وجود لخته‌های خونی در دوران قاعدگی می‌تواند طبیعی باشد و معمولاً به دلیل تغییرات هورمونی غیرطبیعی رخ می‌دهد که باعث ضخیم شدن پوشش دیواره‌های رحم می‌شود. این ممکن است منجر به خونریزی شدیدتر و تشکیل لخته‌هایی با اندازه‌های مختلف از ۵ میلی‌متر تا ۴ سانتی‌متر شود.
وجود لخته‌های خونی کوچک در دوران قاعدگی طبیعی است و معمولاً نیازی به درمان ندارد. با این حال، خونریزی بسیار شدید همراه با لخته‌های بزرگ و علائمی مانند بافت‌های گوشتی و انقباضات شدید ممکن است نشانه‌ای از یک مشکل سلامتی دیگر مانند کم‌خونی، اندومتریوز یا فیبروم‌ها باشد.
مهم است که اگر لخته‌های خونی جدید یا بزرگی در دوران قاعدگی مشاهده کردید، به پزشک خود اطلاع دهید، زیرا ممکن است نیاز به درمان داشته باشید. پزشک ممکن است آزمایش خون برای ارزیابی توانایی لخته‌شدن خون بدن شما و همچنین سونوگرافی برای ارزیابی پوشش رحم تجویز کند.
لخته‌های خونی در دوران قاعدگی ممکن است به دلایل زیر ایجاد شوند:
لخته‌های خونی در دوران قاعدگی ممکن است نشان‌دهنده سقط جنین در سه ماهه اول بارداری باشند، به‌ویژه اگر رنگ لخته کمی زرد یا خاکی باشد. همچنین ممکن است بافت‌های گوشتی دفع شود. درباره علائم سقط جنین که علاوه بر لخته‌های خونی رخ می‌دهد بیشتر بدانید.
چگونه درمان شود: برای تأیید اینکه آیا سقط جنین دارید یا نه، بسیار مهم است که فوراً به پزشک مراجعه کنید. اگر خونریزی بسیار شدید است، باید فوراً به بیمارستان بروید تا درمان مناسب آغاز شود و از دست رفتن بیش از حد خون جلوگیری شود. در بیشتر موارد، سقط جنین در هفته‌های اولیه بارداری رخ می‌دهد و خونریزی معمولاً 2 تا 3 روز ادامه دارد.
اندومتریوز با رشد بافت آندومتریال (پوشش داخلی رحم) خارج از رحم مشخص می‌شود که می‌تواند منجر به قاعدگی سنگین، درد شدید و تشکیل لخته‌های خونی شود. اگرچه این اختلال بیشتر در زنان بین سنین 30 تا 40 سال شایع است، اما می‌تواند در هر سنی ظاهر شود.
چگونه درمان شود: شما باید به پزشک خود مراجعه کنید تا آزمایشاتی (مانند سونوگرافی ترانس واژینال یا آزمایش خون) انجام دهید تا تشخیص تأیید شود. شروع درمان معمولاً به تمایل زن به باردار شدن بستگی دارد و می‌تواند با استفاده از دارو، هورمون‌ها یا جراحی انجام شود.
فیبروم رحم یا میوما یک تومور خوش‌خیم است که در دیواره داخلی رحم رشد می‌کند. معمولاً علائمی مانند درد در رحم، قاعدگی سنگین با تشکیل لخته‌ها یا بافت‌های گوشتی و خونریزی بین قاعدگی‌ها ایجاد می‌کند.
چگونه درمان شود: مهم است که به پزشک خود مراجعه کنید، که می‌تواند سونوگرافی لگنی درخواست کرده و وجود میوما را تأیید کند. درمان می‌تواند با استفاده از دارو، جراحی برای برداشتن فیبروم یا آمبولیزاسیون فیبروم انجام شود.
کم‌خونی ناشی از کمبود آهن ممکن است یکی از دلایل قاعدگی با لخته باشد، زیرا کمبود آهن می‌تواند بر لخته شدن خون تأثیر بگذارد و منجر به تشکیل لخته‌های قاعدگی شود. علائم اصلی کم‌خونی را برای تعیین خطر ابتلا به این وضعیت مشاهده کنید.
چه کاری باید انجام دهید: مهم است که به پزشک خود مراجعه کنید تا آزمایش خون برای تأیید کم‌خونی انجام دهید. در صورت تأیید، کم‌خونی می‌تواند با مکمل آهن که توسط پزشک تجویز می‌شود و افزایش مصرف غذاهای غنی از آهن مانند عدس، جعفری، لوبیا و گوشت درمان شود.
بیماری‌های دیگر آندومتریال مانند هایپرپلازی آندومترال (رشد بیش از حد آندومتر) یا پولیپ‌های آندومترال (تشکیل پولیپ‌ها در آندومتر) می‌توانند منجر به قاعدگی با لخته به دلیل رشد غیرطبیعی رحم شوند.
چگونه درمان شود: شما باید به پزشک متخصص زنان خود مراجعه کنید تا علت زمینه‌ای به‌طور سریع تشخیص داده شود. درمان می‌تواند با کورتاژ بافت آندومترال یا با استفاده از پروژسترون انجام شود.
کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی که بر تشکیل لخته‌ها تأثیر می‌گذارند (مانند کمبود ویتامین C یا K) می‌تواند توانایی بدن در لخته شدن خون را تغییر دهد و منجر به لخته‌های خونی در دوران قاعدگی شود.
چگونه درمان شود: در این موارد، مهم است که مصرف غذاهایی مانند اسفناج، پرتقال، توت فرنگی، بروکلی یا هویج را افزایش دهید.
قاعدگی با لخته ممکن است پس از آزمایش‌های زنان یا به دلیل عوارض در طول زایمان رخ دهد.
چگونه درمان شود: پس از یک عمل زنان، قاعدگی ممکن است برای 2 یا 3 روز متفاوت باشد، و سپس به حالت طبیعی خود باز می‌گردد. با این حال، اگر لخته‌ها همچنان ظاهر شوند، مهم است که برای پیگیری به پزشک متخصص زنان مراجعه کنید.
قاعدگی شما ممکن است با تکه‌هایی از بافت گوشتی همراه باشد که به معنای سقط جنین نیست. این تکه‌های بافت، قطعاتی از آندومتر خود زن هستند، اما بی‌رنگ هستند. همان‌طور که خون شامل سلول‌های قرمز و سفید است، آندومتر نیز ممکن است چنین رنگی داشته باشد.
اگر قاعدگی شما در دو دوره متوالی با تکه‌های بافت گوشتی همراه است، به پزشک متخصص زنان خود مراجعه کنید تا ارزیابی انجام داده و بپرسید آیا نیاز به آزمایش است یا خیر.
