به گزارش رکنا ،  زهرا دوستی روان‌شناس حوزه کودک با حضور در برنامه « آپارات کست » گفت: شعار من این است که «کودکی بخشی از زندگی نیست بلکه همه زندگی است» این شعار گرچه اغراق‌آمیز به نظر می‌آید ولی وقتی در زندگی خودمان تامل بیشتری می‌کنیم می‌بینیم شاید این اغراق لازم بود. ما برای اینکه روان‌شناس شویم لازم است که خودمان یک دوره‌های تراپی را طی کنیم یادم است وقتی در اتاق مشاوره بودم مسائل من هم مثل همه آدم‌ها به دوران کودکی باز می‌گشت. این موضوع برای خودم وقتی جدی‌تر شد که خودم مادر شدم. در نتیجه من تلاش کردم کمکی باشم برای مادرهای شبیه به خودم.

 وی افزود: پسرم هنوز به دنیا نیامده بود که فکر کردم لازم است روان‌شناسی مربوط به کودکان را جدی‌تر بگیرم وقتی به این فکر می‌کردم که قرار است مادری کنم دچار دلهره می‌شدم به این فکر می‌کردم که چگونه روی این زنجیره تربیتی تاثیر مثبت بگذارم و واقعاً به‌عنوان یک روان‌شناس دستم خالی بود.

 دوستی عنوان کرد: اولین نکته‌ای که درباره تربیت فرزند من را نگران کرد کودکی خودم بود درحالی‌که من کودکی خوبی داشتم ولی به هر حال پدر و مادرها وسواسی دارند و من دوست داشتم برای کودکم به شکل کامل مادری کنم. باید این را هم بپذیریم که بخشی از مادری کردن در ناخودآگاه آدم است گاهی شرایط آنقدر بغرنج می‌شود که با سطحی از آگاهی با کودکتان برخورد نمی‌کنید مثلاً وقتی چالشی بین شما و فرزندتان پیش می‌آید در واقع چالش بین دو کودک ایجاد شده است یکی کودکی مادر و یکی فرزند. در این فرایند یک لج بازی پیش می‌آید و باید مادر را هوشیار کنیم و بگوییم مگر این فرزند همان نور دیده شما نیست؟ پس چرا این‌طور برخورد می‌کنید؟

 این روان‌شناس مطرح کرد: موضوعات مربوط به کودکان زیر دو و نیم سال بیشتر مورد توجه والدین است و به خاطر آنها بیشتر به ما مراجعه می‌کنند انگار دنیای این گروه سنی بیشتر برای والدین ناشناخته‌تر است. در حوزه تربیت جنسی کودکان هم والدین سؤالات بیشتری دارند چون پیش‌تر آگاهی چندانی نداشتند ولی الان خدا را شکر وضعیت بهتر شده، انگار تابوهایی که وجود داشت، شکسته شده است.

 دوستی درباره مشاوره دادن به ایرانی‌های ساکن خارج از کشور گفت: اتفاقاً احساس می‌کنم آنها در حوزه تربیت فرزند خیلی در تنگنا هستند. چون به لحاظ فرهنگی تفاوت‌هایی داریم. رکن اول مشاوره برقراری ارتباط با تراپبیت است خیلی از ایرانی‌ها نمی‌توانند با مشاوران خارجی ارتباط برقرار کنند که دلیلش یکی تفاوت زبان و دیگری مقوله فرهنگ است. انگار ارتباط شکل نمی‌گیرد و به روانشناسان داخلی مراجعه می‌کنند.

 این روان‌شناس اظهار کرد: مغز انسان به‌گونه‌ای است که وقتی از شما تعریف می‌شود واکنش نشان می دهد، مثلاً وقتی به شما می‌گویند شما مجری بسیار خوبی هستید و اصلاً تا حالا تپق نزده‌اید. مغز شما به دنبال تپق‌هایی که زده‌اید می‌گردد در مورد روان‌شناسان هم همین‌گونه است وقتی کسی به شما می‌گوید به‌عنوان یک والد روان‌شناس رابطه بسیار خوبی با فرزند خود دارید به دنبال آن قسمت‌هایی می‌گردد که مورد متناقض داشته‌اید و در تربیت اشتباه کرده‌اید.