به گزارش اقتصادنیوز، هر ساله، درست زمانی که کشاورزان فصل برداشت را به پایان می‌رسانند، آسمان بسیاری از مناطق جهان، به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه، در پرده‌ای غلیظ از دود و غبار فرو می‌رود. در سرتاسر مزارع، شعله‌های آتش زبانه می‌کشند و باقی‌مانده‌ی محصولات کشاورزی، از کاه تا ساقه‌های خشک‌شده، یکی پس از دیگری در میان دود خاکستری از بین می‌روند. این صحنه‌ای آشنا در هند، پاکستان، چین و بسیاری از کشورهای آسیایی و آفریقایی است؛ جایی که کشاورزان برای آماده‌سازی زمین خود برای فصل بعدی، چاره‌ای جز آتش زدن آنچه باقی مانده نمی‌بینند.
اما آنچه برای کشاورزان راهی سریع و ارزان به نظر می‌رسد، بهای سنگینی برای زمین و هوایی که تنفس می‌کنیم دارد. سازمان بهداشت جهانی (WHO) اعلام کرده که آلودگی هوا سالانه موجب مرگ زودرس بیش از ۷ میلیون نفر در سراسر جهان می‌شود. در برخی از شهرهای هند، به‌ویژه دهلی، در ماه‌های پاییز و زمستان میزان ذرات معلق (PM2.5) گاهی تا ۲۰ برابر حد مجاز افزایش می‌یابد و هوای شهر را به یک کابوس سمی تبدیل می‌کند. مدارس تعطیل می‌شوند، بیمارستان‌ها از بیماران تنفسی پر می‌شوند، و زندگی روزمره در سایه‌ی غبار غلیظ و سمی مختل می‌شود.
اما آیا می‌توان از این فاجعه زیست‌محیطی جلوگیری کرد؟ آیا راهی وجود دارد که کشاورزان مجبور نباشند پسماندهای خود را بسوزانند، اما همچنان زمینشان را برای کشت بعدی آماده کنند؟
پاسخ این پرسش را یک مهندس جوان و خلاق هندی، ویدیوت موهان، پیدا کرده است. او با نگاهی متفاوت به این بحران، راهکاری ارائه داده که نه‌تنها از سوزاندن پسماندهای کشاورزی جلوگیری می‌کند، بلکه برای کشاورزان یک منبع درآمد جدید ایجاد می‌کند. راهکاری که می‌تواند آسمان را پاک‌تر و زمین را حاصل‌خیزتر کند.
ویدیوت موهان، مهندسی جوان و کارآفرینی خلاق، کسی است که با نوآوری خود توانسته تغییری بزرگ در این معضل ایجاد کند. او راه‌حلی ارائه داده که نه‌تنها از سوزاندن پسماندهای کشاورزی جلوگیری می‌کند، بلکه آن‌ها را به منبعی ارزشمند تبدیل کرده است.
موهان و تیمش با استفاده از فناوری، دستگاهی کم‌هزینه و کارآمد طراحی کرده‌اند که می‌تواند بقایای محصولات کشاورزی را به سوخت زیستی تبدیل کند. این دستگاه به کشاورزان امکان می‌دهد که به‌جای آتش زدن زمین‌هایشان، از پسماندهای کشاورزی درآمدزایی کنند و در عین حال، نقشی مؤثر در کاهش آلودگی هوا داشته باشند.
ویدیوت موهان از همان ابتدا دغدغه‌ای عمیق برای محیط زیست داشت. او در سال ۲۰۱۱ فعالیت خود را در حوزه انرژی‌های پایدار آغاز کرد و به‌عنوان برآوردگر تابش خورشیدی و نقشه‌بردار مکان خورشیدی در مؤسسه انرژی و منابع مشغول شد. سال بعد، در بنیاد SELCO به طراحی سیستم‌هایی برای تأمین انرژی بیوگاز در مناطق روستایی هند پرداخت.
بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶، او در مدرسه کارآفرینان اجتماعی هند به‌عنوان همکار و تسهیل‌گر یادگیری اقدام مشغول فعالیت بود. سپس در سال ۲۰۱۶ به شبکه سیمپا پیوست و در زمینه تحقیقات تجربه کاربری و طراحی سیستم‌های پایدار فعالیت کرد. او در سال ۲۰۱۷ در پروژه UNLEASH – آزمایشگاه نوآوری برای اهداف توسعه پایدار (SDG) شرکت کرد و به‌عنوان استعدادی در حوزه انرژی پایدار شناخته شد.
در سال‌های بعد، مسیر او بیش از پیش به سمت راه‌حل‌های زیست‌محیطی سوق پیدا کرد. بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۱۹، او به‌عنوان مشاور انرژی زیستی در MIT و آزمایشگاه برکلی مشغول شد و در ۲۰۱۹ به عضویت Echoing Green Fellow درآمد. در حال حاضر، او هم‌بنیان‌گذار و مدیرعامل شرکت تاکاچار است؛ شرکتی که با فناوری خود در حال تغییر معادلات آلودگی و کشاورزی در هند و سایر کشورهاست.
ویدیوت موهان نه‌تنها یک مخترع و کارآفرین موفق است، بلکه در حوزه موسیقی هم استعداد قابل‌توجهی دارد. او مدرک کارشناسی ارشد خود را در فناوری انرژی پایدار و کارآفرینی پایدار از دانشگاه صنعتی دلفت در سال ۲۰۱۵ دریافت کرد. همچنین در رشته‌های فیزیک، شیمی، ریاضی و اقتصاد تحصیل کرده و علاوه بر آن، مدرک مدیاما پورنا در موسیقی از Gandharva Mahavidyalaya دارد که شامل پنج سال آموزش حرفه‌ای در نواختن طبلا (ساز کوبه‌ای هندی) می‌شود.
در سال ۲۰۲۱، او گواهینامه Mastering Design Thinking را از مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) دریافت کرد؛ مدرکی که دانش او را در زمینه طراحی و توسعه راه‌حل‌های نوآورانه تکمیل کرد.
موهان و تیمش ثابت کرده‌اند که نوآوری می‌تواند بحران‌های زیست‌محیطی را به فرصت‌های اقتصادی و اجتماعی تبدیل کند. پروژه تاکاچار نه‌تنها به کاهش آلودگی هوا کمک می‌کند، بلکه یک مدل اقتصادی پایدار برای کشاورزان ایجاد کرده است؛ مدلی که می‌تواند در سایر کشورهای درگیر این معضل نیز به‌کار گرفته شود.
حالا دیگر آتش زدن پسماندهای کشاورزی تنها گزینه پیش روی کشاورزان نیست. با فناوری‌های سبزی که توسط افرادی مانند ویدیوت موهان توسعه داده می‌شوند، می‌توان به آینده‌ای پاک‌تر، سالم‌تر و پایدارتر امیدوار بود.
