رکود ماندگار در بازار مسکن ایران نه تنها موجب کاهش قابل‌توجه ساخت‌وساز شده است، بلکه تقاضای مصرفی در بازار مسکن را نیز به‌طور چشمگیری کاهش داده است. در این شرایط، اقشار کم‌درآمد با بزرگ‌ترین دشواری‌ها در تأمین مسکن مناسب روبه‌رو هستند و این موضوع به‌ویژه در مناطق پرجمعیت و شهری احساس می‌شود.
برای حل بحران مسکن در ایران، نیاز است که سیاست‌گذاری‌ها در این حوزه به‌طور بلندمدت و جامع طراحی شوند و برنامه‌ریزی دقیق و اصولی در دستور کار قرار گیرد. اجرای وعده‌های حمایتی باید فراتر از سخنرانی‌ها و تعهدات رسمی باشد و به‌طور واقعی در راستای کمک به مردم، به‌ویژه اقشار کم‌درآمد، به مرحله عمل برسد. در غیر این صورت، نه‌تنها بحران مسکن حل نخواهد شد، بلکه رکود فعلی بازار به‌طور پیوسته ادامه پیدا خواهد کرد و فشارهای اقتصادی بر روی خانوارها به‌ویژه قشرهای آسیب‌پذیر و کم‌درآمد شدت خواهد یافت.
این وضعیت می‌تواند به تبعات اجتماعی و اقتصادی جبران‌ناپذیری منجر شود، چرا که عدم تأمین مسکن مناسب به بحران‌های دیگری مانند افزایش اجاره‌نشینی، رشد بی‌رویه حاشیه‌نشینی و نارضایتی عمومی خواهد انجامید. از این رو، به‌منظور جلوگیری از تشدید این مشکلات، دولت باید سیاست‌های مشخص و اجرایی برای کاهش قیمت مسکن، افزایش تولید و بهبود دسترسی به تسهیلات مسکن ایجاد کند. همچنین، توجه ویژه به اقشار کم‌درآمد و اطمینان از دسترسی آنان به مسکن با کیفیت و مقرون‌به‌صرفه امری حیاتی است. این اقدامات می‌تواند به بهبود شرایط مسکن در کشور و کاهش بحران‌های اجتماعی و اقتصادی در آینده کمک کند.
خرید خانه برای خانوارهای ایرانی بیش از دو دهه طول می‌کشد؛ در حالی که در برخی کشورهای منطقه این زمان به کمتر از پنج سال می‌رسد.
بررسی نسبت قیمت مسکن به درآمد سالانه خانوارها نشان می‌دهد که خرید خانه در ایران سخت‌تر از کشورهای منطقه است.
در حالی که خانوارهای ایرانی به‌طور متوسط ۲۳ طول می‌کشد تا با پس‌انداز تمامی درآمد خود، خانه‌دار شوند، این رقم در امارات چهار سال و در عربستان و عمان تنها سه سال است!
