجموعه آن نقطه ضعف نظام حاکم بر جهان است و کشورها به واسطه قدرت خود نظام بین المللی وقوانین آن را نقض می کنند و تبعاتی برای این قانون شکنی برای آنان متصور نیست. در این جهان جنگل مانند تنها راه یا کنار آمدن با قدرت غالب است یا قدرتمند شدن در مقابل آن و البته هزینه دادن برای این ایستادگی.
در رابطه با ایران مسئله کاملآ متفاوت است. البته نظام غالب بر جهان همه چیز را تمام وکمال می خواهد و کوتاه آمدن در یک برنامه برای او کافی نیست و همه چیز را می خواهد اگر قدم اول را بردارید او از شما گام دوم را مطالبه می کند وسپس گام سوم و تا به تمام خواسته های خود نرسد کوتاه نخواهد آمد.
سیاست مداران وتصمیم گیران ما باید به هوش باشند .
