به گزارش اقتصادنیوز، به نوشته آمریکن میرور اسپکتیتور، روزهای اخیر سوریه شاهد تحولات متعددی بوده است، فروپاشی غیرمنتظره بیش از پنج دهه حکومت خانواده اسد در سوریه در یک روز - مشابه وضعیت افغانستان - منجر به عقب نشینی آشکار ارتش سوریه شد و چشم انداز ژئوپلیتیکی منطقه با به شکل چشم گیری تغییر داد.
به ادعای این نشریه، دولت بشار اسد اساساً متکی به حمایت روسیه و ایران بود، دو بازیگر بالاخص مسکو برای حفظ قدرتش در خاورمیانه پایگاه هایی را در شام در اختیار داشتند. با این حال، این وضعیت چندان دوام نیاورد. شورشیان سوری که از سوی ترکیه حمایت می شود، تمایلی به آشتی با وضعیت موجود نداشتند. از همین رو در بازه زمانی که روسیه به شدت درگیر چنگ در اوکراین بود و ایران و مقاومت بر رویارویی با اسرائیل تمرکز داشت، شرایط مساعدی برای نیروهای تحت حمایت تحریر الشام جهت پیشروی در سوریه و گرفتن دمشق فراهم شد. در این زورآزمایی ترکیه نیز نقشی برجسته ایفا کرد. خانواده اسد پس از 13 سال جنگ داخلی و تقریباً شش دهه حکومت خانوادگی در مسکو پناهندگی سیاسی یافتند.به ادعای آمریکن میرور اسپکتیتور این رویدادها برای آینده خاورمیانه بسیار مهم هستند، اما باید تأثیر بالقوه آنها را بر ارمنستان و قفقاز جنوبی نیز در نظر بگیریم، به ویژه که بازیگران درگیر در شام، قادرند پویایی های منطقه قفقاز را نیز تحت تاثیر قرار دهد. از منظر ژئوپلیتیکی رویاهای بسیاری در سر دارد. یکی از جاه طلبی های این بازیگر ایجاد به اصطلاح «کریدور زنگزور» است؛ مسیری که آذربایجان را از طریق استان سیونیک ارمنستان به منطقه نخجوان (نخجوان) متصل می کند.
به ادعای ناظران این پروژه پتانسیل عظیمی برای افزایش نفوذ ترکیه نه تنها در قفقاز جنوبی بلکه در آسیای مرکزی و خاورمیانه دارد و می تواند مواضع ایران را محدود کردن ارتباط این کشور با اروپا تحت تاثیر قرار دهد. ترکیه با افزایش نفوذ خود در سوریه و کاهش حضور روسیه و ایران در این جغرافیا، در مسیر دستیابی به بسیاری از اهداف منطقه‌ای خود قرار گرفته است.تغییر پویایی ها در خاورمیانه با منافع دیرینه آمریکا در سوریه همسو است. منافع ایالات متحده در سوریه مدت‌هاست که توسط اهداف استراتژیک مشخصی به‌ویژه مقابله با قدرت‌های رقیب مانند روسیه و ایران هدایت می‌شود. سال‌ها روسیه، رقیب اصلی ایالات متحده در جهان، با حضور نظامی در سوریه برای حمایت از اسد حضور داشت. اما اکنون، تمرکز روسیه بر جنگ در اوکراین و عقب‌نشینی‌های نظامی متعاقب آن از سوریه، منعکس‌کننده منافع آمریکاست و واشنگتن را در موقعیت مطلوب‌تری قرار می‌دهد. به ادعای این نشریه ایران که یکی دیگر از دشمنان کلیدی ایالات متحده است نیز به واسطه رویارویی با اسرائیل و همچنین تحولات شام تحت تاثیر قرار گرفته است.
اسد که دولت تحت رهبری اش از سوی آمریکایی ها به عنوان یک دشمن تلقی می شد، صحنه سوریه را ترک کرد. خلاء برجای مانده از خروج روسیه و ایران درها را برای بازیگر دیگری باز کرده است - ترکیه، متحد استراتژیک ایالات متحده (البته مشکل ساز، اما همچنان متحد) یکی از بازیگرانی است که به طور قابل توجهی حوزه نفوذش در سوریه را برجسته کرده است. شایان ذکر است که به واسطه تلاش های مشترک روسیه، ایران و ترکیه در درگیری سوریه، نفوذ ایالات متحده در این درگیری به حداقل رسیده بود.اسرائیل، متحد راهبردی شماره یک آمریکا نیز در طول درگیری ها منافع آشکاری در سوریه داشته است. با سقوط دولت اسد، اسرائیل به احتمال زیاد نفوذ خود را در شام افزایش خواهد داد. در حال حاضر، تأثیرگذارترین نیروها در سوریه، متحدان استراتژیک ایالات متحده هستند: اسرائیل، ترکیه (با تمام نیروهای نیابتی اش)، و کردها - یکی دیگر از شرکای کلیدی ایالات متحده در منطقه.
در حالی که اوضاع هنوز ناآرام است و کاملاً تحت کنترل نیست، خروج بازیگران جهانی مانند روسیه و ایران از درگیری با بازیگران همسو با ایالات متحده که اکنون نقش مهمی در سوریه ایفا می کنند، یک تغییر مهم در منطقه است. سوال اصلی این است که آیا ترکیه از وضعیت موجود راضی است؟ این بستگی به فرصت های مرتبط با توسعه دارد و اینکه روسیه و ایران تا چه حد به آنکارا اجازه خواهند داد تا نفوذ خود را در قفقاز جنوبی افزایش دهد. درک این پویایی برای ارزیابی توانایی ترکیه جهت حفظ نفوذ رو به گسترش خود در منطقه بسیار مهم است.علاوه بر این، ارزیابی ثبات وضعیت در سوریه و منابعی که ترکیه نیاز دارد، ضروری است. آیا ترکیه منابع کافی برای گسترش نفوذ خود در مناطق دیگر خواهد داشت؟ عامل مهمی که باید در نظر گرفت آن است که موفقیت های ترکیه با کم رنگ شدن مواضع ایران و روسیه ارتباط تنگاتنگی دارد. هر دو کشور همواره منافع خود در سوریه را حیاتی قلمداد کرده و رایزنی درباب آن را رد می کردند. با این حال، آنها نتوانسته اند این "خط قرمزها" را اجرایی کنند. به ادعای این نشریه ایران در باب کریدور در سیونیک(زنگزور) نگرانی های جدی دارد و مشخص نیست که آیا تهران در باب این منطقه امتیازاتی خواهد داد یا خیر. قابل ذکر است که ایران و روسیه قبلاً امتیازاتی به ترکیه در مورد مسئله آرتساخ داده‌اند که نتیجه آن خروج روسیه از آرتساخ و کنترل آذربایجان/ترکیه بر مناطق مرزی است که قبلاً در اختیار ارامنه بود. این توالی حاکی از آن است که حضور روسیه و ایران در آرتساخ کم رنگ شده و به ادعای ناظران این حضور کم رنگ می تواند از شام تا سیونیک یا به اصطلاح کریدور زنگزور امتداد یابد. اگر مسکو و تهران نتوانند نفوذ خود را در سوریه حفظ کنند، ممکن است در منطقه قفقاز جنوبی درگیر چالش های مشابهی شوند.
