به گزارش خبرآنلاین، خبرنگار نشریه «فارن پالسی» با بیان این مقدمه نوشت: چند هفته پیش هشدار دادم که دولت دوم دونالد ترامپ ممکن است صبوری و حسن نیتی را که واشنگتن از مدت‌ها پیش از دموکراسی‌های بزرگ جهان دریافت می‌کرد، بر باد دهد.

به گزارش ایرنا، نویسنده این مطلب در ادامه به نقل از مقاله‌ای از «فایننشال تایمز» به قلم گیدئون راچمن روزنامه نگار و مفسر سیاسی تصریح کرد: جاه‌طلبی‌های سیاسی دولت ترامپ برای اروپا به این معناست که در حال حاضر، آمریکا نیز یک رقیب محسوب می‌شود.

این نشریه آمریکایی با اشاره به اینکه «این کشورها به جای اینکه آمریکا را به عنوان نیرویی عمدتاً مثبت در امور جهانی ببینند، اکنون ممکن است نگران این باشند که ایالات متحده به طور فعال بدخواه است»، افزود: این مقاله پیش از آن نوشته شده بود که جی دی ونس معاون رئیس‌جمهوری آمریکا سخنرانی ستیزه‌جویانه خود را در کنفرانس امنیتی مونیخ ایراد کند و پیش از آنکه ترامپ، اوکراین را مقصر آغاز جنگ با روسیه بداند.

بر اساس این گزارش، در گذشته نیز شکاف‌ و اختلافات جدی در شراکت فراآتلانتیک وجود داشته است، از جمله بر سر مساله سوئز در سال ۱۹۵۶، در مورد استراتژی هسته‌ای و ویتنام در دهه ۱۹۶۰، بر سر مساله موشک‌های اروپایی در دهه ۱۹۸۰ و در جریان جنگ کوزوو در سال ۱۹۹۹. همچنین جنگ عراق در سال ۲۰۰۳ نقطه اوج دیگری از تنش‌ها میان واشنگتن و بخش عمده‌ای از اروپا بود.

«فارن پالسی» ادامه داد: ایالات متحده در بسیاری از مواقع به‌طور یکجانبه عمل کرد، حتی زمانی‌که منافع متحدانش به طور منفی تحت تاثیر قرار می‌گرفت، مانند زمانی‌که ریچارد نیکسون رئیس‌جمهوری وقت آمریکا، در سال ۱۹۷۱ این کشور را از استاندارد طلا خارج کرد یا مانند کاری که جو بایدن با امضای «قانون کاهش تورم» (IRA) انجام داد و ایالات متحده شرکت‌های اروپایی را مجبور به توقف برخی از صادرات فناوری پیشرفته به چین کرد.

با این حال، تعداد کمی از اروپایی‌ها یا کانادایی‌ها باور داشتند که آمریکا به طور عمدی در صدد آسیب رساندن به آنها است؛ آنها معتقد بودند که واشنگتن به واقع متعهد به امنیت آنها است و درک می‌کند که امنیت و رفاه خودش، به امنیت و رفاه آنها گره خورده است. همین امر باعث شد که ایالات متحده در صورت لزوم، حمایت آنها را به راحتی به‌دست آورد.

به باور نویسنده، برای بیشتر رهبران اروپایی و به‌ویژه برای آنهایی که هفته گذشته در مونیخ حضور داشتند، وضعیت امروز بسیار متفاوت به نظر می‌رسد. برای اولین بار از سال ۱۹۴۹، آنها دلایل موجهی دارند تا باور کنند رئیس‌جمهوری ایالات متحده نه تنها نسبت به سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) بی‌تفاوت است و رهبران اروپا را نادیده می‌گیرد، بلکه به‌طور فعال با بیشتر کشورهای اروپایی دشمنی دارد.

این گزارش می‌افزاید: به‌نظر می‌رسد ترامپ به‌جای اینکه کشورهای اروپایی را مهم‌ترین شرکای آمریکا بداند، تغییر موضع داده و ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه را گزینه‌ای بهتر برای بلندمدت می‌بیند. در حالی‌که گمانه‌زنی درباره تمایل ترامپ به پوتین سال‌ها مطرح بوده است، اکنون به نظر می‌رسد این احساسات مشترک، سیاست ایالات متحده را هدایت می‌کند.

 دونالد ترامپ پس از گفت‌وگوهای هیات‌های واشنگتن - مسکو در ریاض درباره پایان جنگ اوکراین، حملات خود به ولودیمیر زلنسکی رئیس جمهوری اوکراین را به صراحت درباره کفایت و شایستگی او برای تداوم ریاست جمهوری ‌آغاز کرده است و با عصبانیت از حجم کمک‌های دولت جو بایدن به کی‌یف، زلنسکی را روز چهارشنبه دو بار دیکتاتور خواند و تهدید کرد.

ولادیمیر پوتین رئیس جمهوری روسیه و دونالد ترامپ رئیس جمهوری ایالات متحده آمریکا شامگاه چهارشنبه ۲۴ بهمن ۱۴۰۳ در تماسی تلفنی با یکدیگر گفت‌وگو و برای دیدار حضوری توافق کردند.

از سوی دیگر، جی دی ونس معاون ترامپ در سخنرانی خود در در نشست امنیتی مونیخ، بزرگترین دشمن اروپا را نه روسیه، چین، کره شمالی یا ایران، بلکه دشمن از درون خواند و با ترسیم تصویری روشن، این قاره را در محاصره توصیف کرد و موضوع اصلی کنفرانس مونیخ که بحث در مورد جنگ اوکراین بود را تحت الشعاع قرار داد.

310310