روزنامه اطلاعات در مطلبی با اشاره به طومار ۲۰۹ امضایی نمایندگان مجلس درباره قانون عفاف و حجاب هشدار داد.
این روزنامه نوشت: سالیانی دور در یکی از کشورهای اروپایی -که بیشترین مهاجر را از ترکیه پذیرفته است- خوددعوت‌گرانه هنگام افطار رمضان به مجمعی بزرگ از ایشان رفتم. خیل روزه‌داران مرد و زن، باحجاب و کم‌حجاب و بی‌حجاب، کراواتی و عرقچینی، با ریش انبوه و صورت صیقل سه‌تیغ، همه در کنار هم آرام نشسته بودند. تا افطار، زمان داشتیم. یک گروه از هموطنانشان یک موسیقی سنّتی در حال وهوای رمضانی اجرا می‌کرد. کمی به اذان مانده، سازها را کناری نهادند و یکی از نوازندگان، قرآن گشود و به تلاوت پرداخت، مقارن با غروب، یکی دیگرشان از همان سازنوازان برخاست و اذان گفت و سپس همگی به هم قبولِ طاعت گفتند و روزه گشودند.
من که به طریقی دیگر از خط‌کشی‌های برخی هم‌وطنانم مأنوس بودم و به عهدی دیگر مألوف، ابتدا عجَب آوردم و پیش خود، خدایْگانه، اما شماتت‌گرانه گفتم: «مرحباتان باشد بدین تکثّر و ناهم‌گرایی در رفتار! بابا، شما دیگه کی هستین؟!»
اندکی بعد، که وظیفه‌ی خدایگانی از گرده‌ام فرو نهادم و به بطن ماجرا فرو شدم؛ دیدم از قضا ما ناهم‌گراییم و از خوشِ حادثه، آنان هم‌گرا؛ که به اندک و بیشِ تفاوت‌ها، پنجه در چهره‌ی یکپارچگی خویش نمی‌کشند و تفاوت در حجاب و تشخّصات ظاهری را دستمایه‌ی چالش‌ها و خشونت‌ورزی‌ها و بداخلاقی‌ها باهم نمی‌کنند.
اول قدم در امنیت ملّی، یکپارچگی مردمی و افتخار همگانی به شهروندیِ مشترک است. طرح‌نویسان و لایحه‌نگاران و جریمه‌سازان، الحق و الانصاف اگر دغدغه و داعیه‌ی وحدت و ملّیت و امنیّت دارند، لااقل در این یک قلم، همه‌ی نظراتِ جامعه‌شناسان و روان‌شناسان و مصلحان و دلسوزان را یک‌جا نادیده نگیرند و پژواکِ‌سازی را که کوک کرده‌اند -و شاید امروز بی‌صدا باشد- برای فردا و فرداها پیش‌بینی و پیش‌شنوایی کنند.
آخر، تا کجا آزموده را صدباره آزمودن و هیچ نیاموختن؟!
