«بوچ ویلمور» و «سونی ویلیامز»، فضانوردان ناسا، پس از بازگشت به زمین در روز سه‌شنبه بلافاصله روی صندلی چرخ‌دار قرار گرفتند و مجبور شدند تا با برخی از خسارت‌های فیزیکی اقامت ۹ماهه خود در فضا روبه‌رو شوند.
به گزارش نشریه ایندیپندنت، محیط گرانش صفر در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) باعث ایجاد آتروفی در عضلات فضانوردان شده و تراکم استخوان آنها را کاهش می‌دهد که در نهایت ایستادن را برای آنها دشوار می‌کند. این دو فضانورد همچنین لاغر به نظر می‌رسیدند و برخی کارشناسان گفتند که آنها نسبت به زمان پیش از اعزام به ایستگاه فضایی بین‌المللی به طور قابل‌توجهی پیرتر شده‌اند.
این دو فضانورد ناسا در ابتدا قرار بود فقط ۸ روز در ایستگاه فضایی بین‌المللی اقامت داشته باشند، اما به دلیل وجود ایراد فنی در نهایت ۹ ماه را در این مکان سپری کردند. البته این طولانی‌ترین زمان اقامت در فضا نیست و این رکورد با ۱۴ ماه اقامت در ایستگاه فضایی میر در اختیار فضانورد روسی «والری پولیاکوف» قرار دارد. اما همین اقامت ۹ ماه نیز کافی بود تا بدن این فضانوردان بدترین اثرات محیط شدید فضا را تجربه کند.
برخی از تغییرات و فشارهای فیزیکی اقامت ۹ماهه فضانوردان ناسا در فضا به شرح زیر است:
کمبود گرانش به این معنی است که قلب و رگ‌های خونی کار کمتری برای انجام‌دادن دارند که باعث ضعیف‌شدن آنها در طول زمان می‌شود. فضانوردان همچنین مواردی مانند کاهش تراکم استخوان، آتروفی عضلانی و تغییرات سلولی را با سرعتی سریع‌تر از حد معمول تجربه می‌کنند. تراکم استخوان فضانوردان ۱ تا ۲ درصد در هر ماه کاهش می‌یابد و خطر ابتلا به پوکی‌استخوان و شکستگی پس از بازگشت به زمین را افزایش می‌دهد.
به همین علت ایستگاه فضایی بین‌المللی به تردمیل‌های تخصصی، دوچرخه‌های ورزشی و بندهای مقاومتی مجهز شده تا فضانوردان بتوانند با این موارد مقابله کنند. مطالعات همچنین نشان داده‌اند که قرارگرفتن در معرض تشعشعات کیهانی می‌تواند باعث آسیب DNA و استرس اکسیداتیو شود که منجر به پیری زودرس در سطح مولکولی می‌شود.
فقدان گرانش همچنین باعث انتقال مایعات بدن به سمت سر می‌شود که عوارض جانبی مانند تورم عصب بینایی، چین‌خوردگی در شبکیه، صاف‌شدن پشت چشم و تورم مغزی را در پی دارد. این موضوع در نهایت می‌تواند منجر به اختلال بینایی از طریق سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی (SANS) شود. این سندروم یکی از شایع‌ترین عوارض جانبی برای فضانوردان در صورت اقامت طولانی در فضا است. فشار روی مغز و چشم‌ها پس از بازگشت به زمین به سطح طبیعی بازمی‌گردد، اما آسیب بینایی ایجاد شده گاهی اوقات می‌تواند دائمی باشد.
فضانوردان پیش از عزیمت به ایستگاه فضایی بین‌المللی باید در قرنطینه باقی بمانند. به همین دلیل میکروب یا ویروس بسیار کمی در ایستگاه فضایی وجود دارد. یک مطالعه تازه نشان داده که تمیزی بیش از حد ایستگاه فضایی بین‌المللی و فقدان میکروب‌ها باعث مشکلات ایمنی، اختلالات پوستی و سایر شرایط می‌شود.
همچنین میکرو گرانش و تابش می‌توانند تولید گلبول‌های سفید خون را تغییر داده و توانایی بدن برای مبارزه با ویروس‌ها و باکتری‌ها را کاهش دهند.
بوچ ویلمور و سونی ویلیامز تحت یک برنامه ریکاوری ۴۵ روزه قرار خواهند گرفت که شامل فیزیوتراپی برای رفع آتروفی عضلانی است. در طی چند روز اول توان‌بخشی، فضانوردان احساس سرگیجه خواهند کرد؛ زیرا بدن آنها باید به شرایط جدید برای برقراری تعادل عادت کند. همچنین توده عضلانی ازدست‌رفته در طی چند ماه بازمی‌گردد اما بازگشت تراکم استخوان به سطح قبلی ممکن است چند سال طول بکشد.
