به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا،چرا قانون فقط روی کاغذ است؟ چرا هیچ‌کس برای اجرای آن آستین بالا نمی‌زند؟هر سال همین قصه تکراری. با نزدیک شدن به نوروز، فعالان محیط زیست، رسانه‌ها و دلسوزان طبیعت فریاد می‌زنند: «ماهی قرمز نخرید! این‌گونه مهاجم است، برای زیستگاه‌های آبی خطرناک است!» اما در بازارهای شب عید، مغازه‌ها، دستفروشان کنار خیابان، همه دارند ماهی قرمز می‌فروشند، آن هم در کنار لاک‌پشت، مار، سمندر، و انواع گونه‌های جانوری دیگر که خرید و فروششان طبق قانون ممنوع است.
اما یگان حفاظت محیط زیست کجاست؟! مگر نه اینکه این یگان برای اجرای قانون تشکیل شده است؟ مگر نه اینکه بر اساس ماده ۱ قانون شکار و صید، سازمان حفاظت محیط زیست موظف به حفظ و حمایت از جانوران وحشی و حفظ محیط زیست ایران است؟ پس چرا هر سال در این ایام، این سازمان و یگان حفاظت آن، در سکوت و بی‌عملی مطلق فرو می‌رود و ماهی قرمز و سمندر و لاک پشت دست در بازار به صورت عیان خرید و فروش می شود و اگر هم برخوردی صورت گیرد، نقطه ای و عشقی است نه جدی قاطع؟ چرا هیچ مأموری را در بازارها نمی‌بینیم که بساط فروش غیرقانونی این حیوانات را جمع کند؟
طبق قانون، خرید و فروش گونه‌های جانوری جرم است، اما متخلفان در روز روشن، در خیابان‌ها، در بازارها، در ویترین مغازه‌ها، آزادانه قانون‌شکنی می‌کنند و هیچ‌کس مزاحمشان نمی‌شود. این یعنی قانون فقط روی کاغذ نوشته شده، اما در عمل هیچ ارزشی ندارد.
مسئولان سازمان حفاظت محیط زیست فقط بلدند مصاحبه کنند و هشدار بدهند! اما مگر کار سازمانی که قانوناً موظف به حفاظت از گونه‌های جانوری و حفظ حیات ایران در زیستگاه های محیط زیستی است، فقط هشدار دادن و توصیه کردن است؟ چرا اقدامی نمی‌کنند؟ چرا نظارت نمی‌کنند؟ چرا متخلفان را جریمه و بساطشان را جمع نمی‌کنند؟
آیا یگان حفاظت محیط زیست به وظایفش بی‌اعتنا شده است؟ آیا این نیروها آن‌قدر کارمندی و پشت‌میزنشین شده‌اند که دیگر حال و حوصله حضور در میدان را ندارند؟ یا مشکل از جایی بالاتر است؟ شاید اصلاً رئیس سازمان، دغدغه‌ای برای اجرای جدی قانون ندارد!
اگر چنین نیست، پس چرا بازار فروش این حیوانات، هر سال گسترده‌تر می‌شود؟ چرا هیچ نشانی از اراده‌ی جدی برای مقابله با این وضعیت دیده نمی‌شود؟
خانم انصاری! شما که مسئول اجرای قانون هستید، لطفاً پاسخ دهید: یگان حفاظت از محیط زیست کجاست؟!
اگر سکوت سازمان حفاظت محیط زیست ادامه پیدا کند، دیگر نمی‌توان آن را بی‌تفاوتی ساده تلقی کرد. در این صورت، پای سهل‌انگاری عمدی، کم‌کاری سازمان‌یافته و شاید حتی مماشات با متخلفان در میان است. و این یعنی خیانت به محیط زیست و نسل‌های آینده.
قانون نباید فقط برای مردم عادی سخت‌گیرانه باشد. اجرای قانون از خودِ مسئولان شروع می‌شود. اگر سازمان حفاظت محیط زیست به وظایفش عمل نکند، اگر یگان حفاظت فقط روی کاغذ وجود داشته باشد، اگر متخلفان همچنان آزادانه به کارشان ادامه دهند، پس دیگر از چه کسی انتظار اجرای قانون را داریم؟
این گزارش یک مطالبه‌ی عمومی است. خانم انصاری! مردم منتظر پاسخ شما هستند!
