انزو آنسلمو جوزپه ماریا فراری، متولد ۱۸ فوریه ۱۸۹۸ در مودنای ایتالیا، نه فقط یک نام، بلکه نمادی از شور و اشتیاق است. او که در خانواده‌ای فقیر به دنیا آمد، از همان کودکی رویای سرعت را در سر داشت.
برخلاف برادرش، انزو علاقه‌ای به تحصیلات رسمی نداشت و ترجیح می‌داد در کارگاه مکانیکی پدرش کار کند. او در ۱۰ سالگی با دیدن پیروزی فلیچه نازارو در مسابقات بولونیا، شیفته رانندگی شد. در جنگ جهانی اول، او به ارتش ایتالیا پیوست، اما شیوع آنفولانزا در سال ۱۹۱۸، او را از خدمت معاف کرد.
پس از ورشکستگی کارگاه خانوادگی، انزو به دنبال کار در صنعت خودروسازی رفت. او ابتدا به عنوان راننده آزمایشی در شرکت CMN مشغول به کار شد و سپس به رانندگی مسابقات روی آورد. اولین مسابقه او در سال ۱۹۱۹ بود و در سال ۱۹۲۰ به تیم مسابقه آلفارومئو پیوست. در سال ۱۹۲۳، اولین پیروزی خود را در مسابقات جایزه بزرگ راونا کسب کرد.
پس از مرگ دوستانش اوگو سیووچی و آنتونیو آسکاری، انزو به تدریج از رانندگی کناره‌گیری کرد و به مدیریت تیم مسابقه آلفارومئو، با نام اسکودریا فراری، پرداخت. در سال ۱۹۳۲، پس از تولد پسرش، آلفردو (دینو)، به طور کامل از رانندگی حرفه‌ای خداحافظی کرد.
تیم اسکودریا فراری با خودروهای قدرتمند و رانندگان برجسته‌ای مانند جوزپه کامپاری و تاتزیو نوولاری، به موفقیت‌های چشمگیری دست یافت. در این دوران، نشان اسب رقصان، که از هواپیمای جنگنده فرانچسکو باراکا الهام گرفته شده بود، روی خودروهای تیم فراری ظاهر شد.
در طول زندگی انزو فراری، تیم اسکودریا فراری ۹ بار قهرمانی رانندگان و ۸ بار قهرمانی سازندگان را در مسابقات فرمول یک به دست آورد. او با لقب‌هایی مانند "ایل کومنداتوره"، "ایل دریک"، "ایل اینجینره" و "ایل ماگو" شناخته می‌شد.
در سال‌های ابتدایی، انزو فراری با تیم مسابقه خود، اسکودریا فراری، با آلفارومئو همکاری می‌کرد. این همکاری تا سال 1933 ادامه داشت، اما مشکلات مالی آلفارومئو، آن‌ها را مجبور به قطع حمایت کرد. با این حال، با دخالت پیرلی، این تصمیم لغو شد.
علی‌رغم کیفیت رانندگان اسکودریا، تیم فراری در رقابت با اتو یونیون و مرسدس بنز با مشکل مواجه بود. با این حال، در سال 1935، تاتزیو نوولاری با پیروزی در گرندپری آلمان، رقبای آلمانی را در خانه خودشان شکست داد.
در سال 1937، اسکودریا فراری منحل شد و انزو فراری به تیم مسابقه آلفارومئو، با نام آلفا کورسه، بازگشت. پس از اختلاف با مدیر عامل آلفارومئو، او در سال 1939 از این شرکت جدا شد و شرکت اتو-آویو کوستروزیونی را تاسیس کرد.
با شروع جنگ جهانی دوم، کارخانه فراری مجبور به تولید تجهیزات جنگی برای دولت فاشیستی موسولینی شد. پس از بمباران کارخانه توسط متفقین، فراری از مودنا به مارانلو نقل مکان کرد. در پایان جنگ، فراری تصمیم گرفت خودروهایی با نام خود تولید کند و در سال 1947، فراری اس.پی.ای را تاسیس کرد.
انزو فراری تصمیم گرفت با آلفارومئو، رقیب قدرتمند آن زمان، به رقابت بپردازد. اولین حضور تیم فراری در مسابقات اتومبیلرانی در سال 1948 در تورین بود و اولین پیروزی در همان سال در لاگو دی گاردا به دست آمد.
اولین پیروزی بزرگ فراری در مسابقات 24 ساعته لمانز در سال 1949 با خودروی فراری 166 MM به دست آمد. در سال 1950، فراری به مسابقات قهرمانی جهان رانندگان که تازه تاسیس شده بود، پیوست و تنها تیمی است که از آن زمان تاکنون به طور مداوم در این مسابقات حضور داشته است.
اولین پیروزی فراری در مسابقات گرندپری قهرمانی جهان در سال 1951 با خوزه فرویلان گونزالس در سیلورستون به دست آمد. اولین قهرمانی فراری در سال 1952 با آلبرتو آسکاری به دست آمد.
تصمیم فراری برای ادامه حضور در مسابقات میله میگلیا، پیروزی‌های جدیدی را برای این شرکت به ارمغان آورد و شناخت عمومی را به شدت افزایش داد. با این حال، افزایش سرعت، جاده‌های نامناسب و عدم وجود محافظت از تماشاگران، در نهایت فاجعه‌ای را برای این مسابقه و فراری رقم زد.
در طول مسابقات میله میگلیا در سال 1957، یک خودروی فراری 335 S با رانندگی آلفونسو د پورتاگو، در نزدیکی شهر گوییدزولو، با سرعت 250 کیلومتر در ساعت، دچار ترکیدگی لاستیک شد و به میان تماشاگران رفت و منجر به مرگ د پورتاگو، کمک راننده‌اش و 9 تماشاگر، از جمله 5 کودک شد.
انزو فراری در 14 اوت 1988 در سن 90 سالگی در مارانلو درگذشت. او شاهد رونمایی از فراری F40، نمادی از دستاوردهای خود، قبل از مرگش بود. فراری اکنون یکی از برجسته ترین برندهای صنعت بین المللی خودرو است که تقریبا همه رنگ قرمز و زرد را شناسه محصولات آن می دانند. یعنی عملا دو رنگ در دنیای خودرو به شکل غیر رسمی به نام فراری سند خورده است.
