بسیاری از کهکشانهای مارپیچی میله‌هایی در مرکز خود دارند. حتی کهکشان راه شیری هم میله مرکزی نسبتاً کوچکی دارد. یکی از نمونه‌های برجسته کهکشانهای مارپیچی میله‌ای کهکشان NGC 1672 است که در تصویر روز ناسا دیده می‌شود. این تصویر خارق‌العاده را تلسکوپ فضایی هابل ثبت کرده است.
در این تصویر، جزئیات شگفت‌انگیزی از کهکشان مارپیچی NGC 1672 مشاهده می‌شود: نوارهای تیره‌ای از غبار میان‌ستاره‌ای که به‌صورت رشته‌ای در سراسر کهکشان پراکنده‌اند، خوشه‌های جوانی از ستارگان آبی درخشان که تازه متولد شده‌اند و میله‌ای درخشان از ستارگان که از مرکز کهکشان عبور می‌کند.
همچنین سحابی‌هایی که به‌دلیل انتشار تابش Hα از گاز هیدروژن یونیزه‌شده به رنگ قرمز می‌درخشند و محل شکل‌گیری ستارگان جدید هستند، قابل‌مشاهده‌اند. علاوه‌براین، هسته درخشان و فعال کهکشان که به احتمال زیاد سیاهچاله‌ای کلان‌جرم را در خود جای داده است، در مرکز تصویر دیده می‌شود. NGC 1672 در دسته کهکشانهای سیفرت قرار می‌گیرد.
نور این کهکشان حدود ۶۰ میلیون سال در راه بوده تا به ما برسد؛ یعنی درحال مشاهده NGC 1672 در وضعیتی هستیم که ۶۰ میلیون سال پیش داشته است. این کهکشان حدود ۷۵ هزار سال نوری وسعت دارد و در راستای صورت فلکی ماهی زرین (Dorado) قرار گرفته است.
مطالعات روی NGC 1672 به دانشمندان کمک کرده نقش میله‌های مرکزی در فرایند شکل‌گیری ستارگان در مناطق مرکزی کهکشان‌ها را بررسی کنند. تصور می‌شود این ساختار میله‌ای گاز میان‌ستاره‌ای را به هسته کهکشان هدایت کند که این امر نرخ تولد ستارگان جدید در مرکز کهکشان را افزایش می‌دهد.
چنین کهکشان‌هایی، به‌ویژه نمونه‌های فعال مانند NGC 1672، می‌توانند اطلاعات مهمی درباره تکامل کهکشانهای مارپیچی و چگونگی تأثیر ساختارهای داخلی بر روند شکل‌گیری ستارگان ارائه دهند.
NGC 1672 اخیراً با تلسکوپ فضایی جیمز وب نیز تصویربرداری شده که ساختار حلقه‌ای گاز و الگوی غبار در بازوهای مارپیچی آن را نشان داده است.
