در تاریخ ۱۸ فوریه نیز صندوق VOO که یکی از مطرح‌ترین صندوق‌های قابلمعامله بورسی به شمار می‌آید، موفق به کسب عنوان بزرگ‌ترین صندوق (ETF) جهان شد. جایگاه این صندوق در صدر لیست عمر زیادی نداشت و طولی نکشید که صندوق SPY جایگاه پیشین خود را از VOO پس گرفت. درحال‌حاضر ارزش دارایی هریک از این صندوق‌ها بیش از ۶۲۰میلیارد دلار است.
درحالیکه این دو غول ETF بر سر کاهش مداوم کارمزدها با یکدیگر رقابت می‌کنند، تازه‌واردهای این بازار خطر بزرگی به شمار می‌آیند. اختلاف کارمزد صندوق‌های جدید با گران‌قیمت‌ترین صندوق‌ها اکنون به ۰.۲درصد رسیده است. این درحالی است که در سال ۲۰۱۴ این اختلاف ۰.۷درصد بود. از سوی دیگر در دهه‌های گذشته روند تغییر کارمزدها همواره کاهشی بوده است، درحالیکه هم‌اکنون شاهد روندی افزایشی هستیم. این مساله زنگ خطری جدی برای سرمایه‌گذاران به حساب می‌آید، چراکه به نظر می‌آید عصر صندوق‌های ارزان و با کارمزد پایین رو به پایان است. اینکه آینده کارمزد صندوق‌ها چگونه خواهد بود ارتباط مستقیمی با سلیقه سرمایه‌گذاران دارد. اگر در ادامه این مسیر نیز کارمزد یکی از مهم‌ترین اولویت آنان باشد، احتمال کاهش هزینه‌ها دور از انتظار نیست.
بیشتر صندوق‌های قدیمی که فعالیت خود را به شیوه‌های سنتی ادامه می‌دهند، شاخص‌هایی مثل S&P ۵۰۰ یا نزدک کامپوزیت را دنبال می‌کنند و کارمزد زیادی ندارند. در مقابل صندوق‌های نهوظهور تنوع و پیچیدگی بیشتری دارند. به عنوان نمونه بعضی در حوزه محیط‌زیست یا سهام خاص با نقدینگی بالا سرمایه‌گذاری می‌کنند و به‌جای دنباله‌روی از شاخص‌ها، به‌صورت فعال مدیریت می‌شوند. برخی از آنها حتی گزینه‌هایی مانند اهرم ۳ روی یک سهم خاص (مانند انویدیا) داشته که ریسک و هزینه بالایی دارند.
با‌این‌حال توصیه می‌شود که سرمایه‌گذاران از این صندوق‌های پیچیده دوری کنند یا بخش کوچکی از پرتفو خود را به آنان اختصاص دهند، زیرا نه تنها کارمزد بسیار بیشتری نسبت به سایرین دارند، بلکه گهگاه مشاهده می‌شود که اطلاعاتشان شفاف نیست. صندوق‌های اهرمی یا تک‌سهم، بیشتر مناسب معامله‌گران حرفه‌ای هستند و نه افرادی که دید بلندمدت دارند. همچنین صندوق‌هایی که تحت عنوان صندوق‌های بخشی شناخته شده و یک حوزه خاص مثل محیط زیست را دنبال می‌کنند، اغلب دنبال مُد و ترندهای گذرا هستند و دوام زیادی ندارند.
مساله این است که صندوق‌های بزرگ و ارزان، در کنار نسخه‌های تازه و پرهزینه، به‌نوعی یکدیگر را تقویت می‌کنند و این موضوع لزوما بد نیست. وقتی یک سرمایه‌گذار بخش عمده‌ای از پولش را در صندوق‌هایی با کارمزد پایین قرار می‌دهد، مجموع هزینه‌هایش کاهش یافته و برای قرار دادن مقدار کمتری از سرمایه در گزینه‌های پرریسک و هیجان‌انگیز، دست بازتری دارد. هرچه صندوق‌های ارزان رقابتی‌تر بشوند و کارمزد خود را کمتر کنند، میل به سرمایه‌گذاری در محصولات خاص و گران‌قیمت هم افزایش می‌یابد.
اگر در آینده شاهد کاهش بیشتری در میانگین کارمزدها نباشیم، این لزوما به معنای رسیدن صندوق‌های ارزان به آخر خط نیست، بلکه ممکن است نشان دهد که عده بیشتری از سرمایه‌گذاران، سراغ محصولاتی کمترشناخته‌شده و گران‌تر رفته‌اند. اما اگر اکثر سرمایه‌گذاران همچنان به صندوق‌های ساده و ارزان بسنده کنند و از «طعم‌های عجیب‌وغریب» این بازار چشم‌پوشی کنند، صرفه‌جویی‌های کلانی همچنان در دسترس خواهد بود.
