آمریکا و متحدانش روز دوشنبه گذشته، درخواست برگزاری نشستی غیرعلنی با محوریت برنامه اتمی ایران را در شورای امنیت سازمان ملل متحد مطرح کردند. نشستی که روز چهارشنبه گذشته و ساعت 15 به وقت محلی نیویورک برگزار شد. آمریکا، انگلیس، فرانسه، کره جنوبی، یونان و پاناما، خواستار برگزاری این نشست شدند و البته جمهوری اسلامی ایران هم در آن حضور داشته است.
برخی منابع غربی اعلام کرده‌اند که دستورکار اصلی این نشست، طرح برخی نگرانی ها از سوی دولت های غربی درباره افزایش ذخایر اورانیوم غنی شده ایران بوده است. به گفته دیپلمات های غربی، آمریکا و متحدانش خواستار آن شده‌اند که در شورای امنیت بر سر تعهد تهران به ارائه «اطلاعات لازم به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی» به منظور «روشن‌سازی مسائل باقی‌مانده مرتبط با مواد هسته‌ای از پیش گزارش‌نشده که در چندین مکان در ایران شناسایی شده‌اند» گفت‌وگو کنند.
توجه به نکاتی درباره برگزاری این نشست آن هم در شرایط کنونی که دولت ترامپ و ترامپیست ها بر شدت فشارهای خود علیه ایران افزوده اند، ضروری به نظر می رسد.
اولا، به نظر می رسد که صِرف درخواست برگزاری این نشست آن هم با مهندسی دولت ترامپ را بایستی حرکتی در راستای امنیتی‌سازی بیش از پیش پرونده هسته ای ایران ارزیابی کرد. در حقیقت، هم ترامپ و هم متحدانش، سعی دارند تا جای ممکن مساله اتمی ایران را به یک مساله حاد و چالشی در محیط بین المللی تبدیل کنند که به ادعای آن ها برای جهانیان خطرناک است و باید هرچه سریعتر اقدامی علیه آن صورت گیرد.
به بیان ساده‌تر، بایستی این نشست را بخشی از بازی تبلیغاتی و رسانه ای قدرت های غربی علیه ایران ارزیابی کرد. موضوعی که مخصوصا در دو ماه اخیر که دولت ترامپ در آمریکا به قدرت رسیده، ابعاد جدی‌تری را به خود گرفته است.
نکته دوم اینکه نباید از یاد ببریم که قطعنامه 2231 سازمان ملل متحد در 18 اکتبر سال جاری میلادی(26 مهر 1404) منقضی می شود و انگلیس، فرانسه و آلمان در تلاش هستند تا با همراهی آمریکا و پیش از موعد، به بهانه جلوگیری از دسترسی ایران به تسلیحات اتمی، اقدامی علیه ایران انجام دهند.
در این رابطه به طور خاص برخی منابع غربی و تریبون های تبلیغاتی آن ها از ضرورت فراهم کردن زمینه های لازم برای فعال سازی مکانیسم ماشه علیه ایران خبر می دهند. رویکردی که صرفا یک هدف را دنبال می کند و آن هم این است که سطح فشارها علیه ایران را تا زمانی که در مسیر و ریل مطلوبِ قدرت های غربی قرار نگرفته، به حداکثر برساند و افزایش دهد.
و در نهایت سوم اینکه نیات غیرسازنده و مخرب ترامپ و دولت های غربی در چهارچوب ترتیب دادن نشست مذکور، بار دیگر نشان داد که تا چه اندازه اعتمادکردن به قدرت های غربی، غلط و بی‌پشتوانه است. موضوعی که عملا منطق هرگونه مذاکره جدید از سوی ایران با قدرت های غربی و به طور خاص آمریکا را زیر سوال برده است.
جالب اینکه دولت آمریکا و متحدانش، ایران را به عدم انجام تعهدات خود متهم می کنند اما نمی گویند که آیا خود یک گام مثبت برای عمل به تعهداتشان برداشته اند؟ گویی آن ها با این رویکردهای خود جز به تسلیم‌شدن ایران راضی نیستند و حقیقتا بی چشم و رویی آن ها حدی ندارد!
