وقتی مرحوم شهید رئیسی پایش به پاستور رسید بر اساس القای نزدیکانش تعبیری خلق کرد به نام «بانیان وضع موجود». همه آن ها که کیاست سیاسی داشتند فهمیدند این عبارت هیچ معنایی ندارد جز حذف چهره ها و مدیرانی که با دولت همسو نیستند. دیری نگذشت که همین اتفاق رخ داد و آن دولت در دامی افتاد که به درستی نام خالص سازی بر آن گذاشته شد. نتیجه این تصور و تفکر تشکیل دولتی ضعیف و خارج از پارامترهای یک قوه مجریه کارآمد بود.

حتی اگر فساد چای دبش و به میان آمدن نقش دو وزیر در کار نبود باز هم صفت دولت ناموفق کاملاً مصداق پیدا می کرد. وقتی دکتر پزشکیان در انتخابات ریاست جمهوری پیروز شد، شاید تحت تأثیر روش مرحوم رئیسی تصمیمی متفاوت گرفت و از دولت وفاق سخن گفت. او نمی خواست همچون گذشته روی کار آمدن یک دولت جدید با کینه و دلخوری همراه باشد به خصوص اینکه هر ۵ کاندیدای رقیب او با روش های تند در صدد تخریبش بودند. 

با این حال پزشکیان هیچ تعریف دقیقی از وفاق ارائه نداد و افکار عمومی از این واژه معنایی مانند «دور هم بودن» استنباط کردند. هنگام انتخاب وزرا که رسید، بخشی از حامیان او توقع نداشتند که سمت های مهم دولت به رقیبان پزشکیان و حتی ساکتان انتخابات اختصاص یابد. اما در عمل آنچه شاهدش بودند به رضایت شان منجر نشد و بعضی وزرا با رئیس جمهوری همخوانی نداشتند (و ندارند). پزشکیان اما تعبیر وفاق را به «دعوا نکنیم» فروکاهید. این فروکاهش هدف را کاملاً روشن ساخت. یعنی او نمی خواست بر سر راه کابینه تنشی وجود داشته باشد و نقطه اشتباه دکتر همین جا بود. 

چرا؟ دلیلش روشن است. طرف مقابل دست او را خواند و تصمیم گرفت فشار حداکثری خود را وارد کند. به کم هم راضی نبود. هر انتصابی را که دوست نداشت، انگ امنیتی به آن می چسباند انتصاب را لغو یا هوا می کرد. در واقع حریف با یک تیر دو نشان می زد هم آدم های خود را وارد کابینه می کرد و هم نزدیکان فکری رئیس جمهوری را پر می داد. محصول این کار هم چیزی نبود جز کاهش و تضعیف پایگاه رأی پزشکیان. نه فقط چهره های سیاسی و فعالان انتخاباتی که کف رأی دهندگان نیز احساس کردند رودست خورده اند.

در واقع پزشکیان محور وفاق را در داخل قدرت می دانست، حال آن که این محور را باید در بین میلیون ها رأی دهنده ای که او را بر جلیلی ترجیح داده بودند، قرار می داد. حالا کار از کار گذشته؟ شاید گذشته باشد. اگر هم این قدر بدبین نباشیم، باید برگشت از این مسیر را، بسیار سخت بدانیم. پزشکیان به جای این که با اصولگرایان معتدل همسویی کند، جای شاقول را تغییر داد و حتی در موردی مانند استانداری اصفهان، کلا کار را به پایداری چی ها سپرد. همان هایی که اولین استیضاح دولتش را طراحی کردند و با همراه کردن گروه زیادی از نمایندگان، نتیجه را به سود خود پایان دادند، حالا هم در قضیه قانون حجاب وسط آمده اند. اصولگرایان تندرو امتحان خود را بارها پس داده اند. آن ها به هیچ چیز جز قدرت نمی ان.دیشند اخلاق و ارزش ها هم صرفاً ابزاری است برای زمین زدن طرف مقابل و مستحکم کردن زیرپای خود. از نگاه آن ها وفاق یعنی همراه بودن با من. جز این هر تصوری بازی خوردن از آن هاست .

216216