به گزارش اقتصادنیوز، روزنامه اطلاعات نوشت: یک ضرب‌المثل آفریقایی می‌گوید: «میهمان پررو را کباب کن و بخور!» اما چنین موضوعی به خاطر ایرانیان هم خطور نکرده است، بلکه خود سوخته‌اند و ساخته‌اند.
یک مثل اسپانیایی هم می‌گوید: «میهمان از پشت سر زیباست» (یعنی در زمان خروج از منزل میزبان)، اما در مملکت خود فراوان میهمان دیده‌ایم که نمک خورده و نمکدان شکسته‌اند و میزبان را نیز با پس گردنی به بیرون رانده‌اند.
تاریخ و جغرافیای ایران پر از این نکته‌های تاریخی است و ادبیات ایران هم مشحون از داستان چنان میهمانانی است. طبق شاهنامه، ضحاک را ابتدا مردم ایران دعوت کرده بودند که بیاید، اما با مردم ایران آن کرد که کرد و شنیده‌ایم و خوانده‌ایم.
پیشینیان ما که از عقل و شعور بهره کافی داشته‌اند، گفته‌اند: «میهمان سیر را همه کس طالب است»، اما خود ما به این مثل عمل نمی‌کنیم، بلکه ممالک راقیه به آن عمل می‌کنند؛ به این معنی که افراد دارای امکانات مالی یا تحصیلات عالی یا تجربه کاری را می‌پذیرند و متقاضیان دیگر را نمی‌پذیرند که وصف الحال آنان چنین است که: «نه در غربت دلم شاد و نه رویی در وطن دارم.»
چنین است که طالبان این مدینه‌های فاضله، با بی‌احترامی و گاه با غل و زنجیر اخراج می‌شوند و به جای هوای بهشت‌آسای کالیفرنیا و مناظر هوش‌ربای فلوریدا به اقامت در بورکینافاسو و السالوادور مجبور می‌شوند و مصداق این حکمت عامیانه، اما راهیانه می‌شوند که: «میهمان هر که باشد، در خانه هرچه باشد.»
البته کارگزاران اقتصادی و سیاسی ما با مفهوم این ضرب‌المثل آشنا هستند که دلالت دارد: «هرچه داریم، باهم می‌خوریم» و این امر با وضعیت جاری جمعیت ۷ میلیون نفری میهمانان افغان در ایران مطابقت دارد که گرچه کار ایرانیان به کوپونیسم و جیره‌بندی مواد غذایی کشیده است، اما بر سر سفره محقر ایرانیان نشسته‌اند و صاحب سفره نیز به آهنگ محزون زمزمه می‌کند: «بر این خوان یغما چه دشمن و چه دوست!»
کوتاه سخن، هنر میهمان خوب بودن مستلزم دانستن این نکته است که چه موقع باید خارج شوی!
