به گزارش "ورزش سه"، محرم نویدکیا ستاره سال‌های نه چندان دور سپاهان که جزء مربیان جوان لیگ برتر به حساب می‌آید و در مقطعی هم هدایت طلایی پوشان را بر عهده گرفته بود، در گفت‌وگوی اختصاصی که با خبرنگار ما داشت، صحبت‌های جالبی درباره موفقیت و ناکامی یک تیم انجام داد و در خصوص مباحث مربوط به قهرمانی‌های پرسپولیس نظر متفاوتی ارائه کرد.
او ابتدا درباره بدبینی طرفداران سپاهان به عدم قهرمانی لیگ برتری این تیم در یک دهه اخیر گفت: «به نظر من نباید بدبین و ناراحت باشند. نه تنها در فوتبال کشور ما بلکه در فوتبال انگلیس که معتبرترین هست، اینطور نیست که هزینه کردن یک تیم مشروط به قهرمان شدنش باشد. مثلا هشت تیم که در انگلیس هزینه می‌کنند، همین که به در رتبه‌های بالا قرار می‌گیرند و به چمپیونزلیگ صعود می‌کنند یعنی راهشان را درست می‌روند. لیورپول بعد از 30 سال قهرمان شد.»
او در همین باره ادامه داد: «به نظر من هر تیمی که بتواند خودش را هر سال جزء سه تیم بالای جدول نگه دارد، هرگز نمی‌تواند یک تیم ناکام لقب بگیرد. شاید یک‌سری مسائل روحی روانی وجود داشته باشد. مثلا تیمی مثل پرسپولیس که در این مدت این اتفاقات برایش رخ داده، آن حس قهرمان شدن را دارند و بعضی تیم‌ها شاید آن حس را نداشته باشند. به دست آوردن چنین حسی سخت است ولی هر تیمی بتواند آن را به دست بیاورد و برای دو سال حفظش کند شاید سال‌ها بتواند آن را انجام دهد.»
نویدکیا در پاسخ به اینکه دلایل قهرمانی پرسپولیس را شایستگی این تیم می‌داند یا با هواداران دیگر تیم‌ها که حمایت خارج از زمین در موفقیت‌های پیاپی قرمزها دخیل بوده، موافق است، توضیح داد: «من نمی‌خواهم خیلی وارد این بحث بشوم که حمایت‌های خارج از زمین بوده که اگر هم بوده من اطلاعی ندارم ولی من فکر می‌کنم پرسپولیس ثبات خوبی داشته خصوصا در بخش بازیکنانش. بر خلاف خیلی از کسانی که درباره فوتبال نظر می‌دهند، به نظر خودم مهمترین ابزار بازیکنان هستند. همیشه اعتقادم این بوده که باید بازیکنانی داشته باشیم که آن تیم را دوست داشته باشند. این مهمترین اصل برای قهرمانی یک تیم است. دوست داشتن هم این نیست که امروز از اینجا پول می‌گیرم و دستم را روی قلبم بگذارم بگویم عاشق این تیمم. سال‌ها پیش هم گفتم لوگو بوسیدن نشانه تعصب نیست. البته آن زمان مخاطبم شخص خاصی نبود.»
او درباره راه‌های پیشرفت بازیکنان هم گفت: «بالاخره بازیکنان جوان دوست دارند پیشرفت کنند اما نمی‌دانند پیشرفت کردن صرفا این نیست که روابط خوب داشته باشند. شاید در فوتبال ایران اینطور باشد که این بازیکن با خبرنگارها و گزارشگرها دوست است و آنها هم از او تعریف می‌کنند ولی کسی که می‌خواهد کار خیلی بزرگ انجام دهد نمی‌تواند دنبال این مسائل کوچک بگردد. فوتبالیستی که می‌خواهد به یک تیم خارجی بزرگ برود و آنجا بدرخشد تا نامش در تاریخ فوتبال کشورش ثبت شود، دنبال این بچه بازی‌های کوچک نیست که خبرنگار از او تعریف کند و وقتی توپ لو می‌دهد گزاشگر صحنه را نادیده بگیرد.»
