به گزارش خبرآنلاین روزنامه فرهیختگان نوشت: اول اینکه مذاکره واقعی در خفا و از طریق کانال‌های رسمی آغاز می‌شود، نه با اعلام عمومی در رسانه‌ها پیش از ارسال نامه. این اقدام ترامپ بیشتر به یک نمایش تبلیغاتی شبیه است تا یک پیشنهاد دیپلماتیک جدی.

دوم، مذاکره‌ای که از ابتدا با تهدید به اقدام نظامی همراه باشد و دامنه آن از یک موضوع مشخص (هسته‌ای) به مسائل کلان‌تر کشیده شود، با اصول یک گفت‌وگوی برابر و سازنده سازگار نیست. 

سوم، سابقه ترامپ در استفاده از سیاست فشار حداکثری، تهدید به صفر کردن صادرات نفت ایران و همین خبر اخیر توقف کشتی‌های نفتی، نشان می‌دهد که هدف او ممکن است نه توافق برد-برد، بلکه تحمیل شروط یک‌جانبه باشد.
این در حالی است که سابقه کنش‌های دیپلماتیک ایران در گذشته نشان داده که پیشنهادهایی که با زبان زور و تهدید همراه باشند، چراغ سبز نخواهند دید. مانند ماجرای پیام ترامپ از طریق شینزوآبه، نخست‌وزیر ژاپن در سال 1398. شوق و ذوق نشان دادن به چنین رفتارهایی، بدون روشن شدن محتوای نامه و نیت واقعی طرف مقابل، می‌تواند پیامی از ضعف یا عجله به واشنگتن ارسال کند و موضع ایران را در هر مذاکره احتمالی آینده تضعیف نماید.

   از موضع قدرت ایران حفاظت کنید

مذاکره به‌عنوان ابزاری برای حل مسائل و پیشبرد مناسبات، بدون شک می‌تواند مفید باشد، اما نه هر مذاکره‌ای و نه به هر قیمتی. واکنش‌های شتاب‌زده برخی چهره‌های سیاسی به ادعای نامه‌نگاری ترامپ، هرچند ممکن است از دغدغه برای منافع ملی یا پرهیز از تنش نظامی ناشی شده باشد، اما با واقعیت‌های دیپلماتیک و سابقه روابط ایران و آمریکا همخوانی ندارد. 

این افراد با نادیده گرفتن غیرمتعارف بودن اقدام ترامپ، ابهامات موجود و سابقه تهدیدهای او، بیش از حد به این موضوع به‌عنوان یک «فرصت طلایی» نگاه کرده‌اند. در شرایطی که حتی هنوز نامه‌ای دریافت نشده و محتوای آن مشخص نیست، احتیاط در تحلیل دقیق و پرهیز از ذوق‌زدگی، واکنشی منطقی‌تر به نظر می‌رسد. ایران باید با هوشیاری و بر اساس اصول خود، نه شتاب‌زده و تحت تأثیر جنجال‌های رسانه‌ای، به چنین موضوعاتی واکنش نشان دهد. این نه تنها از موضع قدرت ایران حفاظت می‌کند، بلکه از افتادن در دام بازی‌های تبلیغاتی یا تهدیدهای توخالی و قرار گرفتن در میانه نمایش ترامپ جلوگیری خواهد کرد.

21302