به گزارش همشهری آنلاین، بعد هم برای استحکام و نریختن چوب‌بست، علاوه بر کوبیدن میخ‌های قطور در بین تیرها و الوارها، تیرهای چوبی افقی را در داخل دیوار در حال چینش فرومی‌بردند و محکم می‌کردند تا استاد بنا از بالای آن سرنگون نشود. بعد از اتمام کار و جمع‌آوری چوب‌بست، سوراخی باقی می‌ماند که آن را «سوراخ مُشتو» می‌گفتند و جایگاه پرندگانی بود که مهمان خانه می‌شدند.
برای پرندگان باقی‌مانده سفره غذا را در باغچه خانه می‌تکاندند و به اعضای کوچک‌تر خانه تأکید می‌کردند هنگام دانه برچیدن مزاحم پرندگان نشوند و اجازه دهند با آسودگی و فراغ بال سیر شوند و سپس به داخل لانه خود یا همان سوراخ مشتو بازگردند. نمونه‌ای از این سوراخ‌های مشتو را در صحن حیاط مدرسه عالی شهید مطهری(سپهسالار) می‌توان مشاهده کرد.
