در جامعه ما ، ظاهرا همه چیز با "صفر و یک" تعریف می شود؛ یعنی مثلا شخص یا خادم است یا خائن، یا طرفدار فلانی است یا دشمنش، فلان کار یا مقدس است یا ضد دین و در موضوع مذاکره، هم داستان همین است.
دونالد ترمپ، رئیس جمهور آمریکا خواهان مذاکره با ایران شده و در عین حال، ایران را هم تهدید کرده است. هرچند از نظر اصولی، مذاکره زیر بار فشار و تهدید پذیرفتنی نیست و ما نیز نباید چنین تحمیلی را بپذیریم، اما این سخن بدان معنا نیست که بگوییم ما اصلاً مذاکره نمی کنیم و نخواهیمم کرد و همانند بقیه مسائل، اینجا هم دو قطبی مذاکره و ضد مذاکره درست کنیم.
به نظر می رسد راه دیگری هم برای پاسخ دادن هست : می توانیم شرائط برگزاری مذاکره را - مثلا در قالب تفاهم های قبلی یعنی برجام و رفع تحریم ها یا هر شرط دیگری - تعیین کنیم و در عین انتقاد از نحوه مواجهه ترامپ، عزتمندانه در رسانه ها و یا رسما توسط میانجی ها اعلام کنیم و در واقع ابتکار عمل را به دست بگیریم. در چنان شرایطی اگر طرف شرائط مذاکره شرافتمندانه را پذیرفت بلافاصله از او بخواهیم که به پای میز بیاید و اگر نپذیرفت، فرصت چانه زنی داریم و طبیعتاً مواضع غیراصولی او دستکم، در مجامع بین المللی خریداری نخواهد داشت.
اگر بنا را بر استفاده از رهنمود های قرآن و پیامبر گرامی هم بگذاریم، همین روش شاید کار آمد باشد.
