خبرگزاری مهر، گروه استانها - دانیال قنبری: دومین شب از لیالی قدر، در مسجد مقدس جمکران با شوری وصف‌ناپذیر برگزار شد؛ شبی که زمین و زمان در انتظار لحظه‌ای مقدس بودند و دل‌های عاشقان، چون پرنده‌ای سبک بال به سوی آسمان پر کشیدند؛ این شب پربرکت، باری دیگر شاهد حضور خیل عظیم زائرانی بود که برای طلب مغفرت و برکت، به این مکان مقدس روی آورده بودند.
از نخستین دقایق شب، خیابان‌ها و مسیرهای منتهی به مسجد جمکران مملو از زائرانی بود که هر یک با دلی پر از امید به سوی نور حرکت می‌کردند؛ قدم‌های آنها، گویی ضرب‌آهنگی از عشق به خداوند بود که زمین را نوازش می‌داد.
فضای میعادگاه منتظران ظهور آکنده از زمزمه‌هایی بود که از دل‌های عاشق برمی‌خاست و صدای قاریان برجسته که آیاتی از قرآن کریم را با لحنی دلنشین تلاوت می‌کردند، همچون نسیمی آرامش‌بخش بر دل و جان حاضران می‌نشست و هر آیه، پلی بود به سوی آرامش بی‌پایان.
زائران در سکوتی آسمانی، به دعای جوشن کبیر گوش سپرده بودند، هر واژه از این دعا، انگار دانه‌ای از امید بود که در زمین دل‌ها کاشته می‌شد و زائران، با چشمانی اشک‌بار و قلب‌هایی روشن، هر جمله را تکرار می‌کردند تا لحظه‌ای از فیض این شب غافل نشوند.
در حالی که زائران، قرآن به سر می‌گرفتند، گویی همه دل‌ها با یک ضربان به سوی خداوند می‌تپید و هر صفحه‌ای که بر سر نهاده شد، انگار نوری تازه در قلب‌ها روشن کرد؛ این لحظه، نقطه اوج شب قدر در مسجد جمکران بود.
میان جمعیت، چهره‌های کودکان معصومی دیده می‌شد که با چشمانی پر از شگفتی و دستانی کوچک، به دعاهای بزرگسالان همراهی می‌کردند و حضور خانواده‌ها در این شب، یادآور ارزش‌های دینی و نقش مهم آنها در انتقال معنویت به نسل‌های آینده بود.
خادمان مسجد مقدس جمکران، همچون فرشتگانی آرام و دلنشین، در حال خدمت‌رسانی بودند و لبخندهای محبت‌آمیز آنان و گام‌های متواضعانه‌شان، آرامش ویژه‌ای به فضا بخشیده بود. هر حرکتشان، پیام‌آور عشق و تعهد به زائران بود.
موکب‌های پذیرایی که با چای گرم و خرما از زائران استقبال می‌کردند، فضایی صمیمی و دلنشین را ایجاد کرده بودند و رایحه چای در فضای شب پیچیده بود و گرمای آن، خستگی از چهره زائران می‌زدود.
صدای تواشیح و نغمه‌های مذهبی در فضای مسجد طنین‌انداز بود؛ این صداها که از گروه‌های تواشیح برمی‌خاست، دل‌ها را نرم‌تر و ذهن‌ها را آسمانی‌تر می‌کرد و هر کلمه از این نغمه‌ها، همچون دعایی آسمانی بود که به دل‌ها نور می‌بخشید.
زائران در هر گوشه‌ای از مسجد، به دعا و نیایش مشغول بودند و برخی سر بر سجاده‌های خود داشتند و برخی دیگر، به آسمان خیره شده بودند، گویی در انتظار پاسخی از جانب معبودشان.
لحظات سحر، فضایی ناب از آرامش و امید را به همراه داشت، صدای اذان صبح که بلند شد، گویی نویدبخش روزی تازه و زندگی‌ای جدید بود و زائران، با دل‌هایی سبک و روح‌هایی آرام، از مسجد خارج شدند.
میعادگاه منتظران مهدی زهرا (س) در این شب ملکوتی، به مظهری از عشق و ایمان بدل شده بود و هر دیوار و ستون آن، گویی شاهد دعاها و نجوای زائران بود و این مکان مقدس، در آغوش خود، رازهایی از هزاران دل عاشق را نگه داشته بود.
خاطرات این شب باشکوه، برای زائران به یادگار ماند؛ هر یک، با دلی سرشار از امید و نوری تازه، به خانه‌هایشان بازگشتند و این شب، نقطه آغازی بود برای بسیاری که خواهان تغییر و تحول در زندگی خود بودند.
شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان در مسجد جمکران، شبی بود که دعاها همچون ستارگانی درخشان، آسمان دل‌ها را روشن کردند و زائران، با دست‌هایی بلند شده به سوی آسمان، آرزوهایی کهنه و تازه را با خداوند در میان گذاشتند.
این شب، فرصتی بود برای تأمل، برای توبه و برای بازگشت به دامن رحمت الهی و هر دعایی که در این شب خوانده شد، همچون گلبرگی از بوستان عشق، به سوی آسمان پرواز کرد.
میعادگاه منتظران ظهور در این شب قدر، به نورانی‌ترین نقطه زمین بدل شد؛ فضایی که در آن، دعاها به آسمان پرواز کردند و دل‌ها در آرامش مطلق غوطه‌ور شدند.
این شب پرفروغ، نه تنها برای زائران حاضر در مسجد، بلکه برای تمامی عاشقان اهل‌بیت (ع) در سراسر دنیا، شبی به یادماندنی و پرمعنا بود و دعاها، مرزها را شکستند و به یکدیگر پیوستند.
شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان در مسجد جمکران، شبی بود که عشق و ایمان به زیباترین شکل ممکن به نمایش درآمد؛ شبی که در آن، خداوند به نزدیک‌ترین شکل به دل‌های بندگان خود حضور داشت.
