به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، سید علی میری، مدیر مطالبه‌گری انجمن اوتیسم ایران، در گفت‌وگو با رکنا توضیح داد که اختلال اوتیسم در سه طیف خفیف، متوسط و شدید دسته‌بندی می‌شود. افرادی که در طیف شدید اوتیسم قرار دارند، به دلیل کم‌توانی هوشی قابل‌توجه، معمولاً امکان تحصیل در مدارس را ندارند. برای این گروه، آموزش‌ها بیشتر بر مهارت‌های زندگی روزمره مانند غذا خوردن و کنترل نیازهای اولیه متمرکز است. در طیف متوسط، دو مسیر آموزشی برای این کودکان در نظر گرفته شده است: آن‌ها یا در مدارس ویژه اوتیسم تحصیل می‌کنند یا به مدارس استثنایی که مختص کودکان کم‌توان هوشی است، وارد می‌شوند.
وی در ادامه افزود: اما کودکان دارای اوتیسم خفیف، در شرایط ایده‌آل، می‌توانند در مدارس عادی تحصیل کنند. با این حال، یکی از چالش‌های اصلی، مخالفت والدین سایر دانش‌آموزان است که پذیرش این کودکان را دشوار می‌سازد. بسیاری از خانواده‌های دارای فرزند اوتیسم گزارش داده‌اند که فرزندشان به دلیل اعتراض سایر والدین، از مدارس عادی اخراج شده‌اند.
سید علی میری تاکید کرد: در حالی که در بسیاری از کشورهای دنیا اصل بر تلفیق و آموزش فراگیر است و تفکیک دانش‌آموزان بر اساس توانایی‌های خاص کمتر دیده می‌شود، در ایران همچنان این تفکیک رایج است. در سطح جهانی، حتی مدارسی مانند تیزهوشان نیز به شکلی که در ایران وجود دارد، مرسوم نیست و تلاش بر این است که دانش‌آموزان با نیازهای گوناگون در کنار هم آموزش ببینند.
مدیر مطالبه گری انجمن اوتیسم ایران گفت: یکی دیگر از چالش‌های آموزش کودکان اوتیسم، مناسب‌سازی فضای فیزیکی مدارس است. معمولاً مدارس قدیمی که پیش‌تر برای دانش‌آموزان ناشنوا در نظر گرفته شده بودند، به عنوان مدارس اوتیسم مورد استفاده قرار می‌گیرند. این در حالی است که بسیاری از این مدارس فرسوده بوده و استانداردهای لازم را ندارند. برای مثال، در استان گیلان، یکی از مدارس مختص دانش‌آموزان اوتیسم بیش از ۴۰ سال قدمت دارد و هنگام بارندگی، حیاط آن به استخری از آب تبدیل می‌شود. چنین مدارسی نیازمند بازسازی و بهسازی جدی از سوی سازمان نوسازی مدارس هستند.
وی همچنین افزود: از دیگر مشکلاتی که در آموزش این کودکان وجود دارد، کمبود معلمان متخصص است. این کمبود، مانند بسیاری از بخش‌های دیگر، تأثیر مستقیمی بر کیفیت آموزش دارد. همچنین، پس از پایان دوران مدرسه ، یک خلأ آموزشی بزرگ برای بزرگسالان اوتیسم وجود دارد. ورود به دانشگاه یا بازار کار برای آن‌ها با دشواری‌های فراوانی همراه است. در این زمینه، سازمان‌های مسئول از جمله سازمان فنی و حرفه‌ای، آموزش و پرورش استثنایی، وزارت بهداشت و بهزیستی، وظیفه دارند تا برنامه‌های آموزشی جامعی را برای این گروه در نظر بگیرند و مسیر ورود آن‌ها به جامعه را هموار سازند.
