به گزارش "ورزش سه"، بارسا و اتلتیکو امشب در دیداری به میدان رفتند که در خاطر هواداران حک خواهد شد. یک نبرد پرهیجان و دیوانه‌وار، با طوفانی از گل‌ها که بهترین و بدترین جنبه‌های هر دو تیم را به نمایش گذاشت.

این بازی فینال جام حذفی سال ۱۹۹۷ نبود، اما خاطره آن بازگشت تاریخی بارسا با پیتزی در ذهن بسیاری از هواداران زنده شد. زمانی که بارسا بازی را در دست داشت، سپس حس از دست دادن فرصت و این که تیم  نمی‌تواند نود دقیقه با تمام توان به دروازه حریف یورش ببرد، هویدا شد؛ بارسایی که باید یاد بگیرد چگونه سرعت خود را تنظیم کند.

اتلتیکو بازی را با شدتی ویرانگر آغاز کرد و در عرض شش دقیقه با گل‌های آلوارز و گریزمان ۰-۲ پیش افتاد. به نظر می‌رسید بازی به سود تیم سرخ‌وسفید پیش می‌رود، اما بارسا با واکنشی برق‌آسا به بازی برگشت. پدری اولین گل را زد و امید را زنده کرد، کوبارسی با گلی که پیشرفت بی‌وقفه‌اش را تأیید می‌کند بازی را به تساوی کشاند و اینیگو مارتینز، با پاس گل دیگری از رافینیا، پیش از پایان نیمه اول نتیجه را ۳-۲ کرد.

بارسا با تمام مشکلات و تردیدهایش، شخصیت خودش را نشان داد. این تیمی نیست که به راحتی تسلیم شود، و این دقیقاً همان چیزی است که از یک تیم بزرگ انتظار می‌رود. مثل آن شب سال ۱۹۹۷، مونتجوئیک با بازگشت هیجان‌انگیزی به لرزه درآمد، پیش از آن که سورلوت با یک ضربه سرد، آب سردی بر پیکر هوادارانی بریزد که با استفاده از یک غفلت دیگر تیم فلیک به ورزشگاه آمده بودند. در آن بازی پیتزی با گلی جاودانه نتیجه را ۵-۴ کرد، اما این بار پدری، کوبارسی، اینیگو مارتینز و لامین قهرمانان بارسایی بودند که نتوانست برتری اش را حفظ کند و بازی رفت را با نتیجه خطرناک ۴-۴ به پایان برد.

نکته مثبت بارسا این است که این تیم روحیه بازگشت دارد و وقتی رها می‌شود، می‌تواند فوتبالی در سطح شب‌های بزرگ خلق کند و احساسات را برانگیزد، اما در عین حال قادر است اشتباهاتی مرتکب شود که بهای سنگینی دارند. بازی با تساوی به پایان رسید و متروپولیتانو حکم نهایی را صادر خواهد کرد.